szarość ogarnia młodość płaszczem z kamieni które drgają
jak struny żelaznej gitary. lawina ludzi stacza się wagonami jak domino
tworzone ze zmęczonej materii. udają że posiadają zdolność myślenia
i zaklinają przyszłość u wróżki. kula wypełnia się wodą. w dusznej przestrzeni
nikt nie myśli czy bycie jest na wpół do końca czy początku. z trudnością
skupiają się w zakamarkach pozytywni. pocieszają że siwy włos
potrafi dyktować trendy w światowej modzie. a zapadający kształt
klatki piersiowej jest już pozbawiony emocji. przechodzimy obojętnie
obok rytmu starszej postaci. tylko mijamy
jakby oschłe konary które nie wypuszczą już dzieci. 

szarość ogarnia nietaktem umysłu
że los jest inny niż zaprzeczanie że się obróciliśmy
z prochu w człowieka i nim pozostaniemy. na tej samej drodze
podobne dęby kamienie i stada mrówek
budujących okopy na czas ulicznych wojen. w tłumie nie ma obcych. 
są tylko późniejsze obrazy których nie zrozumiemy
gdy sami nie zaczniemy malować siebie
o kilka lat mądrzejszych w starość.