Rozkładam noc
na czynniki pierwsze,
w ciemności 
słucham szeptu wspomnień. 
Cisza otula mnie
niczym jesienna mgła.
Papieros zgasł
a sen nie chce przyjść.
W głowie gonitwa myśli
i ta chwila która za długo trwa.
Zmęczony swoim towarzystwem
wychodzę na ulicę
gdzie świt wita mnie deszczem.
Mówię do szarych murów,
do pustych okien,
wielkich domów,
lecz odpowiada mi cisza.
Pogardliwe spojrzenia
szarych twarzy,
spieszących na autobus
nie robią na mnie wrażenia.
To jest mój świat.
Niby bezpieczny,
niby znany,
a jednak gubię się w nim.