15 czytań i zero komentarzy. No to znowu ja zacznę Na wierszach się nie znam, więc i moja ocena będzie mniej profesjonalna.
W takich tekstach jak ten, słowo ma budowac obraz, działający na zmysły tego, który go czyta. Pisząc o ogniu musisz czuć zapach dymu, pisząc o zimnie musisz czuc dreszcze, tylko wtedy uda ci się przekazać wszystko, co męczy twoją duszę.
I Tobie się to udało. Gratuluję. Tekst jest swietny.

Wiersz stylizowany na sen. Ciężko się w nim połapać. Surrealistyczny, jak sen. Mi osobiście taka forma nie odpowiada. Nie widzę żadnego przesłania, żadnej puenty. Nie podoba mi się, ale może znajdą się koneserzy, którzy się lubują w takich utworach.

Więc mamy tutaj symbolizm, a przynajmniej jego próbę. Rozumiem też, że jako tako ten twór miał się trzymać rytmu (nie daj boże żebym był jego zwolennikiem), ale trzeba być konsekwentnym i albo go wprowadzać albo całkowicie z niego zrezygnować. Chodzi tutaj o wersyfikację, to nie błąd tylko moje spostrzeżenie. Podział fraz i zdań zdecydowanie do przeróbki, po koniec poszczególnych strof nieomal można obejrzeć własne płuca wypływające na wierzch. Trochę oddechu. Wracając do symbolizmu, jak rozumiem mało to być pewnie zderzenie raczej z czymś współczesnym, bo widać tutaj kilka takich motywów, szkoda, że te pierwsze tak mocno przygniatają te drugie, po prostu giną gdzieś w tym natłoku. Cechą takiego pisania jest też bełkotliwość, niestety tutaj jest taka aż nazbyt i interpretacja jest tak rozległa, że właściwie mało, kto nawet osiągnie zarys zamiarów autora. Proponuję to trochę uszczuplić. Pozdrawiam.

PiEs: Dziękuję za comment panie Śmigielski.

Bardzo słaby tekst.Pomijam wstawki angielskie,tekst jest nadmuchany jak balon i w dodatku ta enteroza...