An - 24... rozdz. 4 część 2. - Lilah
Proza » Obyczajowe » An - 24... rozdz. 4 część 2.
A A A

Друзья повернули за угол дома и столкнулись «нос к носу» с пупком Вольдемара – одногруппника по педагогической судьбе. Именно Вольдемара, а не Володи, Владимира или Володеньки. Ну, назвали его так родители, а имя прижилось и осталось служить своему хозяину, словно верный пёс. Вольдемар или Волд, как его «сокращённо» звали, был не просто высокого роста – был настоящим Дядей Стёпой, которого, как известно, узнавали за версту. Обратив внимание на созвучие букв в его кличке, друзья перекрестили Волда в Болта. В отличие от Ана и Рабика, Болт носил короткую стрижку, аккуратно выщипывал брови, кустящиеся на рябом лице. И хотя великан терпеть не мог длинные мужские волосы, он, настойчиво причисляли себя к мировому сообществу, именуемому хиппи. А то, что мода на хиппарей давно прошла, друзьям было по барабану. Правда, они тоже, как и большинство простых людей, скептически относились к всевозможным разноцветным бирюлькам и прочей чепухе, полученной человечеством в наследство от «детей цветов», но увлечение западной музыкой тех времён для них стало всепоглощающим и страстным. А мысли о новой пластинке с записью кумиров неустанно крутились в голове. Болт также грешил литературой, пописывая небольшие юморески, неплохо рисовал карикатуры и в отличие от своих «луговых» или «клумбовых» братьев уже успел опубликовать в городских и районных газетах несколько произведений. А его тост: «К твоим глазам – ещё б сто грамм!» – стал настоящим хитом в нашем городе, бесконечно звучащем на свадьбах и днях рождениях в минуты, когда надо было развеселить компанию или сделать комплемент своей девчонке. Если творческое трио приглашали выступить на многочисленных городских литературных вечерах или дискотеках – соглашались не раздумывая. По вечерам время убивали в шумной компании, собиравшейся на квартире Рабика, куда, казалось, приходил весь город. Молодые парни, а особенно девушки не упускали возможности весело провести вечер в одном из самых злачных городских мест, где и покурить можно было наравне с другими, и выпить столько же «классики» – водки с пивом, делая в этом случае единственный, но правильный вывод: чем пива больше, тем водка идёт мягче.
Был у Рабика и свой закон – первый и единственный закон Рабика. Он гласил: приходя на вечеринку, ты должен прихватить с собой не меньше «трёх пива» и одной чекушки «фотки» – так он любил называть водку местного разлива. А чтобы «отфотографированные» пустые бутылки не «крутились» по всей квартире, закон требовал складывать их в ванную, а не прятать за унитазом, не складировать в холодильнике и не засовывать между двойными оконными рамами. Также, нежелательно, подвешивать их к люстре.
Как правило, к середине ночи ванная заполнялась почти до верха, а с первыми лучами солнца от закона оставалась только бледная тень былого величия – и казалось, что пустые водочные, пивные и прочие бутылки можно было найти даже на бетонном дне своей пьяной в дым совести.
Раз в семь дней (обычно в субботу) Рабик решался на уборку – складывал бутылки в ящики, приобретённые по случаю у своего соседа-пьяницы, решившего завязать с пагубной привычкой. И хотя ящиков было много, накопленные за неделю трофеи с трудом помещалось в просторной кладовке, располагавшейся между кухней и ванной. Каждое воскресенье друзья устраивали «разгрузочный» день – сдавали стеклотару. На эту оздоровительную процедуру уходило часов пять, но никто не жаловался – игра стоила свеч в виде полученной денежной компенсации за тяжкие труды. Доход честно делился на троих, поэтому известное выражение: «сообразим на троих», свой негативный оттенок с лёгкостью меняло на устойчиво-экономическую выгоду, лежащую в основе будущей и неотвратимой попойки. «Сообразим дензнаки на троих» – становилось ещё и неплохим подспорьем для их студенческой жизни.
Разглядев у своих ног Ана и Рабика, Болт широко зевнул.
– Жаль, фотоаппарата нет, – сокрушённо сказал Рабик.
– А то, что поместился бы во рту, – парировал удачно Болт.
Друзья расхохотались.
– Ты, что такой потерянный, – обратился «Дядя Стёпа» к Ану, смотри, Рабика научишь теряться в объятиях дружеской мужской компании, ищи его потом.
– ПотОм… пОтом, – тихо, как будто для самого себя, произнёс Ан.
– Причём тут пот? – непонимающе пожал плечами Болт.
Ан хитро прищурился:
– Да, вот вспомнил Гумилёва: «Дурно пахнут мёртвые слова…» Представил это, так прямо потом шибануло в нос.
– Да ты умственный извращенец какой-то, – похлопав по плечу однокурсника, выдавил из себя Болт. – Мёртвые ж не потеют, даже слова!
– А ты, – писателишка задрипаный, философ доморощенный, психолог хренов, – ответил Ан словами героя из любимого «Сталкера». – Я просто подумал о двух вещах сразу: одно слово с лёгкостью несёт в себе ещё и смысл другого, другой мир, если хочешь. А чтобы попасть из одного в параллельный ему, достаточно перенести ударение. Ударение – ключ, которым можно отпереть в сознании то, о чём даже и не догадывался. Видать прав на все сто Олег Григорьевич, написавший:

Как в сундуке двойное дно,
Так в слове скрыта подоплёка,
Когда подумаешь одно,
А выйдет новая морока…

Умеют же писать люди! Правда, здесь речь идёт не об ударении, но о мороке – точно! А как верно подмечено и тонко! Главное – тонко и не рвётся. А у меня, всё не так и не туда, вроде и форма есть, и смысл кой-какой… Девкам нравится, а меня мутит.
– Да не порть ты воздух рОтом, выдыхаешь не компотом, – опять пошутил Болт, но уже в рифму. Не печалься, дружище, каждому овощу свой фрукт, пиши, стучи и откроют. А по нынешним временам, ломиться надо в двери! Ломиться! Но я не об этом. Я тут с одной познакомился. Так вот, я ей давал почитать твои стихи – она так тобой заинтересовалась! Надеждой зовут. Красавица, дура.
– Только познакомился и сразу дура?
– Надеется сдуру!
– А на что надеется?
– Да я почём знаю. Она же Надежда. Сама должна знать. А если серьёзно, на стихи надеется. Говорит, мир спасёт не красота, этого уже мало, а хорошие умные стихи.
– Где же я возьму хорошие, а главное умные, если с такими дураками дружу, – съехидничал Ан.
– Ты тавой, не играй с огнём, как у Блока, обжигая себя и других! Лучше прочитай что-нибудь новенькое, – попросил Болт.
Ан прочитал первое, что пришло в голову:

Редко ходит по прямой,
Рабинович, весь хмельной!

– Смешно, наверное, – выдохнул Рабик.
Автор не удержался и решил добить своего дружка: «Особенно когда со стороны смотришь, а сам трезвый».
В ответ Рабик почесал шею:
– Да! Правда всегда глаза колет!
– А ты закрой их, чтобы правду не слышать или пивка хлебни, легче станет, а то мы вроде бы горло хотели промочить, но пока лишь на солнце мозги сушим. Пошли мы все… пиво пить. А то, и, правда, в горле пересохло.
– Пошли мочить! – ухмыльнулся Рабик, но сначала отошлю-ка (смотри, шлюха получилось!) свою фигуристку домой, пусть катится!

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Przyjaciele skręcili za róg domu i zderzyli się „nos w nos” z Woldemarem – kumplem z grupy, dzielącym z nimi studencki los. Właśnie Woldemarem, a nie Wołodią, Władimirem czy Wołodieńką. Cóż, tak nazwali go rodzice, a imię zrosło się z nim i służyło mu niczym wierny pies. Woldemar lub Wołd, jak go „w skrócie” wołamy, był nadzwyczaj wysoki – prawdziwy Wujek Stiopa, którego, jak wiadomo, uważano za drągala. Biorąc pod uwagę zestawienie liter w jego ksywie, przyjaciele przechrzcili Wołda na Bołta. W odróżnieniu od Ana i Rabika, Bołt nosił krótką fryzurę, dokładnie depilował brwi, krzewiące się na dziobatej twarzy. I choć wielkolud nie znosił u mężczyzn długich włosów, uparcie zaliczał się do światowego towarzystwa hippisów. Przyjaciołom było wszystko jedno, że moda na hippisów dawno minęła. Co prawda oni, podobnie jak zwykli ludzie, sceptycznie odnosili się do najrozmaitszych kolorowych ciuszków i innych bzdur, które ludzkość odziedziczyła po „dzieciach kwiatach”, ale namiętność do zachodniej muzyki tamtych czasów pochłaniała ich bez reszty. A myśli o nowej płycie z nagraniami idoli nieustannie rozbrzmiewały w głowie. Bołt też parał się literaturą, pisywał niedługie humoreski, nieźle wychodziły mu karykatury i w odróżnieniu od „łąkowych” czy „klombowych” braci już zdążył opublikować w gazetach miejskich i rejonowych kilka utworów. A jego toast: „Do twoich oczu jeszcze sto gramów” – stał się prawdziwym hitem w naszym mieście, wznoszonym obowiązkowo podczas przyjęć weselnych i urodzinowych albo kiedy trzeba było rozweselić towarzystwo lub powiedzieć komplement swojej dziewczynie. Jeśli nasze twórcze trio zapraszano na wieczory literackie w mieście lub do dyskoteki – zgadzaliśmy się bez zastanowienia.
Z reguły wieczory zabijaliśmy w wesołej kompanii, która zbierała się u Rabika. Wydawało się, że przychodziło tu całe miasto. Młodzi chłopcy, a szczególnie dziewczęta, korzystali z możliwości spędzenia wieczoru w jednym z liczących się w mieście miejsc, gdzie można było i zapalić, i wypić tyle „klasyki” – wódki z piwem, dochodząc do jedynie słusznego wnioslu, że im więcej piwa, tym łagodniej wchodzi wódka.
Rabik miał swoją zasadę – pierwszą i jedyną. Zasadę Rabika. Ogłaszał: przychodząc na przyjęcie powinieneś przytargać ze sobą nie mniej niż „trzy piwka” i jedną ćwiartuchnę „fotki” – tak lubił nazywać wódkę miejscowej produkcji. A żeby puste butelki nie walały się po całym mieszkaniu, zasada nakazywała składać je w łazience, a nie chować za muszlą, w lodówce czy w podwójnych okiennych ramach. Również nie wieszać przy żyrandolu.
Ale mimo to, w środku nocy łazienka zapełniała się prawie do pełna, a wraz z pierwszymi promieniami słońca z zasady Rabika pozostawał jedynie blady cień minionej wielkości – wydawało się, że puste flaszki po wódce, piwie i wszelkich innych napojach można znaleźć nawet na zabetonowanym dnie swojego pijanego sumienia.
Raz w tygodniu (przeważnie w sobotę) Rabik decydował się na sprzątanie – wkładał butelki do skrzynek, nabytych od sąsiada-pijanicy zdecydowanego rzucić zgubny nałóg. I choć skrzynek było dużo, zdobyte w ciągu tygodnia „trofea” z trudem mieściły się w przestronnej pakamerze, znajdującej się między kuchnią a łazienką. Co niedziela przyjaciele urządzali dzień „rozładunkowy” – oddawali szkło do skupu. Ta pożyteczna działalność zajmowała im pięć godzin, ale nikt nie żałował – gra była warta świeczki – za ciężką pracę otrzymywali pieniężną rekompensatę. Dochód sprawiedliwie dzielono na trzech, dlatego też znane powiedzenie: „zorganizować (flaszkę)we trzech” * łatwo zmieniało swój negatywny odcień w stałą korzyść materialną, która stawała się bazą kolejnej popijawy.
„Zorganizować forsę we trzech” – było więc niezłym uzupełnieniem ich studenckiego życia.
Zobaczywszy u swoich nóg Ana i Rabika, Bołt ziewnął od ucha do ucha.
- Szkoda, że nie mamy aparatu fotograficznego – z żalem powiedział Rabik.
- Bo zamieściłby się w ustach – odparował Bołt.
Przyjaciele zachichotali.
- A coś ty taki przybity? – zwrócił się do Ana „Wujek Stiopa”. – Nauczysz Rabika tracić głowę w przyjaznych objęciach męskiej kompanii i szukaj wiatru w polu, nie znajdziesz potem.
- Potem… potem – cicho, jakby do siebie, powiedział An.
- A co tu ma do rzeczy pot? – wzruszył ramionami Bołt.
An uśmiechnął się chytrze:
- Przypomniałem sobie Gumilowa: „Nieprzyjemnie pachną martwe słowa…” Powiedział takim tonem, jakby pot uderzył z całą siłą w nos.
- Z ciebie to jakiś umysłowy zboczeniec – wydusił z siebie Bołt, poklepawszy po ramieniu kolegę z roku: – Martwi się nie pocą, dotyczy to i słów.
- A z ciebie – pisarzyna wyświechtany, filozof domorosly, psycholog chujów – odpowiedział An słowami bohatera „Stalkera”. – Ja po prostu pomyślałem o dwóch sprawach: jedno słowo zawiera w sobie sens innego, inne znaczenie, jeśli wolisz. A żeby przejść z jednego do drugiego, równoległego, wystarczy zmienić akcent. Akcent to klucz, za pomocą którego można otworzyć w świadomości to, czego nawet się nie domyślamy. Na sto procent ma rację Oleg Grigorjewicz, który napisał:

Jak w skrzyni podwójne dno,
Tak w słowie kryje się podtekst,
Pomyślisz, bracie, jedno,
A wzejdzie kłopotem…

Umieją ludzie pisać… Prawda, że tu nie o akcencie mowa, a o kłopocie – dokładnie! Delikatnie, ale prawdziwie powiedziane. Najważniejsze, że delikatnie. A u mnie wszystko ni tak, ni siak, niby forma w porządku, ale sens żaden… Dziewczynom się podoba, a mnie mdli.
- Lepiej zamknij paszczę, fiołkami nie pachniesz - znowu zażartował Bołt, i to z rymem. Nie smuć się, druhu, pisz, stukaj do różnych drzwi, a będzie ci otworzone. Ale w obecnych czasach raczej trzeba walić w drzwi! Walić! Ale ja nie o tym. Poznałem taką jedną. Dałem jej do poczytania twoje wiersze i bardzo się tobą zainteresowała. Ma na imię Nadzieja**. Piękna, ale głupia.
- Dopiero ją poznałeś i od razu głupia?
- Głupia, bo ma nadzieję!
- A na co ma nadzieję?
- Skąd mam wiedzieć. To ona jest Nadzieją. Sama powinna wiedzieć. A serio - na wiersze. Mówi, że świata nie uratuje piękno, to za mało, ale dobre i mądre wiersze.
- A skąd ja wezmę dobre, a co ważniejsze, mądre, jeśli przyjaźnię się z taki durniami – dociął mu An.
- Ech ty, nie igraj z ogniem, jak u Błoka, bo sparzysz siebie i innych! Lepiej powiedz coś swojego, nowego – poprosił Bołt.
An wyrecytował pierwsze, co mu przyszło do głowy:

Chwieje się na wszystkie strony
Rabinowicz podchmielony!

- Śmieszne, pewnie – westchnął Rabik.
Autor nie wytrzymał i postanowił dobić przyjaciela: „Szczególnie kiedy patrzy się z boku i jest się trzeźwym”.
W odpowiedzi Rabik podrapał się po szyi:
- Tak! Prawda zawsze w oczy kole!
- To je zamknij, żeby prawdy nie słyszeć albo piwko golnij, poczujesz się lepiej. Pora przepłukać gardła, bo nam całkiem zaschną.
- Więc chodźmy je zwilżyć! - wyszczerzył zęby Rabik, ale najpierw odeślę do domu swoją „figurówkę”. Czas na nią.

 

* W ZSRR butelka wódki wraz z zakąską (z reguły był to serek topiony) kosztowała 3 ruble. Trzy osoby składały się po rublu i już można było świętować.

** Imię Nadieżda przetłumaczono - Nadzieja, aby zachować grę słów: Надежда – надеется, Nadzieja – ma nadzieję,

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
Lilah · dnia 20.02.2016 16:12 · Czytań: 385 · Średnia ocena: 5 · Komentarzy: 6
Komentarze
Jaga dnia 25.02.2016 09:32
Lilah,

przeczytałam obie części. Piszesz bardzo sprawnie. Nie ma zgrzytów, człowiek nie musi zastanawiać się nad formą i może spokojnie śledzić fabułę. Akcja posuwa się wolno i na razie trudno kibicować bohaterom, bo nie wiadomo jeszcze jaki mają cel. Rozumiem, jednak, że to fragmenty powieści, która powoli nabiera rozpędu? (Znalazłam tylko rozdział 4.)
Dialogi są bardzo dobre, wiarygodne, klimat pięknie (!!!) oddany. Gratuluję!
Jednym słowem – dobra proza, lecz dla ścisłego grona odbiorców. Chyba, że zacznie się coś konkretnego dziać, co przyciągnie uwagę przeciętnego czytelnika ;)

Pozdrawiam ciepło,
Jaga
Lilah dnia 25.02.2016 21:13
Witaj, Jago!
Bardzo miło Cię widzieć. Dziękuję za dobre słowa.
Gdybyś chciała rzucić okiem na rozdział 1, 2 i 3, to daję linki:

http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/53136/an-24-czyli-przed-18-00-czytanie-surowo-wzbronione

http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/53442/polakow-andriej-an-24-czyli-przed-18-00-czytanie-surowo-wzbronione-rozdz-3

W odróżnieniu od 4, to są krótkie rozdziały.

Serdecznie Cię pozdrawiam, :) Lilah
Ula dnia 26.02.2016 16:33 Ocena: Świetne!
No i jestem :) Taka męska proza, ale jak najbardziej do poczytania. W polskiej wersji brzmi bardzo wiarygodnie, czyta się bardzo płynnie.
Pozdrawiam raz jeszcze :)
Lilah dnia 15.03.2016 12:42
Ula napisała:
W polskiej wersji brzmi bardzo wiarygodnie, czyta się bardzo płynnie.

Dziękuję, Ulu.

Pozdrawiam serdecznie :)
mike17 dnia 31.03.2016 16:32 Ocena: Świetne!
Lilu, najpierw garść skromnych uwag:

Cytat:
- Bo za­mie­ścił­by się w ustach – od­pa­ro­wał Bołt.

zmieściłby się
Cytat:
- A coś ty taki przy­bi­ty? – zwró­cił się do Ana „Wujek Stio­pa”(.) – (N)na­uczysz Ra­bi­ka tra­cić głowę w przy­ja­znych ob­ję­ciach mę­skiej kom­pa­nii i szu­kaj wia­tru w polu, nie znaj­dziesz potem.

Cytat:
- Potem…potem – cicho, jakby do sie­bie, po­wie­dział An.

po wielokropku spacja.
Cytat:
„Nie­przy­jem­nie pach­ną mar­twe słowa…” Po­wie­dział takim tonem(,) jakby pot ude­rzył z całą siłą w nos.


Tekst płynie sprawnie i gładko, nie ma potknięć, nie ma też przegadania.
Łatwo odnaleźć się w nim, bo treść dość konkretna.
A że ja lubię męską prozę, to się mnie podoba i już!
Lilu, jest spoko.
Całkiem fajna lektura :)
Lilah dnia 03.04.2016 19:53
Mike,
dzięki za "spoko" i uwagi, poprawiłam.
Miło, że taka proza podoba Ci się.

Serdeczne pozdrowienia, :) Lila
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
Darcon
23/03/2024 17:10
To dobry wynik, Zdzisławie, gratuluję. :) Wiele… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty