Cholera.
Pod powierzchnią wiersza jak pod życia powierzchnią, odwrotność słów.
Bdb oddana.
Spełnienie marzeń często pogarsza. Dobrze wyłuskane w treści.

@skroplami, @voytek72 - Dzięki za komentarze. Ten tekst to głównie taka próba warsztatowa - moje pierwsze podejście do heksametru, więc tym bardziej cieszy mnie, że treść da się zjeść.

@skroplami - Jeśli idzie o marzenia... Bo to trzeba sobie umieć wyśnić odpowiednie. Hollywood (a może cała Ameryka) stawia sobie marzenia infantylne, trywialne - bo materialne. Cała potęga zbudowana jest tam na fałszu i pozorach - to "kolos na glinianych nogach".

Modelowa głowa rodziny w USA to koniecznie bohater wojenny. Czyli po naszemu jakiś dewiant, który w dzieciństwie lubił znęcać się nad zwierzętami, a później przeniósł swoją pasję również na ludzi, w tym, czy innym biednym kraju (z dużą ilością ropy). Jego żonka, chcąc poczuć się lepiej, koniecznie musi należeć do jakiejś organizacji humanitarnej - w każde święta wysyła więc paczki dzieciom, którym jej mąż zamordował rodziców. W nagrodę żyją sobie więc w luksusie, na szczycie świata, realizując swój cudny amerykański sen. Oczywiście są zbyt tępi, żeby wiedzieć dlaczego, ale noc przynosi im bezsenność. Noc jest ich pokutą. To tak pokrótce, o czym myślałem podczas pisania tej historyjki.

Ale oczywiście, jeśli ktoś widzi jeszcze szerszy wymiar i na przykład przenosi to - jak @skroplami - na marzenia ogólnie, to cieszy mnie to tym bardziej.

> A ja ten tekst nie zawęziłem tylko do kultury amerykańskiej

I bardzo dobrze, to mnie cieszy. To, że o czymś myślałem w czasie pisania, nie musi oznaczać, że przeniosłem te myśli w stosunku jeden do jeden. Oczywiście, że lepiej, jeśli da się odebrać to szerzej (a już na pewno dobrze, że tekstu nie przesłoniła całkiem moja asympatia do usańców).

> Dlaczego nie mogą spać?

Może nie mogą spać, a może coś więcej (zależnie od ilości tych tabletek).

Według najprostszej interpretacji - ich wszystkie marzenia spełniły się, niby wszystko mają, ale czegoś im brak. Noc to czas, gdy przychodzą wspomnienia szczęśliwej młodości, ale też przychodzi refleksja i niepokój. Co zrobiliśmy nie tak?

A po odczytaniu lekko ukrytej przeze mnie drugiej warstwy (strzelanie z procy do ptaków, bycie bohaterem i wysyłanie jedzenia sierotom), bezsenność można odbierać jako wyrzuty sumienia. Niekoniecznie nawet dlatego, że akurat samemu się nabroiło, ale choćby dlatego, że żyje się spokojnie w luksusie, gdy cały świat cierpi.

A wysyłanie żywności jest tylko pozorną pomocą. Ma sprawić, że poczujemy się sami trochę lepiej. Bo to tylko kropla w morzu potrzeb i należałoby podjąć jakieś aktywne działania, jeśli naprawdę chciałoby się coś zmienić.