Zimny wieczór. Zimny wieczór zapada i chwieje liśćmi. Nam domem nieżyjącego sąsiada zbiera się wilgotna mgła.

Kiedy jadę autobusem, przez okno wpada promień słońca, pada na kartę książki, którą czytam.

Na dworcu autobusowym spotykają się różni ludzie. Ci bliscy sobie i dalecy. Tachają ciężkie torby , chłopaki pomagają swoim dziewczynom, mężowie żonom. Może jadą razem na wędrówkę w dzikie sitowie, nad brzeg rzeki, gdzie będą brodzić w słońcu, trzymając się za rękę i żując źdźbło trawy. Staszek nie patrzył na dalekie fale i Asia utonęła.

Aniela trzyma sztywno porcelanowy spodek, na którym leżą ciastka. Napisała książkę o Węgrzech, ale nikt wydaje się tym nie przejmować. Mąż ją porzucił, została sama, poświęciła wiele. Ale teraz to nic nie znaczy. Te szczebiotki i tak tego nie zrozumieją. Ona przecież też na swój sposób jest sexy, ma ostre rysy lisicy zanurzonej w historii Węgier.

W lesie opadają przemoknięte liście. Aniela spaceruje z matką wśród mżawki. „Mówiłam ci, żebyś za niego nie wychodziła” – mądrzy się matka. Aniela wie swoje. Razem walczyli o kraj, razem się rozwiedli.

Do Anieli podchodzi puszysty lis i łasi się do jej ręki. Aniela nie raz upuściła spodek podczas spotkań z gośćmi.  

W pokoju obok ojciec i matka ziewają, oglądając telewizor. Aniela goli nogi i myśli o lisie z lasu.

Aniela nosiła sztandar na wiecach. Machała nim choć wiatr niezręcznie podnosił jej rąbek spódnicy. Josef się do niej przymilał, nie chciała z nim rozmawiać. Weszli do sali dyktatora. Miał czarne okulary, za którymi nic nie było widać. Tylko skinął ręką i zdawał się ich nie słuchać. Mruczał w odpowiedzi na ich postulaty. Aniela miała okres, używała waty, bała się, że po nodze zacznie jej lecieć strużka krwi.

Na zewnątrz kotłował się tłum. Chcieli chleba i manny. Chcieli mieć zapewnione przedszkola dla dzieci. Aniela nie będzie mogła temu sprostać. Wiedziała o tym, a jednak zgłosiła się na ochotniczkę.