Udało Ci się oddać tę tęsknotę. Dawno nie czytałam tak prawdziwego, dosadnego i wchodzącego pod skórę wiersza.

Technicznie - jest kilka wyrazów, których bym się pozbyła (te pogrubione), bo, wg mnie, trochę zapychają tekst:



Pogrubiłam cały ostatni wers pierwszej strofy, bo wydaje mi się, że jest nieco dziwnie sformułowany. Moja propozycja:

Wolę tutaj podbijać ludzi
niczym dziewicze lądy.

A "pełni niebezpieczeństw" też uważam za dopowiedzenie.


W drugiej strofie masz trzy razy "i" - usunęłabym to drugie, przy "Ziemi".

Przecinki: w pierwszej strofie przed "a my wierzymy", w drugiej - przed "jak w sobie".

Niezły ten kalejdoskop, Szalonka.
Niby prosta narracja, a tyle w niej ukrytych emocji. Uczucia rozsypane jak szkiełka, bo mnie skojarzył się także dziecinny kalejdoskop-zabawka, w którym na wciąż te same elementy patrzy się z każdym ruchem inaczej i trudno wybrać najlepszy obraz, bo nigdy się nie powtarza. Można go sobie tylko przypominać.

Ale przy okazji coś zaproponuję:

To "co" jest niezręczne. A "są" byłoby powtórzeniem.
Może więc pójść w większe niedopowiedzenia?
Aha - "są tak odległe/tak w ludziach" - daleko, ale po co powielać słowa?
Może:
- Przecież są zbyt odległe. Wolę pod­bi­jać ludzi,
dzie­wi­cze lądy pełne nie­bez­pie­czeństw.
"Tutaj" także wydaje się zbędne, skoro na zasadzie przeciwieństw można domyślić się, że "tutaj".

Późno, bo późno, ale przyszłam i nie żałuję.
Buziak jak stąd do dokądkolwiek.