Witaj Apisie.
Jak zawsze w sedno. Kojarzy mi się z osobą zżeraną przez nowotwór (pewnie źle, ale próbowałem)
Cóż, nie będe się wywewnętrzniał - bomba.

Koszmarnie prawdziwe. Otarłam się o to, dlatego ten wiersz szarpnął mną straszliwie.

Apisie, wstrząsający wiersz, od początku do końca... Budzący dreszcze. Tak krótko, a tyle bólu i treści... Niesamowicie Ci się to udało.
Chowam wiersz do zapamiętania...

Pozdrawiam!

"bezlitosny czas" i "resztki sensu" nieco mi psują ten całkiem dobry wiersz, ale pewnie tak musiało być. Cóż, jednak warto było zajrzeć.

Mocny wiersz Apisie... nie pozostaje mi nic innego, jak dać ocenę i odejść.
Pozdrawiam, dark_kid.

O wierszu powiem w trzech słowach - esencjonalnie, przeszywająco, prawdziwie.
Podoba mi się.

Pozdrawiam.

bemik Dziękuję za czytanie i emocjonalny wpis. Pozdrawiam

Apollo1 Wielkie dzięki że znów zawitałeś pod wierszem. Mam nadzieje ze wena mnie nie opuści.Pozdrawiam

faith Miło czytać wpis o Twoich odczuciach. Serdecznie dziękuję i pozdrawiam.

Ananke Bardzo Ci dziękuję że jesteś, bądź mi więc i odwiedzaj. Ciepło pozdrawiam.

[bOpheliac][/b] Miło gościć pod wierszem z radą. Nie wiem czy moje poprawki są satysfakcjonujące, ale już nie chcę zbytnio ingerować. Bardzo Ci dziękuję i pozdrawiam.

al_szamanka Witam Cię serdecznie pod wierszem i bardzo dziękuję za pozytywny odbiór. Jak zwykle miło Cię widzieć. Pozdrawiam.

dark_kid A mi nie pozostaje nic innego, jak pięknie Ci podziękować. Pozdrowionka.

ajw Bardzo dobrze Cię rozumiem. Długo nosiłem się z napisaniem tego wiersza. Nie chciałem popadać w przesadną emanację, a jednocześnie chciałem oddać tragizm sytuacji, której byłem świadkiem, a która zawsze we mnie będzie tkwić. Bardzo Ci dziękuję że jesteś. Serdecznie pozdrawiam.

kamyczek Niezwykle, serdecznie, z wdzięcznością Ci dziękuję. Pozdrawiam ciepło.

Antek Tak, wiem, może teraz lepiej. Dzięki Wilku, że zawitałeś ze słowem pod wierszem.
Miło było Cię gościć. Pozdrawiam.

Takie kawałki walą mnie po deklu, mocno, wyraziście, tak, że to uderzenie pamiętam jeszcze długo, a mam baaardzo dobrą pamięć, jestem wrażliwcem.
Zbyt wiele w życiu straciłem (bliskich osób, z rodziny, kumpli), żebym nie odnalazł się w tym utworze.
Nie wiem, co powiedzieć, czuję te wersy, intuicja podpowiada, że...
To już drugi dziś wiersz o smutnej sztuce tracenia.
Bo nasze życie to wieczne ubywanie.
Ascetycznie, aczkolwiek bardzo dobitnie oddałeś to, co było treścią tego utworu.
Porusza, więcej nie będę gadać.