Po przeczytaniu pierwszych dwóch strof zacząłem odczuwać spadek formy. Trochę za długi ten tekst, za dużo opisów - moim zdaniem. Szczególnie dwie ostatnie zwrotki, które nie mówią wiele, a zajmują dużo miejsca. Pierwsza strofa najlepsza

album rodzinny wstecz oglądany
codzienny kolaż wszelkich przeminień
nieokreśloność kreśli w nim ramy
póki w pamięci nigdy nie zginie

pozdrawiam

clokworklukis, cieszę się, że chociaż pierwsza strofa przypadła Ci do gustu.
Dziękuję i pozdrawiam serdecznie.

Introwerko, dziękuję za tak ciepłe słowa, cieszę się ogromnie z Twojej obecności pod wierszem.
Serdeczności.

Apisie, lubię Twoje nietypowe, bo rymowane komentarze. Miło, że zaglądasz i zostawiasz ślad pod tekstem.
Dziękuję, pozdrawiam.

p witam pod wierszem. Kiedy nic już nie ma prócz ciszy... Zastanawiałam się jakiego użyć słowa, które by najlepiej scharakteryzowało taką ciszę rozpasaną, rozwiązłą, rozwydrzoną, wciskającą się bez żenady w każdy zakamarek, taką wzmagającą się nadmiernie. Wybrałam: wszetecznej, ale jestem otwarta na zmiany i chętnie posłucham innych propozycji. Słowa „zginęła” nie mogę zastąpić „znikła”, bo posypie mi się metrum (333/33/33/333/33/33/333). A może: „przepadła”?
Dziękuję, kłaniam się pięknie.

A tak, tak, dobra myśl, p, dziękuję - zmieniam "wszetecznej" na "bezmiernej", a "zginęła" na "zniknęła".

Z wielką przyjemnością witam Cię, Aleksandrze. Dziękuję.

Również serdecznie.

- bo rzeczy codzienne właśnie takie są... niezwykłe.

Miło mi bardzo, że zajrzałaś, Ulu.

Pozdrawiam serdecznie.