W tym wersie trochę się zatrzymalam bo czytam go inaczej - * czas to nie zloty zegarek, żeby mozna go rzucic do wody *czas nie jest zlotym zegarkiem, który można rzucić do wody *czas to nie złoty zegarek, który można rzucić do wody. Chyba że bardzo zalezy Ci na liczbie mnogiej jako ze para, chociaż tutaj emocje razcej skupione są wokól jednej osoby. Tak mi sie zdaje. Albo można zrobić przerzutnie z wersem niżej dodając końcówki - niedawną, osiadającą. Może z czegoś skorzystasz jak nie to nie Ogołnie bardzo klimatyczny, dotkliwy, jeden z takich tekstow co budzi we mnie dziwny jęk, niesie za sobą głębię. pozdrawiam

Podoba mi się bardzo w Twoim wierszu płynność między obrazami bliskości i dystansu, początku i końca, wnętrza i zewnętrza. Całość jest świetna, a pointa skojarzyła mi się z cytatem z Katarzyny Zdanowicz-Cyganiak (mam niejasne wrażenie, że już Ci kiedyś ten fragment cytowałam przy okazji innego Twojego wiersza, jeśli tak, to tylko dowód, że Twoje teksty tworzą jednorodną całość ze spójnym przesłaniem):

"obrączki oślepiają jak światła pociągu"

Serdeczności