jak zawsze... subtelnie zawoalowane, tym razem w jakimś
makabrycznym akcie stwarzania, emocje i uczucia... osobiste bardzo...
nie czuję tu nic z feministycznego altruizmu...
tylko bezpośrednie, intymnie autopsyjne napięcie, strach, stres, obawy...
ale też pożądanie czułości... tkliwości...

Introwerko, dziękuję Ci ślicznie za ten komentarz. Kiedy ktoś własnymi słowami interpretuje wiersz, zawsze pozwala mi to rozszerzyć horyzonty, spojrzeć na niego i zobaczyć, jak wiele jeszcze znaczeń można odnaleźć w krótkim tekście. Twój odbiór mi się podoba Nie jestem feministką, daleko mi do tego, ale bardzo cenię kobiecość i to, co ona nam daje. Stąd tyle odniesień, do wspomnianych przez Ciebie archetypów, są one mi bardzo bliskie. Łap więc ogromny uśmiech ode mnie, za ten piękny i rozbudowany komentarz

Hrabio Cosel, jak już wyżej wspomniałam, nie jest to wiersz czysto o zabarwieniu feministycznym, choć i tak można go odczytać, z czego bardzo się cieszę. Niech każdy odnajduje w nim to, co chce

Skroplami, Ty to potrafisz rozbawić. Kto wie jednak, jakie pomysły wpadłyby Ci do głowy po takim śnie Masz rację, chciałam tu ująć ludzkie zachowania i to jak działamy na przyrodę, Matkę Ziemię, którą utożsamiam tutaj z kobietą i jej wewnętrzną siłą.

Clock, dziękuję Ci za sugestię, każdą przyjmuję z wielką pokorą, jednak tutaj z kolei Twoja okrojona wersja nie trafia do mnie, całość jest dosyć rozbudowana, napisana w formie swoistego opowiadania, stąd taka a nie inna druga strofa.
Jednak bardzo się cieszę, że w wierszu dało się odczuć boski akt, kobiecość i więź między tymi dwoma aspektami. To było dla mnie ważne.

Hrabio von, myślę, że ten wiersz można odebrać w dwojaki sposób, ten ogólnoludzki, ale też odnoszący się do tego bardziej osobistego, bardzo się cieszę, że da się zauważyć również tę drugą stronę, o której wspomniałeś. Stwarzanie często niesie za sobą ból porodu, ale przecież to piękny akt.

Ajw, ogromnie Ci dziękuję za te szczere słowa! Jeśli poczułaś w tym pierwotność to znaczy, że osiągnęłam zamierzony cel Chciałam by dało się w tym odczuć pewne archetypy kobiecości, samo jej sedno. Kobietę jako Matkę-Stworzycielkę, ale też Matkę, która uśmierca i ponownie powołuje do życia. Bo każdy koniec jest zarówno początkiem. Nic dziwnego, że wolałaś towarzystwo mężczyzn, ja też niejednokrotnie tak mam. Uważam, że kobiety potrafią być o wiele bardziej wyrachowane i bezwzględne, również się o tym przekonałam. Ale są też takie, które doceniają to, co daje nam nasza płeć. Czasami żałuję, że nie urodziłam się w czasach, kiedy ta międzykobieca więź była czymś naturalnym. Kiedy babki uczyły młode matki opieki nad dziećmi, a opowieści i mądrości snuło się przy cieple domowego pieca. W ten sposób umacniano i rozwijano tę więź, która teraz niestety zanika.

Ophelio, dziękuję Ci za poparcie, ja również obstaję przy mojej wersji, choć sugestię o przerzucni zabieram i zastosuję się do niej. La Loba, La Que Sabe i wiele innych postaci z opowieści i mitów, nie tylko tych z krajów hiszpańskojęzycznych, takich jak Ameryka Łacińska, ale wielu innych zakątków globu, to właściwie jeden archetyp Dzikiej Kobiety, która jest bezpośrednio połączona z Naturą i jej cyklami. Uważam, że to studnia pełna inspiracji, stąd tyle u mnie odniesień do tego tematu.

Antku, jestem zakochana w tych zwierzętach, uważam, że ludzie mogliby się wiele od nich nauczyć. Cieszę się, że mamy podobne upodobania i uważasz wiersz za udany. Myślę, że jeszcze nie raz znajdziesz u mnie wilcze odniesienie, także zapraszam Cię serdecznie i dziękuję, że zaglądasz

Dziękuję Wam Kochani za wszystkie słowa, myśli i emocje, które tutaj zostawiliście, biorę je wszystkie głęboko do serca.
Wysyłam wielki uśmiech

Gabrysiu, kłaniam się głęboko w podzięce za taki komentarz. Wlewasz słodycz słowami i skojarzeniami. Wiesz, że dopiero teraz i mi te sutki skojarzyły się z mitem o Romulusie i Remusie? Faktycznie, że można to tak interpretować. Świetna myśl.
Za to szklane chmury skojarzyły Ci się właśnie tak jak mi. Z rozwiniętą cywilizacją, która nie zawsze jest tylko tym co dobre i potrzebne.
Bardzo Ci dziękuję za taki odbiór i wnikliwy komentarz

Uściski!

Faith,
Ciekawie. Dla tym wierszem mnie nakreśliłaś koło, które zatacza życie. Przywołałaś przy tym wiele obrazów, które nasuwają różne refleksje. Podoba mi się nasycenie wiersza kobiecością. Pozdrawiam

Wiersz pełen obrazów i bogatej wyobraźni , bardzo udany. Pozdrawiam ( :

Apoteoza Pramatki, Matki Ziemi, kobiety jako tragicznej twórczyni życia, które skazane jest na zagładę. Czy moja interpretacja jest trafna, czy też nie, podoba mi się ten wiersz, ma w sobie jakąś siłę.

Ciągle wracam do Biegnącej z wilkami, do twoich wierszy też będę wracać, dużo tu bliskich mi emocji. Świetnie poprowadzony tekst, świadome malowanie słowem. Pozdrawiam
V.