Skroplami, cześć. Twój wiersz "Dla nie wierzącej...". Ja bym raczej napisała "niewierzącej" - to imiesłów, i podobnie jak przymiotniki w st. równym, piszemy w j. polskim z "nie" łącznie. Ale to znowu niuanse ortograficzne. Wybacz, pazurzastej.
Ale co do treści:
Cz. 1. No erotyk, erotyką przesiąknięty, jednak delikatny i czuły. Jak bliskość, mimo że daje się jednostronna, ale chyba nie, bo dochodzi do cudu. "
"rozchylam Cię
twe serce czuję
i nagle drżę
bursztyn znajduję

pulsując jak morza fale
ogarniasz mnie
już nic, już żadne ale
już tak, ja tego chcę". Choć to sen, ale może i jawa? Oby. Pięknie napisałeś. I rymy stworzyłeś dzięki miłości, bo miłość to wielka siła, nawet po śmierci ich połączyła.

Cz. 2.

"Ciszą...". Smutne, ale i jest przestrogą, nie można odrzucać uczuć, bo później - "serce jej
nocą ciemnością zakwita
dłonie chłodem spowite
siebie tylko tulą". Samotność? A było tak cuuudnie, choć nieco złudnie. Jednak miłość, być może, jest tylko ułudą. O mój Boże!. A23