Aleksandro - jest w tym tekście jakiś urok, klimat, nie wiem listu, czy raczej rozważań w myślach. Narrator jest nieznany, mam też z nim problem, bo początek sugeruje mężczyznę, a koniec kobietę (Krysia), musisz to uporządkować. Właściwie tekst mi się podobał, lecz jest bardzo osobisty, krótki. Opowiada jakąś historię, być może ciekawą, jednak dla czytelnika to za mało, brak głównego wątku, więc trudno mi też uznać teks za miniaturkę. Ale styl mi się podoba, więc do dzieła .

Pozdrawiam



Poniżej kilka uwag, pogrubienia do usunięcia, bądź zaznaczyłam powtórzenia, w nawiasach sugestie. Trochę za dużo zaimków, spróbuj ich się pozbyć, w tekstach nie piszemy form osobowych z dużej litery, średniki również nie są mile widziane.

Ty uśmiechasz się nawet, jak powiem, że (c)Ci w tych butach nie do twarzy. O, po prostu; wyginasz usta w ten swój księżyc, jakbym powiedział coś zabawnego. Jesteś jak dziecko. Jesteś jak małe dziecko, jak moja mała córeczka. I ja taki wiecznie zagubiony. Rozchwiany między tym dzieckiem i tym uśmiechem, a kobietą, która - wystarczy, że spojrzy - i już wiem, że głupio zrobiłem. Że to wszystko takie ważne jest dla tych oczu; wystarczy, że spojrzą - a ja chory. Ale dzwoniłaś do mnie, a ja sadziłem pomidory i pielęgnowałem zioła. I pomyślałem, że ja (c)Ciebie nie pielęgnuje tak, jak te zioła. A (t)Ty nawet nie spojrzysz. I ja nie wiem, czy to źle czy dobrze. Spotkajmy się, zjedzmy śniadanie. Znowu wypijemy wino (na śniadanie?). I będziemy pili je tak długo, aż ja - jedyny (t)Twój - wyzdrowieje w tych oczach. Bo spojrzysz tak, żebym wyzdrowiał.

Między brzegiem a dnem tych kieliszków stoi woda o dżdżystym smaku, nie wino. I wiesz, kiedyś był tam las. I łąka. I dziadek opowiadał mi, że w czasach dzieciństwa biegał po tej słonecznej polanie ze swoją siostrą. Szczęśliwi, jak ja teraz, gdy siedzisz obok. Słońce schowało się za chmurą, jak dziewczynka(jaka?). Zniknęła. Poszła biedaczka rzucać kwiatki z mostu.
I wpadła. A dziadek był biedny, ale odważny( )- jak (t)Ty - bo wskoczył. Ale nie uciągnął, bo nią zaczęła miotać jakaś nadprzyrodzona siła(tutaj popracowałabym nad szykiem, bo jakoś nieładnie brzmi), a później opadła tak po prostu, jakby była zaledwie jednym z pierwiastków przyrody, oddana całkiem innemu światu i wymiarowi(zdanie należy podzielić, jest za długie). Jak gdyby nasze człowiecze siły nie miały już wpływu na jej istnienie. Dziadek wyszedł z wody, upadł na ziemię i zaczął płakać. Długo klęczał, nim zaszło słońce. ( klęczał do zachodu słońca, czy też nim ono zaszło? Rozumiem o co chodzi, lecz zdanie samo w sobie jest niejasne).

Kiedyś nawet powiedział mi, że ja jedyna dla niego Krysią(przestaw szyk, ewentualnie, jeśli chcesz pokazać sposób mówienia, ujmij to w dialog). I że gdyby trzeba było, on wskoczyłby raz jeszcze, bez względu na to czy zdrowy czy chory. (j.w.)

Ale (t)Ty śmiej się, uśmiechaj się do siebie, Aleksandro. Nawet, gdy prawdę z naszych rozmów wycinają jak róże, załóż sukienkę i śmiej się, uśmiechaj się do siebie samej.