Odkąd Aleksander- ojciec rodziny- wyjechał do pracy za granicę, sytuacja w domu Ostrowskich zaczęła się zmieniać. Pierworodny a zarazem jedyny syn- Tomasz- ze szkolnego prymusa zaczął stawać się zwykłym przeciętniakiem. Ba, nawet w niektórych przedmiotach opuścił się tak bardzo, że zawisło nad nim widmo powtarzania klasy. Poza tym bywały dni, że znikał na całe weekendy o niczym nie mówiąc matce, a gdy wracał, swoim uroczym uśmiechem próbował złagodzić gniew i niepokój matki. Dorota jednak czuła, tak jak każda matka gdy z jej dzieckiem dzieje się coś niepokojącego, że jej syn coś przed nią ukrywa. Coś, co skutecznie spycha go na, jak to się zwykło mówić, złą drogę.

-Kochanie, wstawaj! Już po siódmej!- krzyknęła ze złością matka stojąc pod drzwiami Tomka. -Chyba nie zamierzasz po raz kolejny spóźnić się do szkoły?!

Uderzyła kilka razy zaciśniętą dłonią w drzwi, a usłyszawszy, że w pokoju nastąpiło lekkie poruszenie, nieco się uspokoiła.

-Tomek, już po siódmej- wyrzekła delikatnym głosem, wbijając czułe spojrzenie w zaspaną twarz syna. - Śniadanie masz gotowe na dole...Objęła jego twarz swoimi delikatnymi dłońmi i spojrzała mu głęboko w oczy, jak gdyby próbując znaleźć w nich odpowiedź na całą postępującą zmianę w zachowaniu kochanego pierworodnego. We dwoje jakby zastygli w tej pozycji nie wypowiadając do siebie ani słowa. Dorota czule ucałowała syna i szybkim krokiem zeszła na dół. 

-Może jednak nie, może jednak nie- pomyślał Tomek, stojąc w drzwiach i lekko uderzając głową w futrynę.- Może przynajmniej dla niej warto tego zaniechać. Przecież tak bardzo mnie kocha...A co wtedy z nią będzie...co będzie? Tak, ale to nie jest czas na takie rozważania. Za chwilę mam autobus, więc pora się zbierać.- Wrócił do siebie, szybko ubrał, i chwytając po drodze kanapkę pobiegł na przystanek.