Urząd Miłości

Jestem petentem,

petentem w Urzędzie Miłości.

Godziny otwarcia są krótkie i nieoczywiste,

zmieniają się z dnia na dzień,

od dobijania się do na wpół zamkniętych drzwi

rozbolały mnie nadgarstki.

Ale przecież udaje mi się czasami wejść do środka,

aby uważnie konstruować zdania podań

i cierpliwie wypełniać rubryki formularzy,

chociaż nie do końca rozumiem sprawę,

którą dzięki nim mam załatwić.

W Urzędzie Miłości szczerość nie jest mile widziana,

szczególnie jeśli okazuje się jedynie

przeźroczystą fasadą okrucieństwa i słabości.

Pani w okienku ma w oczach rentgen,

którym wychwytuje najdrobniejsze błędy w dokumentach,

przekroczenie linii, niezbyt czytelne odbicie kalki.

Pani w okienku chce mi pomóc,

ale musi się trzymać nigdy jeszcze niespisanych reguł,

za złamanie których mogłaby stracić pracę,

a któż nie marzy o takim etacie?

Może jednak niewielu,

bo w tym akurat urzędzie, Urzędzie Miłości,

warunki pracy są szkodliwe dla zdrowia,

płace wypłacane nieregularnie i w trudnych do przewidzenia wysokościach,

a petenci przypominają zagubione na poboczu autostrady dzieci,

otumanione hukiem pędzących aut.

Ja jednak jestem zdeterminowany załatwić swoją sprawę,

dlatego przychodzę tu niemal codziennie,

podsuwając pani w okienku coraz to nowe druki,

szukając w jej oczach błysku akceptacji,

marząc o chwili,

w której podniesie do góry swą szczupłą dłoń o wypielęgnowanych paznokciach

i przybije urzędową pieczęć „Przyjęto dnia…”

na moim nędznym, sfałszowanym formularzu,

pełnym nieścisłości i uchybień.

Odcisk tej pieczęci stanie się moim talizmanem,

a ja będę żył nadzieją,

że w dniu, w którym zgłoszę się po odbiór decyzji,

pani w okienku, uśmiechając się uroczo, powie:

„Mam dla pana dwie wiadomości: dobrą i złą”.