Był zimny późny wieczór. Lato w tym roku bardzo wcześnie się zakończyło. Jeszcze powinno być ładnie, jeszcze nie wszyscy urlopowicze zdążyli powrócić z urlopów, a już zaczęła się słota. Temperatury spadały do kilku stopni powyżej zera. Prawdziwa szaruga, prawdziwe utrapienie dla psychologów, wcześniej niż zazwyczaj zaczęły się jesienne depresje. Roman jechał starym fordem krętą leśną drogą. Był niewysokim mężczyzną w wieku czterdziestu i trzech lat. Powinien nosić okulary, ale częściej używał szkieł kontaktowych, bardzo wstydził się wady wzroku. Miał ją od urodzenia i pamiętał dobrze jak w szkole dzieciaki skandowały "cztery oczy, piąta szyja, okularnik dostał w ryja". Czasami groźby te bywały spełniane. Zwłaszcza jeden chłopak wiąż sobie młodego na widelec. Zawsze jak tylko nadarzała się okazja bił go i śmiał się z niego publicznie. Roman nie potrafił tego wybaczyć. Był z natury człowiekiem bardzo spokojnym, ale jeżeli ktoś zaszedł mu za skórę wiedział jak się odegrać. Czekał i marzył o zemście. Nadarzyła się kilka lat później, kiedy ów starzy kolega szedł sobie spokojnie uliczkami między domami. Jeden z nich dopiero się budował i Roman wraz z dwoma jeszcze kolegami poszedł tam na wagary. Nikogo nie było, właściciel, który postanowił postawić dom własnymi siłami przychodził na plac budowy po powrocie z pracy, czyli całkiem pod wieczór. Chłopaki mogli bawić się tam do woli, czując się zupełnie jak u siebie. Nagle Roman będąc na dachu dostrzegł swego śmiertelnego wroga. Postanowił się zemścić. Wziął w rękę pierwszy przedmiot leżący obok niego. Była to cegła. Przymierzył i rzucił. Nie czekał na efekt uderzenia, wziął następną cegłę i cisnął, wziął następną i uczynił to samo. Cegły uderzały biedaka jedna po drugiej, dopiero gdy padł na ziemię Roman zaprzestał ciskania. Na ulicy leżał krwawiący i szlochający chłopak, a obok kilkanaście cegieł. Mściciel podszedł do swojej ofiary, stanął nad nim i głosem pełnym tryumfu wyrzekł:
- Jak jeszcze raz coś mi zrobisz to cię zabiję - powiedział to tak poważnie, że leżący na ziemi nie miał żadnych wątpliwości, że groźba ta zostanie spełniona.
Było to wiele lat temu, ale Roman dokładnie pamiętał tej jedyny raz, kiedy zemścił się na kimś i zapewnił sobie spokój.
Teraz siedział za kierownicą, padał deszcz, a wieczór wydawał się szczególnie ciemny. Miarowy szum opon i wycieraczek usypiał. Ziewnął i zmienił nastawienie radia. Zagrała skoczna muzyka. Przycisnął mocniej pedał gazu i auto pomknęło szybciej. Mijały sekundy, minuty a oczy stawały się coraz cięższe. Od kilku dni miał problemy ze snem, lecz teraz kiedy właśnie musiał być rozbudzony sen zapukał do jego drzwi. Gdzieś daleko w światłach błysnęły dwa małe punkty ale jego mózg ledwie zauważył tę ważną informację, nie powiązał jej z niczym i natychmiast o niej zapomniał. Ułamek sekundy później w świetle reflektorów ukazał się pokaźnych rozmiarów jeleń. Zareagował zupełnie odruchowo natychmiast nacisnął hamulec, było już za późno.

Mocne uderzenie. Zbyt silny ruch kierownicą. Brzęk tłuczonego szkła i pisk opon. Kolejne uderzenie i auto zatrzymało się zupełnie, silnik jednak ciągle pracował, a w radio słychać tylko stary radosny szlagier. Nigdy nie myślał tak jasno, jak w tej jednej chwili. Przekręcił kluczyk wyłączając zapłon, odpiął pasy bezpieczeństwa i otworzył drzwi. Wysiadł z samochodu i rozejrzał się. Pusta droga, padający deszcz i wiejący z coraz większą siłą wiatr. Spojrzał na auto, było w rowie, miało rozbity przód. Miał ogromne szczęście, że nic mu się nie stało. Nie wiedział jak i kiedy to wszystko się stało. Chwila nieuwagi i teraz przyjdzie mu słono za to zapłacić. Popatrzył na będące w rowie auto. Ciekawy ile będzie kosztować jego naprawa. Ciekawe czy w ogóle będzie to opłacalne.

Stanął na środku drogi, zapalił papierosa. Był zupełnie bezradny. Jak okiem sięgnąć las i zupełnie pusta droga. Szum drzew przybrał złowieszcze ton, a jakieś dziwne dźwięki wydobywające się z trzewi lasu zaczynały go przerażać. Był zwykłym mieszczuchem zupełnie nienawykłym do przebywania w nocy w środku lasu.
Już krótka awaria prądu była dla niego wystarczającą klęską by natychmiast wzywać pomocy. Teraz był zupełnie sam. Wyjął z kieszeni telefon komórkowy i chciał zadzwonić. Wybrał 112 i czekał. Chwilę później w słuchawce usłyszał serię krótkich, szybkich sygnałów i telefon ucichł. Spojrzał na wyświetlacz i zorientował się, że nie ma zasięgu.
- Kurwa mać. Gorzej chyba już nie może być - zaklął głośno i jeszcze nie wiedział jak bardzo się mylił.

Podszedł do samochodu aby ocenić jak bardzo jest źle. To co zobaczył zmieniło się w koszmar. Auto było kompletnie zniszczone i nie nadawało się do użytku. Ciemna ciecz znaczyła pogniecioną maskę i rozbitą przednią szybę. Nieopodal leżał martwy jeleń. Obszedł auto dookoła i przyjrzał mu się uważnie. Dostrzegł jeszcze inne rzeczy, które zupełnie mu się nie podobały. Oba przednie koła wydawały się być złożone. Wiedział już, że ma zupełnie połamane zawieszenie.
- Co robić? Co robić - pytał sam siebie.

Patrzał przez chwilę na rozbity wóz, po chwili jednak podjął nieoczekiwaną decyzję i ruszył skrajem drogi. Liczył na to, że prędzej czy później trafi na jakiś ludzi, może ktoś będzie jechał i go podwiezie, a jeśli nie to może gdzieś niedaleko jest jakaś miejscowość. Szedł tracąc poczucie czasu, deszcz stawał się coraz mocniejszy, a wiatr wiał z siłą huraganu ciskając mu w twarz połamane gałązki, liście i ziarenka piasku.

Nagle zobaczył majaczące w oddali światła. Zbliżał się jakiś samochód. Postanowił go zatrzymać, wiedział, że jest mało widoczny więc wziął w rękę telefon komórkowy, spowodował by zaświecił i stojąc na drodze zaczął machać rękoma. Samochód nawet nie zwolnił. Kierowca nie zamierzał się zatrzymywać, tylko chwilę zanim dojechał do Romana nacisnął klakson.
- Ażeby cię szlag trafił! - zaklął mocno Roman.

Szedł dalej pustą drogą i zastanawiał się jak daleko przyjdzie mu iść. Nie widział żadnych znaków, nie znał zupełnie tej drogi. Postanowił pojechać na skróty i teraz zaczynał żałować tej decyzji. Ciekawe ile razy w życiu człowiek podejmuje takie złe decyzje, jak bardzo ich żałuje i ile by dał, żeby cofnąć czas. Niestety czas cofnąć się nie chce, śmieje się tylko z ludzkiej głupoty i zaciera ręce patrząc jak stworzenie mieniące siebie panem świata miota się nieświadome nieuchronności własnego losu.
Chciał zapalić papierosa, lecz wiatr był zbyt mocny. Stanął plecami do wiatru, przystanął i w ciemności zabłysła zapałka. Zaciągnął się rzadkim dymem i zaklął pod nosem. Nie lubił palić na wietrze, a do tego jeszcze ten deszcz. Wyrzucił dopiero co zapalonego papierosa i ruszył dalej. Po kilkudziesięciu minutach szybkiego marszu dostrzegł skręcającą w prawo gruntową drogę. Nieopodal widniała biała tabliczka z napisem rleśniczówka 2 kmr1;. Uśmiechnął się zadowolony i natychmiast ruszył błotnistą drogą. Szedł szybko, niemal biegł, w głowie układał sobie wszystkie słowa które wypowie, aby jak najlepiej opisać swoje położenie. Po pierwsze musiał zatelefonować i powiadomić kogoś o wypadku. Po drugie trzeba jak najszybciej ściągnąć pomoc drogową i zabrać auto. Po trzecie wreszcie się rozgrzać. Wiatr i deszcz spowodowały, że cały drżał. Takiego zimna nie pamiętał. Z uporem parł do przodu starając się omijać kałuże i błoto.

Wychodząc z za zakrętu zobaczył niewielką drewnianą chatkę stojącą po środku sporych rozmiarów polany. Kryta strzechą chata miała niewielkie okna i mocne dębowe drzwi wejściowe. Polana z wszystkich stron otoczona była lasem, który pochylał się nad samotnym domem z niejaką czułością. Z boku domu stała niewielka drewutnia be drzwi, a w niej poukładane równo stosy suchego drzewa, które zgromadził na zimę przezorny gospodarz. Droga prowadząca do chaty wyglądała na dawno nieużywaną, jednak zawsze była to droga i miała swój kres. Ucieszył się na ten widok. Przyśpieszył kroku i potknął się o wystający korzeń. Zadziałało prawo Murphy'ego. Jak długi runął w kałużę rozbryzgując ogromne krople brudnej wody wszędzie dookoła. Wstał jak oparzony, właściwie zerwał się na równe nogi i z rezygnacją zamknął oczy. Nie miał siły kląć, był wściekły, ręce drżały, serce waliło jak oszalałe, ale bezsilność jak szczur zakradła się do wnętrza jego serca. Nie umiał nic poradzić na tak bardzo nieoczekiwany splot zdarzeń, które zaprowadziły go aż tu, do samego serca mrocznego lasu. Ta deszczowa jesienna noc, wycie wiatru i wysoko górujący nad lasem pełny księżyc tworzyło oprawę jak z filmu grozy. Przeszedł go dreszcz, w ogóle nie powinien dopuszczać do siebie takich myśli. Wbrew wszystkiemu ruszył znów do przodu zdecydowany dotrzeć do leśniczówki. Tam na pewno będzie telefon, na pewno będą jacyś ludzie, którzy udzielą mu pomocy, poczęstują kubkiem gorącej herbaty. Przyjrzał się bardziej i zauważył ze strachem, że wszystkie okna leśniczówki były ciemne.
- Przecież musi tu ktoś być - powiedział, a słowa natychmiast zostały porwane przez wiatr.

Podszedł do drzwi i zapukał. Nic. Zapukał jeszcze raz. I znów nic. Nie wiedział co powinien był robić. Stał przed drzwiami nie chcąc odchodzić, ale nie zamierzał także denerwować mieszkających w głuszy ludzi. Kto wie, jakby mogli zareagować na nagłe pojawienie się nieznajomego. Zakładał, że mają broń, przecież nie sposób mieszkać w takim lesie i nie mieć co najmniej strzelby. Może zaskoczony gospodarz poderwie się ze smacznego, kolorowego snu i chwyciwszy stojącą koło łóżka broń wypali zanim jeszcze zapyta co się dzieje. Na pewno nic takiego nie chciał ryzykować więc postanowił najpierw dać dokładnie i głośno znać, że tu jest, że chce wejść do domu i nie ma żadnych złych zamiarów. Potrzebował jedynie pomocy i właściwie tylko to go interesowało.
- Jest tu ktoś? - krzyknął w nadziei, że ktoś odpowie ze środka. Nic takiego nie nastąpiło. Prawdopodobnie w środku wszyscy spali lub może nikogo nie było.
- Halo. Czy jest ktoś w środku? - zakrzyknął po raz kolejny, lecz tym razem z taką mocą na jaką było go stać. - Potrzebuję pomocy.
- Hej - krzyczał już z całych sił, - czy tam ktoś jest.
Zupełna cisza, nikt nie odpowiadał. Walił pięściami w drzwi, stukał do okien ciągle głośno krzycząc i nawołując. Wszystko daremnie, z chaty nie było żadnego odzewu. Nie chciał dłużej marznąć i moknąć. W miejscu klamki była zasuwka przesunął ją i drzwi ustąpiły, nie były zamknięte. Chwilę się wahał lecz szybko nabrał odwagi i wszedł do środka.

Zapach stęchlizny natychmiast podrażnił nos, ciemność która panowała w środku wydawała się tak gęsta, że niemal namacalna. Stanął w drzwiach i poczekał aż oczy przyzwyczają się do mroku. Rozejrzał się po izbie. Stół, kilka krzeseł, łóżko w kącie, a tuż obok dawno wygasły piec. Teraz był pewien. Tu nikt nie mieszkał i najprawdopodobniej nie ma także telefonu. Ta wiadomość nie przyniosła pocieszenia. Chyba będzie musiał pozostać to przez całą noc, ale lepsze to niż bycie na dworze.
- Ale przynajmniej nie leje mi się na głowę - głos zadźwięczał obco i strasznie. Przestraszył się swojego tonu i sposobu w jaki to powiedział. To miejsce napawało go lękiem. Jakaś podświadoma część jego samego mówiła, że powinien jak najszybciej się stąd wynosić. Uciekać tak szybko jak mogą ponieść go nogi i tak daleko na ile starczy tchu. Wbrew temu uczuciu zamknął za sobą drzwi. Podszedł do stołu i zapalił lampę naftową, dziwne było to, że była napełniona, gotowa do użycia. Chata napełniła się chybotliwym słabym blaskiem. Rozejrzał się jeszcze raz omiatając całe wnętrze napełnione słabym światłem. Dostrzegł obrazy wiszące na ścianach. Mad łóżkiem wisiał wielki obraz Pana Jezusa w ogrojcu. Klęczał on przed wielkim kamieniem z głową wzniesioną ku niebu. Ciemna noc podkreślała blask aureoli wokół głowy. Pewnie w tym momencie modlił się do Ojca aby zabrał od Niego ten kielich, który musi wypić. Lecz za chwilę zgodzi się z Jego wolą. Po przeciwnej stronie ściany wisiały obok siebie dwa inne obrazy. Te były niewielkie, przedstawiały jeden Pana Jezusa i Jego serce, a drugi Matkę Jezusa i jej serce. Rozglądał się, ale więcej obrazów nie widział.
Podszedł do pieca i z niejakim zaskoczeniem stwierdził, że tu również wszystko jest przygotowane. Równo ułożone suche drewno czekało aby włożyć je do pieca. Natychmiast wsunął kilka kawałków w drzwiczki pieca i już po chwili z jego wnętrza dobywało się przyjemne ciepło. Z pieca dobywał się dźwięk strzelającego w ogniu drewna, a sam blask ognia ożywił ponure wnętrze.
- Zaczyna być miło - powiedział do siebie, a jego głos nie brzmiał już tak obco jak wcześniej. W chacie zaczynała robić się miła swojska atmosfera. Zaczął dokładniej rozglądać się po pomieszczeniu. Pod oknem stała masywna drewniana ława, na środku stół i kilka krzeseł. Obok pieca kredens z naczyniami, a na przeciwległej ścianie jakieś komody. Obok pieca były również jakieś drzwi. Roman podszedł do nich i nacisnął klamkę. Wszedł do niewielkiego pokoju w którym stały dwa łóżka i szafa. Tu również nikogo nie było, lecz dojrzał kolejne drzwi. Poszedł dalej i otworzył je. Kolejne łóżka i kolejna szafa, jakaś komoda, kilka foteli i ława. Upewnił się, że nikogo nie ma w domu, wrócił do kuchni i otworzył kredens. Znalazł w nim herbatę i szklanki. Ucieszył się bardzo. Poszukał wody, ale znalazł tylko puste wiadro. Przed wejściem do chaty, niedaleko i trochę z boku dostrzegł studnię. Teraz przypomniał sobie o tym i natychmiast chwycił wiadro. Stał przed studnią, ale nie wiedział jak zabrać się do wydobycia drogocennego płynu z jej trzewi. Po krótkich oględzinach znalazł drzwiczki w jej drewnianej obudowie i otworzył je.
Wyciągnięcie wody ze studni nie jest wcale takie trudne, ale Romanowi sprawiło wiele wysiłku. Zupełnie nie miał pojęcia jak się do tego zabrać. Był człowiekiem wychowanym w mieście, nie lubił wsi, nie zamierzał przeprowadzać się w prymitywne wiejskie warunki. Zresztą zupełnie nic nie wiedział o współczesnej wsi. Miał obraz osiemnastowiecznych czworaków i nie tęsknił by obraz ten zmienić. Tego dnia stanął przed prawdziwym wyzwaniem. Wyszedł z niego zwycięsko i po krótkiej acz zaciętej walce szedł do domu z wiadrem wypełnionym w trzech czwartych wodą.
Wziął czajnik i szybko napełnił go, a jakiś czas później siedział sobie wygodnie przy starym stole popijając gorący napój. Herbata koiła i krzepiła. Jej przyjemy smak i ciepło rozlewały się po organizmie niosąc odprężenie. Pił i rozglądał się rozmyślając co mogło się stać z ludźmi tu mieszkającymi. Dlaczego ich tu nie ma i co powinien zrobić opuszczając to miejsce. Może zostawić kartkę z numerem telefonu? Może podać im swój adres, a może po prostu pójść na posterunek policji i poinformować ich o wszystkim. Przecież wszedł do czyjegoś domu, nie był zaproszony i pojawił się zupełnie przypadkowo i niespodziewanie. Może ludzie, którzy tu mieszkają będą mieli do niego żal, że pozwolił sobie poczuć się tak bardzo swobodnie.
W chacie zrobiło się ciepło i niemal natychmiast ogarnęła go senność. Głowa opadła na ułożone na stole ręce i pogrążył się w głębokim śnie. Senne obrazy przychodziły i odchodziły, śnił o wielkim sukcesie, był początkującym pisarzem i właśnie kończył swoją pierwszą książkę. Widział siebie w świetle jupiterów, swoją książkę obok najsławniejszych tomów, swoje nazwisko w towarzystwie najznamienitszych. Śnił i marzył nie wiedząc wcale, że drzwi chaty się uchyliły i ktoś jeszcze znalazł się w pomieszczeniu. Zaskrzypiały deki starej podłogi, ale nie spowodowało to żadnej reakcji opartego o stół człowieka. Spał kamiennym snem, kiedy obca istota zbliżała się do niego. Był to potwór wielkości około dwóch metrów, potężnie zbudowany. Miał głowię wilka, lecz postać jakby trochę humanoidalną. Potężne mięśnie widać było na całym jego ciele, które pokryte było brązową ostrą sierścią. Śpiący człowiek nie obudził się gdy ostre pazury szarpały jego ciało, a stwór rzucił się na niego. Potężne łapy zakończone wielkimi pazurami robiły swoje. Potwór pracował cierpliwie, poszarpał człowieka i niemalże pozbawił życia, już miał przystępować do uczty, gdy niespodziewanie dał się słyszeć narastający warkot silnika. Spłoszony szybko wyskoczył przez drzwi, zawahał się i zamknął je na zasuwkę. Rozejrzał się i w momencie kiedy auto wtaczało się na podwórko dał nura w krzaki. Zatrzymał się tam i uważnie obserwował obcych którzy się pojawili. Dwóch mężczyzn siedziało w środku policyjnego radiowozu. Dostrzegli światło w oknach leśniczówki i postanowili zapytać czy nie zbłądził tu kierowca rozbitego samochodu, który znaleźli kilka minut wcześniej w pobliskim rowie. Siedzieli jeszcze przez chwilę dając czas ludziom na przygotowanie się na przyjęcie gości. Wysiedli z samochodu i nieśpiesznie ruszyli do chaty.
Przystanęli przed drzwiami i zapukali w nie tak, aby nie przestraszyć tych co znajdowali się w środku. Wiedzieli, że swymi mundurami nie budzą euforii, ale wiedzieli też, że jest to ich praca i chcieli wykonywać ją, najlepiej jak potrafili.
- Jest tam kto? - zakrzyknął starszy stopniem i wiekiem mężczyzna pukając jednocześnie do drzwi. Nie było odpowiedzi.
- Halo? Jest tam ktoś? - próbował znowu, ale i tym razem nie było odpowiedzi.

Młodszy obszedł leśniczówkę dookoła. Próbował zajrzeć przez okna do środka, ale nie mógł dostrzec niczego osobliwego. Na stole były przewrócone szklanki i innych kilka rzeczy, obok stołu leżało przewrócone krzesło i coś jeszcze, ale nie mógł dojrzeć co się tam znajdowało.
- W domu chyba nikogo nie ma - powiedział do swojego kolegi.
- To co wracamy? - spytał tamten.
- Nie wiem, ja bym wszedł i zobaczył.
- Czemu?
- Powiedzmy, że mam przeczucie - zaśmiał się młodszy, a starszy mężczyzna zawtórował mu ile sił w płucach.
- Ty i te twoje przeczucia.
- No co? Czasami się sprawdzają - przekomarzał się młodszy z policjantów.
- Za dużo oglądasz filmów.
- Wcale ich nie oglądam.
- Nie? A kto wypożyczył wszystkie odcinki brudnego Harrego? - starzy nie dawał za wygraną.
- Po prostu lubię kryminały.
- Tak, tak - śmiał się starszy otwierając drzwi do leśniczówki.