Nastrojowo i wilczo kobieco
Ale mam takie małe uwagi ktore sa rzecz jasna mysla swobodna
Dla mnie ciekawiej byloby gdyby trn fragment : szukając stada.wyję, a szloch stróżką śliny ścieka po wardze. 
zamienic troszke na : (zrobic przerzutnie bez tej kropki)
szukajac stada
wyję. szloch ścieka stróżką śliny po wardze.
I tak samo w przedostatnim wersie bez kropki na koncu wersu.
I może jeszcze "porastam" "rosną"
A treść jak już wspomniałam podoba mi się. Ładne metafory i dobre budowanie napięcia. Mi się wyobraża silna osoba która juz nie dramatyzuje nie zyje przeszloscia i rozumie przywykla do sytuacji i umie czuc sie z nia dobrze. Samotność nie boli. Wg mnie jest szansa na poznanie siebie i uczenia się dystansu do pewnych spraw. Mozna doskonalic swoj charakter i kupujesz mnie nawiazaniem do hiszp. ciekawy cytat. Odrazu tu wpadlam
Pozdrawiam

bardzo klimatyczny wiersz, podoba się, krótko, ale z charakterem, jedna uwaga, uważam, że trochę przegadany jest ten moment. usunąłem tylko jedno słowo, wydaję mi się że jest lżej.

też się zastanawiam czy to "a" jest potrzebne, ale już taki nadgorliwy nie będę ( :

Lubię wiersze, które w jakiś sposób inspirowane są różnymi tekstami kultury.
Twoja La Loba jest niezwykle intrygująca, obrazowa, działająca na zmysłu, a pierwszy wers jest jak dla mnie ogromnie ciekawy i podoba mi się strasznie
Tutaj mam małą sugestię: - chyba za dużo nagromadzonych rzeczowników koło siebie, może po prostu szloch ścieka po wardzie strużką śliny?
Pobyłam z przyjemnością,
pozdrowienia!

Prawda, że wilki są inspirujące?
Lubię krótkie formy, a i metaforyczność wiersza jest mi bardzo bliska.
Ale też przyczepię się tego fragmentu:

Czytając potykam się na tym fragmencie, który wyżej zaznaczyła również marukja i zaproponowana przez nią wersja wydaje mi się bardziej płynna.

Interesujący wiersz, no i odwołanie, inspiracja.

Poczułem chłód, spokojny, beznamiętny, przeszywający i wchodzący pod skórę.
Coś na kształt snu, w którym obcowałem z bytem, ale do końca go nie dotknąłem, nie poczułem i nie poznałem.
Był.
Gdzieś wszedł we mnie i było zimno.
Bardzo zimno.
Chyba za sprawą motywu kości: mrozi krew w żyłach, przenika lodowatym "czymś".
Czuć suchość, suchość powietrza "wokół", jakby wszystko było snem we śnie.
Nie wiem, czy to się dzieje.
Jeśli tak, to jakby powrót z zaświatów, bo wszędzie czai się "nieżycie", coś, co jest niby slajdem realnego życia.
Zimny wiersz, dobry wiersz