Paris, London, New York 24/7 - faith
powietrze jest zbyt gęste by mogła zapaść noc
zrozumiałam to dopiero tutaj
w bezsennie smutnych miastach
może gdy przestanę uciekać
będę czymś więcej niż jasnym włosem
na brzegu hotelowej umywalki
gdzieś między zwrotnikami
wśród linii startów i lądowań są miejsca
które nie rzucają cienia
chciałabym je znaleźć
przypomnieć sobie jak to się zaczęło
że polubiłam rozbierać się przed obcymi
złuszczając naskórek na kolejnym płacie ziemi
Z cyklu: Z dalekich podróży
Poleć
Pobierz
RSS
- Poleć ten artykuł znajomemu
- Znajomy został poinformowany
faith · dnia 26.03.2016 20:03 · Czytań: 962 · Średnia ocena: 4,89 · Komentarzy: 28
Inne artykuły tego autora:
Komentarze
Co to za klimat i historia nie poznaję cię 
Ale oddalas jak dla mnie treść bardzo dobrze. Podoba mi się. Jakby zabrać to wszystko do prozy myślę byłoby jeszcze ciekawiej. W sumie fajnie ze też szukasz czegoś innego 
zaczęłam się zastanawiać za kolejnymi czytaniami czy ten ostatni wers gdyby tak zniknął czy by dużo ujął. Nie jestem za usunięciem ani przeciw. Ta przewrotność niby fajna ale czy pasuje tutaj. Wyobrażam sobie zdarta skórę i w ogóle. Ale czy to jest mocniejsze niż wers wcześniej...?
Ciemna strona tych podróży się wyjawia nie spodziewalabym się
Pozdrawiam
Ale oddalas jak dla mnie treść bardzo dobrze. Podoba mi się. Jakby zabrać to wszystko do prozy myślę byłoby jeszcze ciekawiej. W sumie fajnie ze też szukasz czegoś innego zaczęłam się zastanawiać za kolejnymi czytaniami czy ten ostatni wers gdyby tak zniknął czy by dużo ujął. Nie jestem za usunięciem ani przeciw. Ta przewrotność niby fajna ale czy pasuje tutaj. Wyobrażam sobie zdarta skórę i w ogóle. Ale czy to jest mocniejsze niż wers wcześniej...?Ciemna strona tych podróży się wyjawia nie spodziewalabym się
Pozdrawiam
Przedziwny wiersz, aż dostaję od niego "skurczy" wspomnieniowych? duchowych? marzennych?
Całość słów się unosi lecąc gdzieś, jak treść.
I ta kropla wilgoci w ostatniej zwrotce pasuje. Oczywiście, mi, subiektywnie.
A tak w ogóle, "cholera", czy Ty wiesz co zapisałaś w ostatnim wersie? Hm, mi się podoba, nonono 
, subiektywnie oczywiście ale ciiii, subiektywizm bywa bezwstydny .
Naprawdę, jestem bardzo poważny człowiek ale oczy same patrzą, gdzieś do środka ;(, gdzie zasiałaś wierszem "coś" i tylko ślinę przełykać, na koniec gdzie też kropki nie ma i końca nie ma, ślicznie, "cholera", ni erotyk a erotyk, ni skarga a skarga, ni mądry a mądry , no się rozbiera i mnie rozbiera .
Całość słów się unosi lecąc gdzieś, jak treść.
I ta kropla wilgoci w ostatniej zwrotce pasuje. Oczywiście, mi, subiektywnie
.A tak w ogóle, "cholera", czy Ty wiesz co zapisałaś w ostatnim wersie
? Hm, mi się podoba, nonono , subiektywnie oczywiście ale ciiii, subiektywizm bywa bezwstydny .Naprawdę, jestem bardzo poważny człowiek ale oczy same patrzą, gdzieś do środka ;(, gdzie zasiałaś wierszem "coś" i tylko ślinę przełykać, na koniec gdzie też kropki nie ma i końca nie ma, ślicznie, "cholera"
, ni erotyk a erotyk, ni skarga a skarga, ni mądry a mądry , no się rozbiera i mnie rozbiera .
Gabrysiu, cieszę się, że zobaczyłaś w tym wierszu pewną nową odsłonę, bo właśnie o to mi też troszkę chodziło. Masz rację, w tym tekście poruszam się po nieco innych rejonach niż robię to zazwyczaj, choć jego wydźwięk chyba jest uniwersalny. Chodzi o samotność, która, jak na ironię, najczęściej spotyka nas właśnie w tłumie. I o ślady, które po sobie zostawiamy podróżując. Małe, nic nieznaczące szczegóły, a jednak mogą zatrzymać w refleksji drugiego człowieka.
Co do ostatniego wersu, na razie go zostawię, ale oczywiście nie wykluczam, że coś z wiersza urwę. Może... kiedyś... Przecież one cały czas żyją
Skroplami, Twój komentarz jak zwykle wywołał mój uśmiech Czy wiem, co zapisałam? Cóż... jeśli odnalazłeś tam swoją prawdę, to wiem tylko, że warto było go napisać. Lubię gdy wiersz staje się lustrem dla innych. Pewnym pudełkiem, do którego Odbiorca powkłada własne myśli i jeśli tak się dzieje, to jestem szczęśliwa.
Twój komentarz rzucił nieco nowe światło na moją opinię o tym wierszu. Bo może rzeczywiście jest w nim coś erotycznego, to napięcie, gęste powietrze. Faktycznie. Dobrze, że dałeś mu się rozebrać
Dziękuję Wam, Kochani, za to, że po raz kolejny daliście się zaprosić. To bardzo cieszy.
Wesołego świętowania jeszcze dziś
Co do ostatniego wersu, na razie go zostawię, ale oczywiście nie wykluczam, że coś z wiersza urwę. Może... kiedyś... Przecież one cały czas żyją
Skroplami, Twój komentarz jak zwykle wywołał mój uśmiech
Czy wiem, co zapisałam? Cóż... jeśli odnalazłeś tam swoją prawdę, to wiem tylko, że warto było go napisać. Lubię gdy wiersz staje się lustrem dla innych. Pewnym pudełkiem, do którego Odbiorca powkłada własne myśli i jeśli tak się dzieje, to jestem szczęśliwa. Twój komentarz rzucił nieco nowe światło na moją opinię o tym wierszu. Bo może rzeczywiście jest w nim coś erotycznego, to napięcie, gęste powietrze. Faktycznie. Dobrze, że dałeś mu się rozebrać
Dziękuję Wam, Kochani, za to, że po raz kolejny daliście się zaprosić. To bardzo cieszy.
Wesołego świętowania jeszcze dziś
Wszystko tworzy idealną konstrukcję, bardzo spokojną i przejmującą smutkiem. Czytając, zwróciłem jedynie uwagę na jedno małe słowo, które zakłóciło mój odbiór, mianowicie:
To będzie trudne do wytłumaczenia, ale spróbuję
Ten płat zlewa mi się znaczeniowo z naskórkiem, jest to zbyt bliskie i przez to kontrast między złuszczając naskórek a kolejnym płacie ziemi nie jest wyraźny. To bardzo subtelna różnica, ale sugeruję zamienić płat na połać i wtedy by było na kolejnej połaci ziemi albo pójść w zupełnie innym kierunku, mianowicie w kierunku kątów, których ziemia wprawdzie nie ma, ale mogłaby mieć, jeślibyś zechciała
Tak czy inaczej, bardzo ładny tekst.
Pozdrawiam!
Cytat:
złuszczając naskórek na kolejnym płacie ziemi
To będzie trudne do wytłumaczenia, ale spróbuję
Ten płat zlewa mi się znaczeniowo z naskórkiem, jest to zbyt bliskie i przez to kontrast między złuszczając naskórek a kolejnym płacie ziemi nie jest wyraźny. To bardzo subtelna różnica, ale sugeruję zamienić płat na połać i wtedy by było na kolejnej połaci ziemi albo pójść w zupełnie innym kierunku, mianowicie w kierunku kątów, których ziemia wprawdzie nie ma, ale mogłaby mieć, jeślibyś zechciała Tak czy inaczej, bardzo ładny tekst.
Pozdrawiam!
Clock, miałam wątpliwości jeśli chodzi o płynność pomiędzy poszczególnymi strofami, ale je rozwiałeś, za co dziekuję Z boku wszystko widać wyraźniej...
Nie ukrywam, że właśnie o to mi chodziło, by te dwa znaczenia nakładały się na siebie. Ale może masz rację, że przez taki zabieg zaciera się kontrast i tym samym pointa jest nieco przyćmiona. Przyznam, że nie patrzyłam pod tym kątem. Obiecuję więc pomyśleć
Bardzo mnie jednak cieszy, że wiersz przypadł Ci do gustu i, mam nadzieję, udzielił trochę swojego klimatu
Pozdrawiam!
Z boku wszystko widać wyraźniej... clockworklukis napisał:
Ten płat zlewa mi się znaczeniowo z naskórkiem
Nie ukrywam, że właśnie o to mi chodziło, by te dwa znaczenia nakładały się na siebie. Ale może masz rację, że przez taki zabieg zaciera się kontrast i tym samym pointa jest nieco przyćmiona. Przyznam, że nie patrzyłam pod tym kątem. Obiecuję więc pomyśleć
Bardzo mnie jednak cieszy, że wiersz przypadł Ci do gustu i, mam nadzieję, udzielił trochę swojego klimatu
Pozdrawiam!
Przepięknie, faith.
Pozdrawiam serdecznie
Pozdrawiam serdecznie
Slovio, taki odbiór wiersza ogromnie mnie cieszy. Dziękuję Ci bardzo i wysyłam wielki uśmiech!
Lilu, Tobie również dziękuję uśmiechem, za to, że wciąż u mnie gościsz i zostawiasz pozytywny ślad.
Pozdrawiam Was deszczowo i dobranocnie
Lilu, Tobie również dziękuję uśmiechem, za to, że wciąż u mnie gościsz i zostawiasz pozytywny ślad.
Pozdrawiam Was deszczowo i dobranocnie
Cała przyjemność po mojej stronie.
Jako wielbiciel dyskretnego erotyzmu odnajdują się tu na całego, choć wiem, że to jeden z wątków tego wiersza: wyczuwam tu coś na kształt ucieczki przed samą sobą, przed ludźmi i miejscami, które chciałoby się wyprzeć z pamięci, zastąpić czymś jaśniejszym, dobrym.
Pięknie poprowadzony utwór, o wyrazistej dramaturgii, konsekwentnie prący ku finałowi.
I tylko po drodze pojedyncze słowa dające "namiar" na "czucie" tych wersów.
Uderza też pewnego rodzaju spokój i jakby pogodzenie się z tym stanem rzeczy.
Bohaterka sama przyznaje się do tego, bez szumu, intymnie i cicho.
Bo są stany, które nie wymagają fajerwerków - wystarczy cisza, gest, pojedyncze, dobrze dobrane słowo.
Ładnie zarysowałaś "podróżniczość" tego wiersza: te hotelowe umywalki, zwrotniki, starty i lądowania, płaty ziemi...
Na małej płaszczyźnie słownej ukazałaś kawał czyjegoś życia, na walizkach, z wyboru.
Lubię wiersze, które są obrazami, i takie szczególnie do mnie gadają, jak ten, tu, dziś, kiedy byłem u Ciebie, Kasiu
Pięknie poprowadzony utwór, o wyrazistej dramaturgii, konsekwentnie prący ku finałowi.
I tylko po drodze pojedyncze słowa dające "namiar" na "czucie" tych wersów.
Uderza też pewnego rodzaju spokój i jakby pogodzenie się z tym stanem rzeczy.
Bohaterka sama przyznaje się do tego, bez szumu, intymnie i cicho.
Bo są stany, które nie wymagają fajerwerków - wystarczy cisza, gest, pojedyncze, dobrze dobrane słowo.
Ładnie zarysowałaś "podróżniczość" tego wiersza: te hotelowe umywalki, zwrotniki, starty i lądowania, płaty ziemi...
Na małej płaszczyźnie słownej ukazałaś kawał czyjegoś życia, na walizkach, z wyboru.
Lubię wiersze, które są obrazami, i takie szczególnie do mnie gadają, jak ten, tu, dziś, kiedy byłem u Ciebie, Kasiu
Michale, bardzo Ci dziękuję, że z taką wrażliwością podszedłeś do wiersza. Szczególnie, że chyba tylko ona pozwala coś wynieść z liryki. Odszukać między wersami znaczenia, które są tam ukryte.
Bardzo trafnie zinterpretowałeś ten tekst, jego atmosferę i tempo. Zależało mi na zarysowaniu właśnie spokoju i ciszy, pewnej samotności z wyboru, choć może niekoniecznie chcianej. Chciałam, by ten podróżniczy cykl, choć nierzadko osadzony w konkretnych miejscach na ziemi, był przede wszystkim podróżą wgłąb nas samych. Mam nadzieję, że chociaż przez chwilę te słowa były gdzieś w Tobie, a jeśli tak, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko bardzo cieszyć się z tego, że cel został osiągnięty
Pozdrawiam Cię serdecznie i dziękuję, że wciąż zaglądasz do mojej poezji
Bardzo trafnie zinterpretowałeś ten tekst, jego atmosferę i tempo. Zależało mi na zarysowaniu właśnie spokoju i ciszy, pewnej samotności z wyboru, choć może niekoniecznie chcianej. Chciałam, by ten podróżniczy cykl, choć nierzadko osadzony w konkretnych miejscach na ziemi, był przede wszystkim podróżą wgłąb nas samych. Mam nadzieję, że chociaż przez chwilę te słowa były gdzieś w Tobie, a jeśli tak, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko bardzo cieszyć się z tego, że cel został osiągnięty
Pozdrawiam Cię serdecznie i dziękuję, że wciąż zaglądasz do mojej poezji
Faith,
Również spodobał mi się Twój wiersz. Najbardziej trzecia zwrotka:
Udało Ci się stworzyć ciekawy klimat, do tego całość ładnie poprowadzona.
Pozdrawiam
Również spodobał mi się Twój wiersz. Najbardziej trzecia zwrotka:
Cytat:
gdzieś między zwrotnikami
wśród linii startów i lądowań są miejsca
które nie rzucają cienia
wśród linii startów i lądowań są miejsca
które nie rzucają cienia
Udało Ci się stworzyć ciekawy klimat, do tego całość ładnie poprowadzona.
Pozdrawiam
Ulu, cieszę się bardzo, że znalazłaś tu coś dla siebie
Kłaniam się wdzięcznie i pozdrawiam słońcem
Kłaniam się wdzięcznie i pozdrawiam słońcem
Podoba mi się ten wiersz, wydaje się być prosty, lepiej by mi się czytało bez ostatniego wersu, wtedy mocniej by brzmiała pointa, ale to moje widzimisię. Pozdrawiam serdecznie ( :
Hllamie, miłą niespodziankę mi zrobiłeś swoim śladem pod wierszem Dobrze Cię znów widzieć.
Bardzo się cieszę, że wiersz przypadł do gustu. Czytam go teraz wg Twojej sugestii i rzeczywiście pointa jest mocniejsza, jednak, przynajmniej na razie, zostawię ją taką "ugłaskaną"
Mam nadzieję, że nigdzie się już nie wybierasz i wkrótce znów będę mogła poczytać coś Twojego.
Tymczasem ślę pozdrowienia znad kawy!
Dobrze Cię znów widzieć.Bardzo się cieszę, że wiersz przypadł do gustu. Czytam go teraz wg Twojej sugestii i rzeczywiście pointa jest mocniejsza, jednak, przynajmniej na razie, zostawię ją taką "ugłaskaną"
Mam nadzieję, że nigdzie się już nie wybierasz i wkrótce znów będę mogła poczytać coś Twojego.
Tymczasem ślę pozdrowienia znad kawy!
Tytuł skojarzył mi się z tekścikiem, który kiedyś dawno, dawno napisałam. Przy okazji przypomniałam sobie, że go jeszcze mam gdzieś pomiędzy innymi tekstami. Dam Ci tu fragment:
(mam oczy napełnione wodą
nie nabierze się na nią żaden statek
nasycony ludźmi i muzyką
nie prowadzę już do żadnego z miast
widniejącego na koszulkach turystów
Paris London New York (...))
Akurat tytułem trafiłaś w sedno, wybierając trzy najbardziej znane (i pożądane?) stolice. Zestawiając je z sytuacją w wierszu, z jego treścią, stają się jeszcze bardziej wymowne; obnażasz prawdziwość wielkiego miasta, kryjącą się często za murami hotelu etc. Niepozorną.
Wg mnie, z dotychczasowych w wierszy z tego cyklu, ten jest najlepszy.
Dam Ci tu fragment:(mam oczy napełnione wodą
nie nabierze się na nią żaden statek
nasycony ludźmi i muzyką
nie prowadzę już do żadnego z miast
widniejącego na koszulkach turystów
Paris London New York (...))
Akurat tytułem trafiłaś w sedno, wybierając trzy najbardziej znane (i pożądane?
) stolice. Zestawiając je z sytuacją w wierszu, z jego treścią, stają się jeszcze bardziej wymowne; obnażasz prawdziwość wielkiego miasta, kryjącą się często za murami hotelu etc. Niepozorną. Wg mnie, z dotychczasowych w wierszy z tego cyklu, ten jest najlepszy.
Ophelio, fragment rzeczywiście trafiony w dyszkę Ogromnie się cieszę, że spodobała Ci się ta część cyklu, mam nadzieję, że poziom nie opadnie z kolejnymi odsłonami.
Pozdrawiam ciepło i przesyłam uśmiech, bo Twój komentarz bardzo mnie ucieszył
Ogromnie się cieszę, że spodobała Ci się ta część cyklu, mam nadzieję, że poziom nie opadnie z kolejnymi odsłonami.Pozdrawiam ciepło i przesyłam uśmiech, bo Twój komentarz bardzo mnie ucieszył
Głęboko sugestywny i niepokojący wiersz, do którego co jakiś czas wracałam - teraz w końcu zostawiam ślad. Tytuł Twojego tekstu skojarzył mi się z tytułem powieści Agnieszki Drotkiewicz "Paris London Dachau", której nie czytałam, choć wiem, że przynosi wizję pustki współczesnego życia i przelotnych relacji. U Ciebie podobnie - pustka, a nawet więcej - coś na kształt "nieznośnej lekkości bytu", czającej się pod jego pozornie znośnym ciężarem. Dla mnie to wiersz pokazujący także, jak trudno "wejść w cudzą skórę", zrozumieć odczucia i myśli obcej osoby - często nawet jej samej, skoro obcość może dotyczyć relacji człowieka z samym sobą. Czytając, miałam wrażenie, jakbym obserwowała bohaterkę przez szybę - grającą w nie do końca dla niej zrozumiałym i akceptowalnym filmie. Wielka wartość Twojego tekstu polega dla mnie też na tym, że pokazujesz tę obcość, nie moralizując, za to unaoczniasz dobitnie błędne koło, w jakie zaplątała się bohaterka.
Pozdrawiam serdecznie
Pozdrawiam serdecznie
Introwerko, przede wszystkim dziękuję Ci za tak mądry i znaczący dla mnie komentarz. Nie sądziłam, że ktoś odgadnie moją inspirację jeśli chodzi o tytuł, a Ty proszę, mimochodem to zrobiłaś Książkę Agnieszki Drotkiewicz czytałam kilka lat temu i uznałam, że jej tytuł, po małej zmianie i dodaniu czegoś od siebie będzie dobrym odzwierciedleniem dla treści wiersza. Szczególnie, że tak jak zauważyłaś, ma ona coś wspólnego z tym co zawarte jest też w książce pani Agnieszki.
Za każdym razem kiedy gościsz pod czyimś tekstem udowadniasz, że posiadasz niezwykłą umiejętność wnikania w jego sens. I co najważniejsze, nie jest to powierzchowne, bo nie raz docierasz do samego jądra, tak jak tsało się to właśnie z tym wierszem, za co jestem Ci serdecznie wdzięczna
Pozdrawiam słonecznie!
Książkę Agnieszki Drotkiewicz czytałam kilka lat temu i uznałam, że jej tytuł, po małej zmianie i dodaniu czegoś od siebie będzie dobrym odzwierciedleniem dla treści wiersza. Szczególnie, że tak jak zauważyłaś, ma ona coś wspólnego z tym co zawarte jest też w książce pani Agnieszki.Za każdym razem kiedy gościsz pod czyimś tekstem udowadniasz, że posiadasz niezwykłą umiejętność wnikania w jego sens. I co najważniejsze, nie jest to powierzchowne, bo nie raz docierasz do samego jądra, tak jak tsało się to właśnie z tym wierszem, za co jestem Ci serdecznie wdzięczna
Pozdrawiam słonecznie!
Faith - no proszę! Byłam pewna, że to zbyt daleko posunięta analogia (zwłaszcza że nie znam książki), a tu intuicja okazała się dobrze podpowiadać Muszę koniecznie sięgnąć po książkę pani Agnieszki, którą znam ze świetnych "Daleko od Wichrowych Wzgórz", a teraz, zachęcona Twoim niebanalnym wierszem, tym chętniej poszerzę swoją wiedzę na temat jej twórczości
Pozdrawiam serdecznie, dobrego dnia
Byłam pewna, że to zbyt daleko posunięta analogia (zwłaszcza że nie znam książki), a tu intuicja okazała się dobrze podpowiadać Muszę koniecznie sięgnąć po książkę pani Agnieszki, którą znam ze świetnych "Daleko od Wichrowych Wzgórz", a teraz, zachęcona Twoim niebanalnym wierszem, tym chętniej poszerzę swoją wiedzę na temat jej twórczości Pozdrawiam serdecznie, dobrego dnia
introwerka napisała:
a tu intuicja okazała się dobrze podpowiadać
Czasami warto jej posłuchać
Ja z kolei nie czytałam "Daleko od Wichrowych Wzgórz", ale dzięki Tobie na pewno po nią sięgnę. Cieszę się, że obie coś wyniosłyśmy z tej analogii, na którą naprowadziła Cię intuicja Pozdrawiam i dużo słonka życzę
Świetnie skrojony kawałek poezji. Przypasowałaś mi nim bardzo. Czuję się jak we własnej skórze. Bardzo podoba mi się jego intymność i przekaz. Pozdrawiam ciepło
Ajw, brakowało mi Ciebie pod tekstami taka opinia cieszy mnie więc tym bardziej... Dziękuję
Pozdrawiam uśmiechem
taka opinia cieszy mnie więc tym bardziej... DziękujęPozdrawiam uśmiechem
smak utracony w jałowości
wśród pustych gestów niespełnienia
rutyna zdarzeń nie jest prościej
kolejne miejsce nic nie zmienia
pozdrawiam
wśród pustych gestów niespełnienia
rutyna zdarzeń nie jest prościej
kolejne miejsce nic nie zmienia
pozdrawiam
Ładny wiersz. Podoba mi się klimat, chłodny, trochę nostalgiczny. Historia obrazowa, blondynki w dodatku - jasny włos na umywalce zostaje w pamięci.
Ta kobieta nie pozostawia po sobie wielu śladów, przemieszcza się między miejscami, jest w ciągłym ruchu. Mam takie wrażenie, że ma ona jakąś świadomość ulotności życia, ale nie nazwał bym tego pesymizmem. Skrajnym wyrazem tej ucieczki jest tęsknota za miejscem, gdzie człowiek nie rzuca cienia. Docierając tam, ona chce dotrzeć do siebie samej. Odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego ucieka od życia i jego namacalności - ciało powinno rzucać cień, cień jest dowodem istnienia. To, że ona polubiła się rozbierać przed obcymi, rozumiem w przenośni. Nagość oznacza otwartość i szczerość w odkrywaniu siebie i swoich tajemnic.
Jedna rzecz mi trochę nie pasuje, chociaż oczywiście mogę się mylić. Chodzi o tytuł, Rozumiem, że chodzi najprawdopodobniej o to, że wielkie miasta generują samotność. Tylko trudno mi się zgodzić, że to bezsennie smutne miasta, a w szczególności, że są smutne. Trochę inne obrazy przychodzą na myśl, być może są to schematyczne wyobrażenia o tych miejscach, ale w wierszu nie ma wyrażniejszego odniesienia do nich, lub powiedzmy potwierdzenia czemu są takie smutne.
Jak wspomniałem na początku, wiersz bardzo mi się podoba. Moje uwagi co do tytułu - dyskusyjne.
pozdrawiam serdecznie autorke
Ta kobieta nie pozostawia po sobie wielu śladów, przemieszcza się między miejscami, jest w ciągłym ruchu. Mam takie wrażenie, że ma ona jakąś świadomość ulotności życia, ale nie nazwał bym tego pesymizmem. Skrajnym wyrazem tej ucieczki jest tęsknota za miejscem, gdzie człowiek nie rzuca cienia. Docierając tam, ona chce dotrzeć do siebie samej. Odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego ucieka od życia i jego namacalności - ciało powinno rzucać cień, cień jest dowodem istnienia. To, że ona polubiła się rozbierać przed obcymi, rozumiem w przenośni. Nagość oznacza otwartość i szczerość w odkrywaniu siebie i swoich tajemnic.
Jedna rzecz mi trochę nie pasuje, chociaż oczywiście mogę się mylić. Chodzi o tytuł, Rozumiem, że chodzi najprawdopodobniej o to, że wielkie miasta generują samotność. Tylko trudno mi się zgodzić, że to bezsennie smutne miasta, a w szczególności, że są smutne. Trochę inne obrazy przychodzą na myśl, być może są to schematyczne wyobrażenia o tych miejscach, ale w wierszu nie ma wyrażniejszego odniesienia do nich, lub powiedzmy potwierdzenia czemu są takie smutne.
Jak wspomniałem na początku, wiersz bardzo mi się podoba. Moje uwagi co do tytułu - dyskusyjne.
pozdrawiam serdecznie autorke
Scribusie, sama lepiej nie zinterpretowałabym tego wiersza. Naprawdę trafiłeś w sedno Cieszę się, że zechciałeś pochylić się nad tekstem i tak dobrze wyczułeś, co się w nim kryje.
Miałam wielką nadzieję, że właśnie tak zostanie odebrany ten fragment. Nie chodzi tu bowiem o dosłowne rozbieranie się, ale uzewnętrznianie, odsłanianie siebie przed przypadkowymi ludźmi. Myślę, że to też w pewien sposób świadczy o samotności.
Jeśli chodzi o tytuł, to również chodziło mi tutaj o ukazanie ucieczki. Ludzie lgną do wielkich miast, lgną do towarzystwa i zabawy, tym samym uciekając od samotności. Ale ta ucieczka to tylko pozór. Bowiem wśród tłumu, paradoksalnie samotność może wydawać się jeszcze gorsza do zniesienia.
Wielkie miasta są tym bardziej samotne i obce. Sąsiad nie zna sąsiada, możesz być anonimowy i niezauważany. Gubić się wśród zgiełku ludzi i ich spraw.
W dzisiejszym zabieganym świecie, szukając bliskości, często znajdujemy tylko jej substytut, a szczególnie właśnie można to zaobserwować wśród wielkich aglomeracji, wśród młodych ludzi, biegnących za czymś, zaznaczających swoją obecność jedynie tym symbolicznym włosem na hotelowej umywalce.
Paradoksem świata jest to, że samotność staje się najbardziej dotkliwa wśród tłumu, w którym szukamy dla niej ukojenia.
Bardzo Ci dziękuję, że tak mocno "wgryzłeś się" w wiersz, taki odbiorca to skarb
Cieszę się, że wpadłeś w odwiedziny i liczę, że spotkamy się jeszcze pod którymś z tekstów
Pozdrawiam również!
Cieszę się, że zechciałeś pochylić się nad tekstem i tak dobrze wyczułeś, co się w nim kryje. scribus01 napisał:
To, że ona polubiła się rozbierać przed obcymi, rozumiem w przenośni.
Miałam wielką nadzieję, że właśnie tak zostanie odebrany ten fragment. Nie chodzi tu bowiem o dosłowne rozbieranie się, ale uzewnętrznianie, odsłanianie siebie przed przypadkowymi ludźmi. Myślę, że to też w pewien sposób świadczy o samotności.
Jeśli chodzi o tytuł, to również chodziło mi tutaj o ukazanie ucieczki. Ludzie lgną do wielkich miast, lgną do towarzystwa i zabawy, tym samym uciekając od samotności. Ale ta ucieczka to tylko pozór. Bowiem wśród tłumu, paradoksalnie samotność może wydawać się jeszcze gorsza do zniesienia.
Wielkie miasta są tym bardziej samotne i obce. Sąsiad nie zna sąsiada, możesz być anonimowy i niezauważany. Gubić się wśród zgiełku ludzi i ich spraw.
W dzisiejszym zabieganym świecie, szukając bliskości, często znajdujemy tylko jej substytut, a szczególnie właśnie można to zaobserwować wśród wielkich aglomeracji, wśród młodych ludzi, biegnących za czymś, zaznaczających swoją obecność jedynie tym symbolicznym włosem na hotelowej umywalce.
Paradoksem świata jest to, że samotność staje się najbardziej dotkliwa wśród tłumu, w którym szukamy dla niej ukojenia.
Bardzo Ci dziękuję, że tak mocno "wgryzłeś się" w wiersz, taki odbiorca to skarb
Cieszę się, że wpadłeś w odwiedziny i liczę, że spotkamy się jeszcze pod którymś z tekstów
Pozdrawiam również!
Gdzie się nie ruszę, ciągle wpada mi w oko tytuł tego wiersza, więc w końcu postanowiłam zobaczyć, co to takiego.
Teraz wiem.
Szkoda tylko, że Michał już napisał to, co ja bym napisała, a powtarzać za kimś nie lubię.
Szczególnie przypadła mi do gustu pierwsza zwrotka.
Do ostatniej się przyczepię, pomimo że dorównuje pozostałym i właśnie bez niej wiersz nie byłby tym, czym jest.
Mnie osobiście wcale to nie przeszkadza, ale ponoć te zasady i zbytnie bliskości...
Ostatni wers musi zostać tak jak jest! Jest taki tragicznie bez wyjścia.
Pozdrawiam
Teraz wiem.
Szkoda tylko, że Michał już napisał to, co ja bym napisała, a powtarzać za kimś nie lubię.
Szczególnie przypadła mi do gustu pierwsza zwrotka.
Do ostatniej się przyczepię, pomimo że dorównuje pozostałym i właśnie bez niej wiersz nie byłby tym, czym jest.
Cytat:
przypomnieć sobie jak to się zaczęło
że polubiłam rozbierać się przed obcymi
że polubiłam rozbierać się przed obcymi
Mnie osobiście wcale to nie przeszkadza, ale ponoć te zasady i zbytnie bliskości...
Ostatni wers musi zostać tak jak jest! Jest taki tragicznie bez wyjścia.
Pozdrawiam
Al-Szamanko, bardzo mi miło, że postanowiłaś zajrzeć Jak widać, wiersze spoza półek też potrafią wieść ciekawe życie i to bardzo cieszy.
Oczywiście zdaję sobie sprawę z podwójnego "się" w ostatnich wersach i nie ukrywam, że mnie one na początku drażniły, ale potem doszłam do podobnego wniosku jak Ty, że tak już musi zostać. Tak czuję i nie ma co kombinować na siłę i udziwniać, by pozbyć się powtórzenia. Czasami po prostu się nie da i kropka
Dziękuję Ci bardzo za słówko pod wierszem i pozdrawiam ciepło w te chłodne lipcowe dni
Jak widać, wiersze spoza półek też potrafią wieść ciekawe życie i to bardzo cieszy. Oczywiście zdaję sobie sprawę z podwójnego "się" w ostatnich wersach i nie ukrywam, że mnie one na początku drażniły, ale potem doszłam do podobnego wniosku jak Ty, że tak już musi zostać. Tak czuję i nie ma co kombinować na siłę i udziwniać, by pozbyć się powtórzenia. Czasami po prostu się nie da i kropka
Dziękuję Ci bardzo za słówko pod wierszem i pozdrawiam ciepło w te chłodne lipcowe dni
Ostatnio dodane recenzje
- Czy guguły mogą być smaczne?
- Samotność Boga – Antoni Grycuk
- „Zabójca w bezpiece”, czyli proza niedoceniona
- Poetycka opowieść o wojnie w Donbasie - recenzja książki S. Żadana "Internat"
- Recenzja książki portalowej koleżanki
- Kazimierz Junosza „Buntownik” - recenzja książki
- Kompot. Trudny powrót do życia - recenzja książki
- Jezioro
- Król
- Pokora
- Sen o stołku
- Kuzynka
- Co to za mundury?
- Marionetki (fragment)
- Saudade - fragment
- Prostytucja w PRL cz. 5
- Na nieznanym globie 20 lat później. cz.2
- Problemy byłego więźnia cz. 4
- Bajka o królu Srulu
- Żydek
- Dykciarze i inni, cz.3/3
- Dykciarze i inni, cz.2/3
- Dykciarze i inni, cz.1/3
- Nieporadnik przed wypłynięciem na szerokie wody pisarstwa
- Na nieznanym globie 20 lat później. cz.1
- FILIPEK CONTRA FILIP. HISTORIA MAŁO ROMANTYCZNA
- COME BACK
- Tęsknota za łzami
- Przedwieczorny seans
- Benek
- Urodziny
- Korzenie
- Młynarz i król
- Odrażający drab
- Jarek wpada w kłopoty, cz. 3
Proza: Dolna Półka
- Mężczyzna z uschniętą różą
- Egzaminator 07
- Domorosły detektyw.
- Wszyscy jesteśmy różami
- Winowanie
- Egzaminator 06
- Sto donośnych słów
- Golda. Rozdział 2 Siedem razy TAK
- Żywoty świętych 2
- O wieczności
- O ludziach
- O nienawiści
- Golda. Rozdział 1. Mgła nad Miastem.
- Umierają nawet cmentarze
- Zamknięty krąg
- Prezent dla Mikołaja
- Egzaminator 05
- Stanik testowy
- Współlokatorzy
- Witch, ty głupia Babo!
- wehikuł czasu (dane wejściowe plus teoria chaosu)
- świątynia
- Rzecz o pisarstwie *
- Nie da rady
- Niedomoga
- Wyrapidlo
- Myśli niezespolone
- Plaśnięcia
- Solarpunk
- Dnoryt
- Fosfeny
- Co słonko widziało *
- Dowody nieobecności
- o zmarłych albo dobrze
- Na wiosenne życia tchnienie
- Ostatni wieczór
- plamy słońca i cienia
- jesteś. jestem
- Poezjo, ty moja..
- jakie to proste
- Zapalniczka
- Taszczyciele wymiarów
- to nie jest wiersz o kasjerce
- Teraz możesz bezpiecznie wyłączyć ogródek
- Nadzabijaj
Poezja: Dolna Półka
- Zabawa
- Marzenie o niebie w gębie
- nic o pokoju
- Serce jak z lawy
- nogami w chmury
- Z optymizmem na garb lat
- Niesamowite
- rozkwitanie
- Niedoskonałe
- kartki z kalendarza
- Niekontrolowane
- Do wytrącenia z oczu
- upadek Ikara
- O przedświątecznym myciu okien
- Żółtoróżowe
- Erotyk o nienasyconym
- pusto tutaj
- O zasłużonym w stanie... spoczynku
- wiosenne kurze
- Ananas czy z wodą ambaras
Galeria
Polecane
Nawigacja
-
Promocja -
Społeczność -
Konkursy -
Przydatne Linki -
Nasze Antologie
Ostatnie komentarze
- d.urbanska
- 15/04/2024 19:06
- Poruszający tekst, świetnie napisany. Skrzący się perełkami… »
- Marek Adam Grabowski
- 15/04/2024 16:24
- Kopiuje mój cytat z opowi: "Pod płaszczykiem… »
ShoutBox
- Leszek Sobeczko
- 02/04/2024 18:12
- Komu po drodze -Zapraszam [link]
- Zbigniew Szczypek
- 01/04/2024 10:37
- Z okazji Św. Wielkiej Nocy - Dużo zdrówka, wszelkiej pomyślności dla wszystkich na PP, a dzisiaj mokrego poniedziałku - jak najbardziej, także na zdrowie ;-}
- Darcon
- 30/03/2024 22:22
- Życzę spokojnych i zdrowych Świąt Wielkiej Nocy. Wszystkiego co dla Was najlepsze.
- mike17
- 30/03/2024 15:48
- Ode mnie dla Was wszystko, co najlepsze w nadchodzącą Wielkanoc - oby była spędzona w ciepłej, rodzinnej atmosferze
- Yaro
- 30/03/2024 11:12
- Wesołych Świąt życzę wszystkim portalowiczom i szanownej redakcji.
- Marek Adam Grabowski
- 30/03/2024 10:46
- Składam wam wszystkim serdeczne życzenia świąteczne
- Kazjuno
- 28/03/2024 08:33
- Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
- mike17
- 26/03/2024 22:20
- Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
- Kazjuno
- 26/03/2024 12:12
- Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
Ostatnio widziani
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
- Offline
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty
Najnowszy:Usunięty
© Copyright by Portal Pisarski 2006-2024
Ważne: Regulamin | Polityka Prywatności | FAQ
Polecane: | montaż anten Warszawa | montaż anten Warszawa Białołęka | montaż anten Sulejówek | montaż anten Marki | montaż anten Wołomin | montaż anten Warszawa Wawer | montaż anten Radzymin | Hodowla kotów Ragdoll | ragdoll kocięta | ragdoll hodowla kontakt