Podoba mi się lustro i wszelkie w nim odbicia z krą pośrodku i przeręblem. I choć nie ma mowy o rzece, to jednak o jakiejś wodzie jest, być może to jezioro, może staw, może jakiś inny akwen, w którym również można się przeglądać. A jeśli chce się przepłynąć czy też przejść na drugą stronę, trzeba zapłacić grosik. Jak w mitologii niemalże. Choć to powietrze z przeręblem, to równie dobrze może być zachmurzone niebo z jedną dziurawą chmurą, przez którą widać coś wyżej.

I to lustro krzyczące, że wszyscy są wewnątrz przywiodło mi na myśl matrixa, że niby takie sf, ale tak naprawdę, jeśli ktoś zaczyna się baczniej przyglądać, może zauważyć pewnego rodzaju mechanizmy, które jak w programy komputerowe, albo blokują, albo pozwalają na dostęp i nie na wszystko mamy wpływ, albo mamy pozorny. W dodatku sami sobie wymyśliliśmy to wszystko. Jakby ktoś tym wszystkim sterował, naciskał guziczki według uznania i myślał przy tym na głos: Dla was trzęsienie ziemi, a wy zmierzcie się z tajfunem

Można by jeszcze pójść tropem Alicji, bo skoro lustro, to może kojarzyć się z przechodzeniem na drugą stronę. Można by też, skoro mowa o rachunkach/fakturach pomyśleć o końcu wszystkiego, kiedy to ludzie zostaną rozliczeni za wszystko. Dzień sądu.
Można by też wszystkie rekwizyty odnieść do peela albo też do ogółu.

I można by tak jeszcze wiele rzeczy przywoływać, odwoływać się do, wędrować w różne strony, bo ładnie tutaj pograłaś słowami. Można dosłownie sobie doczytywać lub odpłynąć myślami w zaświaty lub też przestrzenie, w które być może nigdy nie dotrzemy realnie. Można też spróbować złapać lusterkowego zajączka

Można się jeszcze dodatkowo pójść śladami przerzutni i wtedy jeszcze dodatkowe obrazki się ukazują.

Dlatego też podoba mi się, bo tyle z nim można różności robić, że ciężko byłoby to wszystko, co chodzi po głowie opowiedzieć. I tak już chyba wyszedł mi elaborat, a to tylko drobna część tego, co mi się nasunęło podczas czytania. Za te nieco nieskładne myśli przepraszam, ale myślę, że nawet jeśli rzutem na taśmę, to Ty, ze swoim zmysłem rozwarstwiania słów, zrozumiesz.

Uwag nie mam, no może dwie maleńkie. Otóż chyba pozbyłabym się zaimka z trzeciego wersu i zaimka wam z czwartego wersu od końca. Wydają mi się on zbędne. Ale bywa, że z pozycji czytelnika wiele rzeczy wydaje się zbędnych, więc wiesz, patrz z przymrużeniem oka ;0)

Pozdrowienia

Czytając czuję się trochę jak Alicja w Krainie Czarów Nic nie jest tym, czym się wydaje. Wszystko ma podwójne, a nawet potrójne dno. Wiersz można czytać na wiele różnych sposobów. Można wracać i na nowo odkrywać znaczenia i sensy. Zadziwiać się, że wcześniej nie widzieliśmy tego, co dopiero przy kolejnym czytaniu wypływa na brzeg.

przerębel powietrza trafił do mnie najmocniej.
Klepsydrę odbieram jako ten ziemski padół, na którym jesteśmy.

Wrócę tu jeszcze na pewno.

Pozdrawiam!

No widzisz, a ja tego aspektu w ogóle nie wzięłam pod uwagę, a to również bardzo dla mnie interesująca rzecz. Wprawdzie nie lubię jak autor zdradza, co miał na myśli pisząc, ale w sumie tym razem przymykam oko

Jeśli zaś chodzi o lustro, to rzeczywiście ma płaską powierzchnię, jest gładkie, przyjemne w dotyku, natomiast obraz w nim odbity nie jest płaski, więc tutaj również można by polemizować, bo przecież wszystko zależy od tego na co się patrzy, czy na lustro czy na obraz, jaki się w nim ukazuje

Pozdrowienia

Pogranie słowem na medal, Werko, czad i ten feeling, który niezmiennie u Ciebie gości: trza czytać parę razy, i między wersami, by podłapać sensy, a i w poszczególnych słowach i zdaniach czają się sensy kolejne - zawsze jest INTERAKCJA i to mnie cieszy, bo wielość rzeczywistości i wielość dziania się jest elementem poetycko twórczym i czytając wiersz, w którym aż wrze od emocji, wiemy, że był o czymś, o czymś miał traktować, nie są to słowa a la abstrakt, lecz jest tu ukryte to "coś", co niełatwo wyłuskać, ale...

Motywy zawarte w wierszu nie od czapy.
Mają do powiedzenia.
Wchodzą w wyobraźnię i...

Wrócę

A chętnie

To lustro...

A czy my nie mamy takiego?
Czy nasze "tu i teraz" to nie takie lustro?
Czy my w ogóle mamy nasze "chwile własne"?
A może jesteśmy snem śnionym przez kogoś innego, inną jaźń, wykreowani na co?
Czym jest to lustro?
Dla każdego czymś innym.
Dla kogoś zbawiennym odbiciem iluminacji radości, dla innego smętnym piątkiem.
Lustro jest i będzie.
Tym, co w nim zobaczysz, amigo.
Tak to widzę, jak zwykle pewnie błędnie

Ale to jest rozległe i nie ma jednego widzenia, przynajmniej ja go nie mam.

O, o, o, dokładnie zacytuję Bożenkę, bo dokładnie to samo mi się nasunęło po pierwszych czytaniach. I dla mnie osobiście - to tekst bardzo rozliczeniowy. Ze sobą, z bliższym i dalszym otoczeniem. Choć przede wszystkim - ze sobą. To lustro jako odbicie siebie, przede wszystkim, choć nie tylko, interpretacji jest mnóstwo, ale dla mnie ta jest najważniejsza. IntroWerko, Twoja wyobraźnia jest nieograniczona, a ten wiersz jest kolejnym tego przykładem. Świetny!

Pozostawiam na pamiątkę ze strony głównej:

Zastanawiałeś się czym może być lustro? Co można w nim zobaczyć? Czy odbity w nim obraz jest płaski jak jego tafla czy może trójwymiarowy? A może posiada o wiele więcej niż tylko trzy wymiary? Lustrem może być przecież woda, nieważne czy to kałuża czy jezioro lub zwykła szyba czy też ekran telewizora. Istnieją też lustra weneckie.
A jeśli jest czymś w rodzaju księgi, w której zapisują się Twoje dobre i złe myśli i do tego ma fakturę Twojej skóry?

Z przyjemnością co jakiś czas wracam do tego wiersza

Pozdrowienia