Gdy o tobie myślę, widzę tani, amerykański motel. Wiesz, obskurny, z obrzydliwym recepcjonistą, spermą na pościeli i zaschniętą krwią w wannie. Dziurę w której naćpani viagrą senatorzy dymają nieletnie prostytutki, a my w niej mieszkamy, żyjemy; oddychamy spalinami, jajkami i bekonem, a żywimy się kinem samochodowym.

Z tym mi się właśnie kojarzysz. Tu właśnie jesteś, całą sobą, zniszczoną i gładką jak powierzchnia lustra, przepoconą i świeżą, na wpół martwą i śmiejącą się z żywych trupów. Kręcisz dupą w knajpach, a ja krzyczę, przywiązany do sufitu:

- Satoru Iwata nie żyje!

Uśmiechasz się paskudnie, jakbyś spróbowała właśnie cytryny i odpowiadasz:

- Święć Kirby nad jego duszą. Wszyscy umierają.

 - Michael Jackson - wymieniam. - Robin Williams.

- Brittany Murphy. - Masz jej oczy. - Terry Pratchett.

- Terry Pratchett nie żyje?

- Oczywiście. Gdzie byłeś przez kilka ostatnich miesięcy?

- Na księżycu.

Księżyc pachnie potem, ma wygodne poduszki i bardzo brudne kible. Żre się w nim parówki i pije zimną colę. Umiera powoli z nudów i powołania.

Na księżycu czuję się jak w domu.

Bawisz się moim nożem z rękojeścią udającą kozią nóżkę. Oblizujesz go. Krew kapie na podłogę i zostaje ci w kąciku ust. Z moich żył, prosto na twój język.

- Autodestrukcja - mówisz. - Za trzy, dwa, jeden...

- Nie mogę dokończyć, bo przywiązałaś mnie do sufitu.

- Sam się przywiązałeś. Trzeba było nie błagać o pomoc.

- Nie błagałem - kłamię.

- Nie oszukuj. - mówisz, sięgając po strzykawkę. - Znam cię lepiej, niż ktokolwiek inny.

***

Z łopatek kelnerki wystają gałęzie. Czarne, pokryte cierniami. Niegdyś skrzydła, lecz już dawno pozbawione piór. Podaje kartę dań, uśmiechając się fałszywie, jak kasjerka w hipermarkecie, która właśnie założyła świeżego pampersa.

- Co podać?

- Seks, popkulturę i lasy amazońskie.

- Dziewięć złotych, jedenaście groszy.

- Bardzo zabawne - mówisz. - Zapomniałeś o śmieciowym żarciu i najaczach, szytych rękoma pięcioletnich dzieci z biedniejszych rejonów Azji.

- Nie zapomniałem. Po prostu buty ciężko wchodzą.

Zabierasz mi nóż, strzykawkę, żyletkę.

- Idę zatańczyć - oświadczasz, chwiejąc się jak ministrant po wizycie księdza. - To przez obcasy - mówisz. - A ten tekst o ministrancie był żałosny.

W kajpie panuje cisza. Na świecie panuje cisza. Nawet na Ukrainie.

- Coś do picia, szefie? - pyta kelnerka.

***

Patrzymy wspólnie, jak ten przybytek płonie. Jak rozpada się na kawałki.

Kładziesz mi głowę na ramieniu. Ogień odbija się w twoich oczach.

- Jesteś moją częścią - zauważam.

- Jestem taka jak ty - mówisz.

***

Znajduję cię pewnego dnia, leżącą we własnej krwi i własnych szczynach. Zabieram ci ostrze z kozią nóżką. Wyrzucam butelkę po wódce i sreberko, w którym trzymałaś proszki.

Obok stoją wszystkie problemy świata i śmieją ci się w martwą twarz.

Odganiam Murzynów, Żydów, Putina i Arabów. Odganiam Amerykę i feministki.

Odganiam ich wszystkich, a głodujące dzieci wynoszę na dwór.

Wyłączam telewizor i zatykam kibel kluczami od pokoju.

Potem patrzę w lustro, we własne zmęczone oczy i dochodzę do wniosku, że w jednym miałaś absolutną rację. Wszyscy umierają. Po trochu.

Pstrykam palcami i wszystko znika. Pogrążam się w pustej ciemności.

Może kiedyś się spotkamy. Może kiedyś się obudzisz. Może nawet zaistniejesz.

23.07.2015