Bardzo dobry wiersz, starannie położone słowa, nie wybieram ulubionego fragmentu, bo usiałabym zacytować całość
Z przyjemnością pobyłam przy Twojej 19stej.
Pozdrawiam serdecznie!

Wiersz jest naprawdę świetny ale tutaj nieco za dużo przymiotników. Dlatego proponuję zmienić nieco, np. tak:

Pot rzeźbi kalekie motyle na krzesłach.
W bocznym lusterku lśni czerwone światło,
chwila jak przekręcenie klucza w zamku.

Adelo, bardzo sprawnie nakreślona scenka, tak jak to określiła Faith taka "migawka z codzienności", dobrze się czyta, przemawia do mnie.
Jedyne co nieco mnie rozczarowało to końcówka - oczekiwałam czegoś może mocniejszego, może bardziej oryginalnego, a dwa ostatnie wersy wydały mi się jakieś takie bardzo zwykłe, zbyt banalne jak na tak dobry wiersz. Może to przez fakt, że kiedyś, na samym początku mojej poetyckiej przygody użyłam frazy "słońce uśmiecha się w szklankach z sokiem pomarańczowym" opisując śniadanie.
Tak czy tak - dwie pierwsze strofy super, zwyczajność opisana niezwyczajnie, kupuję to.
Pozdrawiam serdecznie.

Albo na odwrót - jeny, jak ja lubię takie wstawki, które stawiają wszystko ponad nimi do góry nogami, świetny zabieg, takie żonglowanie konstatacjami. Za kalekie motyle duży plus, i te rzeźbienie - warstwa metaforyczna skrojona bardzo zgrabnie. Ta pierwsza strofa, ona jest niby neutralna, niby obojętna, ale jednak czuć ją w całym wierszu szczególnie, dobrze wprowadza, wnosi taki element dziwności, która jest na porządku dziennym, w ciekawy sposób mówi o ubytkach w naszej percepcji. Podoba mi się.

Najbardziej smaczne i widowiskowe są zwyczajne kolacje, mniam )