Zniknęła.

Tomasz wrócił do mieszkania około szesnastej, odbierając po drodze Pawełka i  Grzesia z przedszkola.

Jej nie było, a nieobecność ta wyrwała z niedużego mieszkania co najmniej połowę metrażu, z ciała kawał serca. Na podłodze nieobecne jej kroki nie podnosiły kurzu, obiad nie gotował się na kuchence, a rękawica kuchenna jak odcięta dłoń leżała bezradnie na parapecie. W szafie brakowało kilku ubrań. Za łóżkiem trzymali niebieską torbę, ale i ona zniknęła jakby solidarnie odchodząc do innego świata, lepszego niż ciasna przestrzeń za łóżkiem, pod pajęczyną. Pajęczyna zerwana lekko drgała. Gitara oparta o ścianę wstrzymywała melodię pchające się na świat. Dzieci nieprzytulone jeszcze nie zauważyły tego katastrofalnego braku, druzgocącego jak wybuch bomby.

Jej nie było, była zaś jej nieobecność, bardziej widoczna niż krzątanie, sprzątanie, mówienie, codzienność, gdy Katarzyna zwyczajnie była i tego nikt nie zauważał. Podobnie, gdy umiera dawno nie widziany przyjaciel, dowiedziawszy się o jego śmierci, idzie człowiek na pogrzeb, dzieli smutkiem ze znajomymi i rodziną, i staje się ten zmarły bardziej obecny po śmierci niż za życia. A po jakimś czasie wszystko wraca do normy i ten zmarły znaczy tyle samo co za życia, a więc przestaje być i jakby go nigdy nie było.

         – Niewiarygodne – wyszeptał i przysiadł na krześle. Dzieci zaczęły tradycyjny popołudniowy kocioł, biegając wszędzie i rozrzucając swoje rzeczy. Co parę minut któryś zapytał: „Gdzie mama?”

         Tomasz popatrzył do garnków na kuchni: nic, zero.

– Niewiarygodne – powtórzył tego dnia jeszcze wielokrotnie.

To nie może być prawda, zaraz się zjawi, gdzieś wyszła na chwilę, w kolejce stoi, a tych ubrań z szafy może nigdy nie było.

Czekał jeszcze dwie godziny. „Gdzie mama, jestem głodny, gdzie mama?” Zrobił kanapki, jedna udręka z głowy.

         – Chodźcie, dzieciaki…

         Poszedł do sąsiada z góry. Zapukał:

         – Panie Julianie, nagła sprawa. Dzieci zostawię na dwie godziny.

         Życzliwy sąsiad widział, że jest jakiś poważny problem, ale nie wnikał. Potwierdził, uśmiechnął się do dzieci. Wchodźcie.

         Tomasz zbiegł na dół i na drzwiach zostawił kartkę: „Dzieci są u pana Julka na piętrze, poszedłem do Leona.”

         U Leona pytał, czy była dziś u nich. Matylda zaprzeczyła.

         – Na pewno niedługo wróci – uspakajali.

         – Może coś się stało z matką?

         Matka. Teściowa Tomasza. Zadzwoniłby, ale u teściowej nie ma telefonu. Zgroza. Tomasz czuł się jak rozbitek na wyspie, gdzie każda niknącą w głębi godzina nieobecności Katarzyny oddalała go od świata.

         Następne dni stanowiły męczarnię. Wiśniakowie pomagali niemal we wszystkim: przygotowywanie posiłków, pranie, odprowadzanie dzieci do przedszkola. 

Tomasz zgłosił zaginięcie Kasi na milicję.

– Panie, przecież swoje rzeczy zabrała! Jej wybór, ale żeby zostawić chłopa z dwójką dzieci? Rzadki przypadek. Tylko współczuć.

– Zawiadomcie posterunki, ona nie mogła mnie zostawić…

Stał bezradny, ogarnięty niepokojem, przed wysokim blatem dzielącym dyżurkę. To go ktoś przepchnął, przestawił, gdy dowodzący słuchając jednym uchem, zapisywał papiery w innej sprawie:

– Ale sukienki zabrała.

– Byliśmy razem szczęśliwi. Nie odeszłaby bez nas – rzekł nieco finezyjnie, ale głos mu zadrżał niespodzianie. Uchwycił się blatu, niemal słaniając na nogach. Wściekły i bezsilny.

– Idź pan do domu, odetchnij.

Nagle Tomasz wpadł w furię, rzucając się na szeroki blat i  funkcjonariusza za stołem.

– Gdzie moja żona! Co z nią zrobiliście!

– Człowieku!

– Dawaj go.

Natychmiast został pochwycony i przytrzymany.

– Na dołek?

Milicjant dowodzący poprawiając strój spoglądał Tomaszowi głęboko w oczy. Po chwili cicho zwrócił się do stojącego obok podwładnego:

– Zawiadomcie posterunki o zaginięciu.

– Jak to? – zdziwił się młodszy funkcjonariusz.

–  Czego nie słyszałeś?

Odstąpili od Tomasza, który oddychał ciężko. Dowodzący zapytał jeszcze:

– Oprócz sukienek jakieś rzeczy zginęły?

– Nie.

Dopiero później uprzytomniał sobie, że zginęła książka ojca, przeklęte ósme wydanie, tak poszukiwany egzemplarz. Zostawił ją na stole otwartą na czwartej części. Czyżby Kasia zabrała książkę? A jeśli nie ona… Nie zastanawiał się nad tym specjalnie. Szukał żony, książka zeszła na dalszy plan.

Kilka dni później szczegółowo przeszukując mieszkanie spostrzegł, że jej listy do niego także zniknęły z malutkiego pudełeczka w szufladzie z przyborami krawieckimi. A może już wcześniej zniknęły, może sama spaliła? Tomasz zaczął wątpić.

W sobotę pojechał do teściowej. 

 – Jak to jej nie ma?! Jezus  Maria! Zgłosiłeś na milicję? Zabrała rzeczy? Trzeba jej szukać, może szpital! Poproszę znajomych, przyjedziemy. Milicja, milicja! To do niej niepodobne! – Panikowała, krzyczała i płakała pół godziny, chwytając co chwila za różaniec. Nagle zamyśliła się, znacznie spokojniejsza. – Nie spodziewałam się tego, może trochę. Ona zawsze była trudna. Chce dobrze, ale nie może wysiedzieć na miejscu. Wierci się, żeby mieć wygodniej. Ojciec, który cię przecież polubił, powtarzał, że najważniejsze, że masz zasady. Nie wiem, czy to jest dla niej najważniejsze. To chyba nie twoja wina. Nie wiem.

Milicja szybko umorzyła postępowanie. Uznano porzucenie domu.

Chodził po mieście, po hotelach, placach, parkach. Co kilka godzin wracał na dworzec autobusowy i kolejowy. Zwiedził w ciągu kilku dni całe województwo, zasięgał informacji we wszelkich szpitalach, urzędach, aresztach.

W jakiś czas później było jednak dziwniej, bo przysłano pierwsze pieniądze z pocztówką znad morza ze słowami: „Nie martwcie się o mnie. Kasia.” I dalej kolejne paczki ze słodyczami, pomarańczami, książkami. I te dziwne adresy przesyłek: Szczecin, Wrocław, Warszawa.

A po roku jeszcze dziwniejsze! Budapeszt, Salamanca, Tunis, Toronto! Pisało: „Katarzyna Łubińska”, ale czy to był jej charakter pisma, nie wiedział, wątpił albo nie wierzył rozmytym przez setki kilometrów bohomazom. I tajemnicze adresy jakichś hoteli. Wszystko zapakowane w szary papier z ciekawymi znaczkami, które starszy Paweł zaczął zbierać. Znaczki od mamy, która podróżuje.

Chłopcy coraz rzadziej pytali, kiedy mama wróci, albo kiedy „ona” wróci i czy już jest braciszek lub siostrzyczka. Tomasz odpowiadał niezmiennie: „Wróci. To przecież wasza mama.”

Nie da się tych miesięcy i lat owinąć w kilka zdań, by z nich wycisnąć całą poniesioną udrękę. Praca nie cieszyła, w domu codzienne syzyfowe prace, posiłki, pranie, sprzątanie. Rzeczy się psuły, ściany pękały, co pół roku zalanie mieszkania. Dobrze, że już dzieciaki samodzielne, myślał. A może to gorzej, bo widzą, co się dzieje.

Uwierał brak kobiety, brak widoku płynnych ruchów, brak dotyków. Chodził więc z ponurą miną, świętym zmęczeniem. Pomimo tego znajome z pracy uśmiechały się: „Panie Tomaszu, proszę się rozpogodzić, wszystko się ułoży. Na kawę chyba dałabym się zaprosić.” Coraz trudniej pozostawał obojętnym. 

Za plecami dotkliwe szepty. „Jego żona odeszła, szlaja się po całym świecie. Chyba z jakimś sportowcem albo zagranicznym aktorem. Może jest stewardessą. To już rok, drugi rok. Zostawiła chłopa. Listonosz paczki przywozi. Z całego globu: Toronto, Paryż, San Francisco. Sama widziałam. Ich Pawełek znaczki mi pokazywał.”

 „Jak pan to robi, panie Tomaszu, że radzi sobie z dwójką dzieci. Sam, bez tej, no jak tam jej było... Ostatnio skąd paczka przyszła? Aż z Tokio? Daj pan spokój, panie Tomaszu. Ona już nie wróci.”

 Jej nieobecność… Niegdyś w niedzielne popołudnia wychodzili rodziną do cukierni. Dla chłopaków ptyś do podziału, dla niej ciastko francuskie. Po kąpieli zaś wynurzała się z łazienki pachnąca cytrusami. Co trzy dni podlewała kwiaty doniczkowe: paprotki i jeden piękniejszy z czerwonym sercowatym kwiatostanem. Kiepsko znając się na roślinach, nie znali nazwy. Może wyrośnie z niej paprotka, żartowała. W szufladzie miała schowaną książkę Ernesto Sabato, z zakładką tkwiącą od lat na sześćdziesiątej stronie. Katarzyna nie miała czasu i chęci na czytanie, ale „O bohaterach i grobach” cierpliwie czekało jak kubek wiecznie gorącej herbaty na spodku.

Po półtora roku Tomasz znów odwiedził teściową, bo zwykle to ona wpadała z wizytą. Niby nic się nie zmieniło, a jednak kilka zabawek dało się zauważyć. Oszukańcza grzechotka pod stołem czuwała, zdradziecki miś z urwanym uchem spozierał z kąta. Teściowa krygowała się niepewnie:

–  Opiekuję się czasem dzieckiem sąsiadów. Nie kłamałabym! Nie wiem, gdzie jest moja córka i dlaczego odeszła od ciebie! Ty mi odpowiedz!

–  Mieszkanie ci wyładniało, skąd wzięłaś na remont?

– Spółdzielnia dostała. Jak możesz mnie podejrzewać o cokolwiek!? Szukaj jej, a nie oskarżaj matki! Siebie też nie oskarżaj… 

Ostatnich słów nie usłyszał, trzasnął drzwiami. Nie sprawdzał kątów w mieszkaniu teściowej, może faktycznie tylko się opiekowała dzieckiem sąsiadów, może wszystko paranoja, a Katarzyna po prostu odeszła i jest gdzieś szczęśliwa. Skołatana dusza nie mogła jednak wytrzymać obecności w kłamstwie, poczuciu śmieszności, kompletnej niewiedzy. Już nie wiedział, jakiej odpowiedzi od nieobecności żony oczekuje.