Miniatura jest ciekawa, czytałam z zainteresowaniem.

Pozdrawiam,

DoCo

Przypadkiem rzucone słowo albo jakiś, zdawałoby się normalny obrazek powodują, że coś, o czym chcielibyśmy zapomnieć wraca ze zdwojoną siłą. W Twoim opowiadaniu bohater mimo upływu lat nie poradził sobie z bolesnym wspomnieniem. Smutne zakończenie, ale bywa i tak.

Serdecznie pozdrawiam

Tekst choć jest miniaturą zawiera tyle brutalności życia i mocnego przekazu, że można by na tej kanwie napisać świetną powieść o wynaturzeniu psychiki ludzkiej pod wpływem wojny i o tym, czego normalnie nigdy by się nie zrobiło w czasach pokoju, oraz o tym, że wspomnienia nigdy nie umierają.

Bardzo wyrazista historia, będąca dowodem na to, że w obozie byli i tacy ludzie, nie każdy mógł się zdobyć na bohaterski czyn św. Maksymiliana Kolbe, myślę, że postawy takiej próżno by szukać.
Szybciej znalazłoby się takich jak twój bohater lub ludzi próbujących po prostu przeżyć kolejny dzień.
Czyn Franciszka wydaje mi się równie brudny jak akty kanibalizmu na Froncie Wschodnim.
W obu przypadkach zabrakło człowieka w człowieku.

Twój tekst naprawdę boli, ale o to Ci przecież chodziło

j1408, zaczynam od Ciebie, bo wskazałeś kilka błędów do poprawienia, które, mam nadzieję, zmieniłem na lepsze. Co do pamięci: trudno wyrzucić z głowy opowieści o wojnie, które udało mi się zasłyszeć. Żałuję, że nie słuchałem swoich babć uważniej, bo na pewno wiedziałbym więcej. Może dlatego, że chcę spłacić swój dług wobec nich, od czasu do czasu, w moim pisaniu pojawia się wątek wojny i zagłady. Ciągle jeszcze robią na mnie wrażenie opowieści i filmy, dotyczące tamtych wydarzeń. Mam nadzieję, że to dobrze, bo co się stanie, gdy już nikogo te tematy nie będą obchodzić? L, wraca zawsze to, co tak bardzo staramy się ukryć i przed czym uciekamy, jakbyśmy zapomnieli, że nie da się uciec od przeszłości. B, cieszę się, że miniatura spełnia swoje zadanie i wwierca się jak drzazga w skórę. m17, gdyby tylko piękne i heroiczne czyny były udziałem ludzi, świat byłby pewnie inny. Kiedyś zastanawiałem się kim byłbym podczas wojny, czy wytrzymałbym tortury gestapo, czy dzieliłbym się ostatnią kromką chleba w obozie i nie znalazłem odpowiedzi. Być może wstydziłbym się spojrzeć w lustro, a może zostałbym bohaterem. Kiedyś wydawało mi się, że byłem twardy, gdy w stanie wojennym odmówiłem współpracy z SB; że byłem twardy, gdy dostawałem pałą w d… i nie wydałem z siebie jęku, ale później usłyszałem opowieści Władysława Frasyniuka, o tym jak męczyła go esbecja i moje „bohaterstwo” stało się małe i śmieszne. Mam nadzieję, że życie nie postawi mnie w takich ekstremalnych sytuacjach. p, to jedna z wielu historii, które usłyszałem. Może nie była prawdziwa, bo opowiadana z „drugiej ręki”. W opowieści skończyło się złamaniem nogi przez „Franciszka”, ale też stwierdzeniem: a później bardzo żałował, że wtedy jednak nie zginął. Ta miniatura, a właściwie jej zakończenie, w jakiś sposób miało przynieść „ulgę”. Dziękuję za przeczytanie i komentarze. Pozdrawiam serdecznie. msh

m17, powinienem się zmartwić, że tak "łatwo" mnie rozszyfrowałeś, ale oczywiście cieszę się z dostrzeżenia surowości, która ma być wspólnym mianownikiem dla wszystkich tekstów tego cyklu. msh

p, dziękuję za "strrrrraszne podobanie". Dostrzeżone zdanie bardzo się cieszy. Mam nadzieję, że pozostałe miniatury dorównają. Dziękuję za przeczytanie i komentarz. Pozdrawiam serdecznie. msh

IB, cieszy mnie taka opinia. Dziękuję za przeczytani i komentarz. Pozdrawiam serdecznie. msh

JM, pod paznokciem najbardziej bolą, wiem to z doświadczenia, więc bardzo "się cieszę", że tam je poczułaś. Próbuję trafić "głęboko w serce", ale zaczynam od "maleńkich drzazg", które na początku wchodzą, mam nadzieję, pod skórę. Dziękuję za przeczytanie i komentarz. Pozdrawiam serdecznie. msh