Najbardziej mi przeszkadzają literówki- przecież można przed opublikowaniem jeszcze raz przeczytać tekst i poprawić drobne błędy. Nie przesadzajmy, dużo siły to nie kosztuje.

Moja interpretacja:
-sytuacja liryczna: rozmowa pomiędzy przyjaciółmi- mogą o tym świadczyć bezpośrednie zwroty (mówisz, pragniesz), podmiot liryczny daje rady;
-moim zdaniem najważsze jest zdanie ostatnie: "Śmierć to samotność i wolność ostatnia." To zdanie, będzie przy mnie podczas dalszej analizy (takie założenie wstępne);
-fragment "Ne umie okryć całunem [...] plecionych wichurą"- opis świata widzianegp oczami śmierci, z jej perspektywy;
-"Nie ma kosy [...] patrząc w oczy"- śmierć jako samotność? Każdy ją widzi (na marginesie: personifikacja);
-"nie pojmie tchórza||co na dźwięk pukania drży"- jak napisałem powyżej- śmierć jako samotność. Ktoś, kto się jej boi, znajdzie zawsze przed nią jakąś ucieczkę;
-"Od zarania dziejów trwa||ucząc śmiertelników końca||ale czas nie zrobił jej mistrzem"- tego nie rozumiem. Nie zrobił jej mistrzem czego? Nauczania? Żeby nauczać, trzeba być mistrzem (chyba, że się mylę);
-"wciąż wyrąbuje drzewa"- wracając do naszego założenia wstępnego: ktoś, kto myśli (wg mnie błędnie) że wolność to samotność, to odrzuca od siebie wszystkich znajomych, przyjaciół (te drzewa);
-w drugiej części wszystkie moje poprzednie wnioski się wyjaśniają: "odejdź, zaklnij, odepchnij||nie życie, a przeszłość, bo przecież||my także należymy do Kiedyś"- tutaj się potwierdzają moje wcześniejsze rozważania: w poszukiwaniu wolności odepchnij przeszłość, czyli mnie, bo ja przecież też jestem przeszłością. Słowa "nie życie" mogą świadczyć, że adresat tych słów w poszukiwaniu wolności myślał o samobójstwie.

Moim zdaniem autor w sposób ironiczny krytykuje wolność pojmowaną jako odizolowanie się od dotychczasowego życia, od przeszłości. Pozdrawiam autora i przepraszam za taki długi komentarz.

Po pierwsze "kaptura" nie "kapturu", poprawiłem już.
Nie mam co konkurować z komentarzem Sanepita.

Mi się wydaję, że pod tą całą otoczką wolności (śmierci), o której pisze Sanepit, jest to monolog nieszczęśliwie zakochanej (zakochanego). Odrzucenie przeszłości, aby odzyskać wolność, tzn. wyrwać się z sideł tej nieszczęśliwej miłości.
Dlatego tu występuje wolność jako samotność. Wolny człowiek wg podmiotu to człowiek samotny, wyzwolony z kajdan, mamiącej, miłości.
Wolnym być, być samotnym, lub zabić się. Typowa depresja...
Podobało mi się, dużo jest tutaj ukrytych znaczeń i trzeba trochę się natrudzić nad tym utworkiem.

pozdrawiam.

Nie trzasnę Ci tu jak wyżej monologu, będę z tym wierrszem treściwa - trafiłaś w dziesiątkę ładny

.literówki troszke pzreszkadzają, ale treść i forma jak najbardziej bardzo w porządku pozdrawiam