Wracała do domu. Była bardzo zmęczona, jak właściwie codziennie, koleżanki w szkole śmiały się z niej, nauczyciele wyżywali tak bardzo jak tylko chcieli. Miała podkrążone, czerwone oczy. Uczyła się przez większość nocy, później nie mogła zasnąć. Rankiem, kiedy nadzsedł sen, zadzwonił budzik. Ostatni czas był dla niej bardzo trudny, niewyspana, nie mogąca się skoncentrować, została ulubionym podmiotem żartów kolegów i koleżanek.

Młodzież jest bardzo okrutna, najmniejsza słabość bywa bezwzględnie wykorzystana, a Anna była słaba, bardzo słaba.

Otworzyła drzwi i już miała wejść do klatki schodowej, gdy usłyszała wołanie. Odwróciła się. Zobaczyła zmęczoną twarz swojej matki. Kobieta trzymała w rękach ciężkie siatki z zakupami.
- Mogłabyś mi pomóc? - spytała ledwie spoglądając na córkę.
- Tak - dziewczyna wzięła od matki zakupy.
- Dziękuję, jak było w szkole?
- Normalnie. Dobrze.
- Świetnie.

Podeszły do windy. Anna nacisnęła przycisk przywołujący dźwig. Nie czekały długo, kilka chwil później lśniące metalowa drzwi poczęły się rozsuwać. Mechanicznie, jak zawsze postąpiły do przodu nie czekając ani chwili. Anna zajrzała do środka małego ruchomego pokoiku i zamarła. Stanęła tak nagle, że matka nie zdążyła się zatrzymać i wpadła na stojącą córkę.
- Co jest? Na co czekasz? - zapytała z irytacją w głosie.

Anna nie odpowiedziała, lecz wpatrywała się w puste pomieszczenie. Dla niej nie było puste. Widziała coś, co było przeznaczone wyłącznie dla wybranych. Małą dziewczynka, w wyblakłej sukience. Długie płowe włosy starannie uczesane i piękne niebiesko zielone oczy, jedyna na bladej twarzy oznaka życia. Patrzyła z wnętrza windy i delikatnie kręciła głową. Jej nieme usta zdawały się mówić "NIE". Anna przyglądała się nie wiedząc jak powinna zareagować. Krzyk i ucieczka nie wchodziły w grę, matka napierała z tyłu uniemożliwiając odwrót, a z drugiej strony zjawa, czymkolwiek była nie przejawiała żadnych oznak agresji.
- Mamo? Może pójdźmy schodami - zaproponowała dziewczyna.
- Czyś ty zwariowała? Na dziewiąte piętro? - Matka patrzyła na córkę z niekłamanym niesmakiem.
- Proszę - nalegała dziewczyna.
- Nie ma mowy - kobieta nie miała zamiaru wspinać się na dziewiąte piętro. Była zmęczona po całym dniu pracy, a czekało ją jeszcze zrobienie obiadu i przygotowanie prania, sprzątanie mieszkania i wszystkie prace domowe, jakie zawsze spadały na jej głowę. Wiedział, że Ania za chwilę siądzie do lekcji i będzie siedziała jeszcze długo w noc. Kiedy czasami budziła się w nocy, widziała światło w pokoju córki. Uczyła się bardzo długo, nie była bardzo zdolna, ale nadrabiała wszystko swoją pracowitością.
- Proszę, mamo. Proszę, ten jeden raz - nalegała dziewczyna.
- Kochanie, nie dziwacz. Winda już jest i czeka - matka nie dawała za wygraną.
- Mamo, proszę. Zaufaj mi ten jeden raz - dziewczyna patrzyła prosto w oczy swojej matce, a ta ujrzała w nich strach i niepewność.
- No dobrze - zgodziła się niechętnie kobieta.

Anna nie czekała ani sekundy nacisnęła przycisk wysyłający windę na jedenaste piętro i natychmiast cofnęła rękę. Drzwi zasunęły się z szelestem i dźwig ruszył w podróż do góry szybu. Ania i jej mama z wysiłkiem wspinały się po schodach. Kobieta nie rozumiała dlaczego tak łatwo zrezygnowała z wygody jazdy windą. Zaczynała ogarniać ją złość. Dochodziły do trzeciego piętra, już chciała powiedzieć córce kilka gorzkich słów, gdy z szybu windy zaczęły dobiegać dziwne dźwięki. Nastąpiło to, co niemożliwe. Winda spadła z wielkim łoskotem, rozbijając się doszczętnie na końcu swej podróży w dół. Kobiety stały zszokowane na trzecim piętrze, patrzyły po sobie zupełnie nie rozumiejąc co się stało.
- Skąd wiedziałaś? - spytała Matka.
- Nie pytaj - odpowiedziała córka.
- Powiedz - prosiła kobieta.
- Czasami tajemnica musi pozostać tajemnicą - odpowiedziała Ania - może kiedyś ci powiem.

Matka przyglądała się córce i zupełnie nie wiedział co powinna zrobić. Anna stała i wiedział już, że ma dar. Dzisiaj potwierdził się bardziej niż myślała. Do tej pory próbowała ignorować to co ją spotykało, teraz wiedziała, że więcej nie może już tak postępować, w planowaniu swojego życia musiała brać pod uwagę niechcianą i straszną część swojej osobowości.