Zielarka Joasia Wędzicha

Działo się to w pobliżu Sandomierza. Głęboko w lesie stała malutka chatka. Żyła w niej samotna kobieta, którą ludzie uważali za czarownicę, bo umiała leczyć różne choroby. A była podmienioną królewską córką. Stało się to tak:
Dawno temu zła dwórka urodziła w tym samym czasie co królowa córeczkę. Gdy tylko nadarzyła się okazja, zamieniła je. Wykorzystał noc z wielką burzą, gdy nie było nic słychać. Musiała się bardzo spieszyć. Królewnę wyniosła daleko i podrzuciła przed drzwi samotnego domku w lesie.
Nikt nie spostrzegł zamiany, nikt nie pomyślał, że coś takiego może się zdarzyć wśród najwierniejszych sług. Choć niektórzy mówili, że dziecko zmieniło się nie do poznania. I że... Ale król i królowa nie pozwolili rozgłaszać takich opinii. Choć...
Minęło wiele lat. Król i królowa zmarli, królewna dorosła. Ponieważ wychowywała ją zielarka, która znalazła ją przed swymi drzwiami, umiała sporządzać wywary z ziół i leczyć choroby. Nic nie wiedziała o swoim pochodzeniu. Tylko tyle, ile wiedziała jej przybrana matka. Wiele osób zawdzięczało jej zdrowie i życie. Wielu pomogła nie żądając żadnej zapłaty. Wszyscy ją za to cenili i szanowali.
Pewnego dnia z dalekiego zamku przysłano po nią karetę zaprzężoną w czwórkę koni. Królowa zachorowała i szukano dla niej pomocy wszędzie. Usłyszała o zielarce i zażądała jej wizyty. Zielarka wypytała o chorobę wielkiej pani, zapakowała do woreczka leki, nawet najsilniejsze: mózg nietoperza i sadło wiewiórki i wsiadła do karety. Konie ruszyły w ostrym galopie. Woźnica ich nie żałował. Musieli się przecież spieszyć. Obawiali się wszyscy, czy królowa dożyje przybycia zielarki.
Zdążyli. Cierpliwa zielarka zbadała ją, przyrządziła napoje i maści z przywiezionych leków i podała. Teraz siedziała dzień i noc przy łożu chorej. Nie pozwoliła nikomu się zastąpić. Królową kąpano dla obniżenia gorączki w ziołowych naparach.
Wtedy zielarka zdjęła z siebie wierzchnie szaty. Na jej ramieniu usługujące dworki zauważyły dziwny łańcuszek z przeźroczystymi kamieniami. Najstarsze popatrzyły znacząco na siebie. Nic nie powiedziały. Gdy królowa poczuła się lepiej, rada rycerzy wezwała ją do siebie. Musiała opowiedzieć skąd wzięła ten drobiazg. Nie umiała odpowiedzieć. Wyjaśniała, że ma go odkąd pamięta. Że jej matka się śmiała, że urodziła się z takim skarbem, który miała w ubranku. Starzy rycerze, dziś możni panowie, pokiwali głowami. Nic nie odpowiedzieli.
Gdy królowa wróciła do sił, zjawili się wszyscy. Przyprowadzono także zielarkę. Najstarszy z doradców, mądry podskarbi, poprosił królową o rodową bransoletę, znak i przywilej królów ich ziemi. Zdziwiła się. Jak mogą żądać od niej czegokolwiek! To ona jest królową! Ona stanowi prawo!
Podskarbi pokiwał trzęsącą się głową. To nieprawda. Ona nie jest królową. Królową jest zielarka. Królowa wybuchła histerycznym śmiechem. Zielarka usiadła zdumiona.
Po wielu latach odnaleziono osobę, która miała królewski znak, zaginiony pamiętnej, burzowej nocy przed wielu laty. Tak wielu, że wielu tego nie wiedziało. Zielarka okazała się prawdziwą królewną, ale nie chciała władzy królewskiej. Tę zostawiła ozdrowiałej królowej. Dla siebie poprosiła o odnowienie domku, młodą dziewczynę do nauki i tych, którzy będą jej dostarczać ziół. Zyskała tym wielki szacunek u wszystkich , a największy u tej, która przez lata uchodziła za królewskie dziecko.

Joanna Wędzicha30-714Kraków Ul. Przy cegielni 11 tel. 607-151-498