za górami za lasami była sobie oś,

oś czasu

jak wiadomo z publikacji naukowych środowisk akademickich

każda oś ma swojego właściciela,

jedna oś jeden właściciel

i kropka

i dwie kreski.

ta konkretna należała do człowieka

który nie widział sensu w jej posiadaniu

pewnej głuchej nocy wstał

założył filcowe kapcie

i wybrał się z nią na spacer do lasu

że niby na grzyby

plan był genialny wręcz nieskazitelny

.

diamentowy

.

.

CZYSTOKRYSTALICZNY.

oddalili się wystarczająco daleko

i to był właśnie czas na realizację

zatrzymał się na miękkim mchu,

ona dwa kroki za nim

odwrócił się spojrzał na nią i powiedział:

- zaraz wracam

narrator nie jest pewien ale chyba została podstępnie oszukana

mężczyzna niezarazwrócił

a ona czekała

bo co miała robić

skoro to jej rola być czyjąś osią czasu i wskazywać

w którym się człowiek miejscu znajduje w swoim życiu

nic innego do roboty nie miała

dnie i noce spędzała na polanie w towarzystwie:

drzewa

bo nie mówi

nie myśli

a żyje

(łoł)

i słoneczka

bo promyczki

nie myślcie drodzy czytelnicy że było jej smutno

jak powszechnie wiadomo oś jest obojętna

specjalnie nie ma uczuć nie tęskni nie czeka nie kocha

tak mijały kolejne miesiące lata

aż tu nagle pewnego zarosiałego poranka

na tej samej polance urokliwego lasu

w tych samych filcowych kapciach

pojawił się ten który uciekł przed swoją osią

ona lekko zaspana podniosła się z miękkiego mchu

dla niej to była sekunda, dla niego pół życia

ucieszyła się z powrotu właściciela na tyle na ile umiała

zaś mężczyzna jak nigdy wcześniej żądny był informacji

udzielić ich może tylko ta jedna, własna, niepodrabialna, oryginalna

- najdroższa moja! - niemalże wykrzyczał
- pokaż mi w którym miejscu skali życia się znajduję!

uradowana podniosła z ziemi suchy patyczek
oderwała kępki mchu odsłąniając tym samym czarną ziemię

którą ugładziła i zaczęła pisać

wstała dumna i zadowolona z siebie spełniła obowiązek

po raz pierwszy tak przejęty poprosił ją aby pokazała w którym jest miejscu skali życia

człowiek zbliżył się klęknął i się dowiedział:

.

.

.

.

.

W DUPIU.