Wasinko, Dziękuję Ci najpiękniej. Z ogromnym rozżaleniem i smutkiem zaglądam pod ten wiersz, wciąż nie mogąc pogodzić się z myślą..., brak Jagódki odczuwam każdego dnia, non stop łapiąc się na tym, że chcę jak dziecko biec, posłać słowa, życzenia, uśmiech.

W swojej "Kieszonce" miała tyle ciepła, serdeczności dla innych, radości którą potrafiła pięknie rozsiewać, a przecież sama doświadczała i przeżywała tak wiele, jak mało kto potrafiła dzielić się sobą i światłem, i taką będę Ją zawsze pamiętać - niesłychanie wrażliwą, a jednocześnie niezwykle skromną i cichą, nie skarżącą się na własny los.

Aniu, tyle już razy chciałam Ci podziękować za ten ślad, i tyle razy ile razy tu weszłam, miałam blokadę, nie mogąc wykrztusić słowa, pętla jakowaś, która kazała mi tu zaglądać i próbować jeszcze raz i jeszcze raz od nowa.

02 kwietnia 2016 godz 04.25

Nie śpię i jestem, jak przywołana pod tablicą, gdy skrzypi każdy kąt...

Zostawiam tu słowa znalezione niegdyś na profilu Jagódki:

„Trzeba oderwać się od szumów świata i wniknąć w samego siebie.
Oto jestem: moje ramię, moja dłoń, moje palce, mój paznokieć.
Cząstka mojego ciała, które stanowi harmonijną jedność.
Ta jedność nie kończy się obrysem kształtu:
tworzę wspólnotę z kamieniem, na którym siedzę, z trawą, której dotykam,
z powietrzem wypełniającym mi płuca, z pejzażem wokół.
Jestem sobą i jednocześnie drzewem, słońcem, ptakiem, ziemią.
Ja, składnik nieogarnionej, pulsującej, doskonałej natury.”

/Aleksander Minkowski/

*

Pozdrawiam ciepło,

Agnieszka

Dziękuję Ci Aniu***