Śpią pod urwiskiem niewzburzone fale.
Leżą u brzegu wiatry umęczone.
Starzec o lasce schyla się niedbale;
Dłonią obraca coś na drugą stronę.

To kamyk tylko – lichy strzępek skały,
Który od klifu oderwał się ściany;
Tu grawitacji go siły spętały,
Tutaj na zawsze został pokonany.

Lecz po co starzec kamień do rąk bierze?
Czego na drugiej jego stronie szuka?
Przecież kamieni ma całe wybrzeże,
A ta go jedna zastanawia sztuka.

On jednym z wielu, którzy też z wysoka,
Tak jak ten kamyk, na tę spadli ziemię
Niczym ostatnia nadziei opoka,
W której pretensja pod ambicją drzemie.

Jak kamień spadli i jak kamień leżą.
Nikt się nie schylił, by ich podnieść z ziemi.
Prawda ciemnością okryła ich świeżą;
W jej mrokach trwają, jak ten kamyk, niemi.