Może to nie uchodzi, tak ujawniać własne konkursowe wybory, ale dziś będę miała to gdzieś, bo strasznie chcę Ci napisać, że największą ilość głosów oddałam właśnie na Twój wiersz, Madeo. Obok tematu, który poruszyłaś nie da się przejść obojętnie. Porusza i będzie to robił zawsze. Ale sposób w jaki to przedstawiłaś jest ujmujący i wyjątkowy. Proste słowa, opisujące właśnie tych kilka drobiazgów, błahych a ważnych, rozczulają i zapadają w pamięć. Twoje pisanie o tragizmie II wojny światowej przypomniało mi wiersz Tadeusza Różewicza, który zapewne wszyscy znają pt. Warkoczyk. To co jest wspólne, to dostrzeżenie szczegółów i oparcie wiersza właśnie na nich. Delikatnie, bez nadęcia przedstawiłaś temat.
Mnie również przyprawia o smutek fakt, że jesteśmy świadkami wymierania ostatniego pokolenia, które przeżyło to piekło na ziemi. Każda z tych osób nosi w sobie historię. Indywidualną i tę, która połączyła wtedy większość świata.

Pozdrawiam Cię serdecznie i gratuluję zwycięstwa.

mnie tylko te "chodnikowe płyty" wydają się słabszym punktem w tekście; z "tylko" w puencie też bym popracował /wcześniej także występuje to potęgowanie/, a tak w ogóle przedostatni wers bym zlikwidował, co wiąże za sobą małą zmianę w ostatnim, ale to tylko moje spojrzenie, niczego nie narzucam;

poza tym moim skrzywionym spojrzeniem, to bardzo dobry wiersz; Gratuluję!

pozdrawiam

Czułam podskórnie, że to Twój wiersz, mede_o, nawet nie omieszkałam wspomnieć o tym fakcie akacjowej agnesce. No i nie myliłam się. Jeszcze raz gratuluję wygranej. Ale nie o tym chciałam, a o wierszu. Piszesz tak pięknie, a jednocześnie bardzo poruszającymi obrazami, że nie sposób się nie wzruszyć. Nie znałam wcześniej losów tytułowego Joska Pajkusa, więc zaraz po przeczytaniu końcowego wersu uzupełniłam swoją o wiedzę – Josek Pajkus, 26 lat, szmugler; rozstrzelany - zostawił żonę i dwoje dzieci
http://warszawa.getto.pl/index.php?mod=view_record&rid=16071998133844000001&tid=osoby Warto przybliżać takie historie.

Podoba mi się i treść i forma wiersza. Odchodzę usatysfakcjonowana z lektury.

Pozdrawiam serdecznie.

A ja czułam, że wiersz jest autorstwa Alkestis, nie wiem dlaczego, tym bardziej, że zarówno Twoją twórczość, jak i Alkestis, znam tylko z Waszych ostatnich kilku, może więcej niż kilku wierszy, zamieszczonych na portalu, na który niedawno wróciłam po przerwie.

Mniejsza.
Gratuluję zwycięstwa, to przede wszystkim. O tym wierszu - "Sprawnie napisany. I tyle.", że zacytuję Liathę. I ja mam ten problem u Ciebie, ale tylko z tym wierszami, które wymieniłaś w "Od Autora", no i z powyższym.
Nijak te wiersze nie chcą się przeze mnie przebić. Czytam i nic. Myślę jednak, że to wina moja, nie Autorki.

Lubię Cię w beatyfikacji, polderze, testamencie i jeszcze innych Twoich tekstach.
Te zaś, wiedz, że czytałam. I jeszcze raz gratuluję.

Pisząc o holocauście, łatwo wpaść w przesadę i zepsuć ten prawdziwie tragiczny element historii ludzkości (który wcale się nie zakończył ani nie zaczął podczas II Wojny Światowej) przez tani sentymentalizm. Autorzy, którzy nie za bardzo potrafią ugryźć ten temat, nie powinni tego robić - a takich jest wielu, bo żeby rzeczywiście przejąć się ludzką tragedią, potrzebny jest chyba określony rodzaj wrażliwości. Wielu wzrusza myśl o obozach pracy (czy - jak tutaj - żydowskim getcie) i szokuje ilość zabitych - ale tu nie o to chodzi. Chodzi o świadomość tego, jak tragedia wdziera się do naszego zwykłego, szarego życia i odbiera nam to, co dla nas cenne.
I tutaj to jest. Konfrontacja codzienności (i pamięci o spokojnych, bezpiecznych czasach) z nieludzką rzeczywistością.
Bardzo podoba mi się nieuosobiony wróg (zasygnalizowany przez pochodne jego działania: strzał, nakładanie ciężkiej pracy na dziecko), co, moim zdaniem, współgra z demonicznością tego, co tam się działo. Piękne skonfrontowanie delikatności dziecka z nieludzkim wysiłkiem, który - niczym Atlas - był zmuszony podjąć. Bez dyskusji, bo mając do dyspozycji ogrom pracujących rąk, tą jedną parą - czy podoła, czy nie - nikt się przecież nie przejmował.
I jeszcze - bezsensowna śmierć (podkreślona przez nieco dziecinną onomatopeję: pif - paf).
Również dobrze oddane jest to, że bohaterem jest dziecko - i sam wiersz zdaje się być "jak mówiony przez dziecko", co osiągasz poprzez mowę pozornie zależną: wyliczenie małych przedmiotów (z tamtego świata) i "mleko dla Esterki".
Bardzo sugestywnie, z wyczuciem i delikatnością napisany utwór.

Jeszcze na marginesie - to prawda, co mówisz, że o Holocauście należy pamiętać, ale warto również zdawać sobie sprawę z tego, że to jedynie kropla - choć bardzo głośna i bardzo duża - w całym morzu okrucieństwa dokonywanego na masach. Bo to było wcześniej i trwa nadal. Często zastanawiam się, jak możemy żyć - tak spokojnie - wiedząc, że tylu ludzi przeżywa taki strach i poniżenie, przebywając w miejscu podobnym, co Twój Josek Pajkus.

Pozdrawiam