Cześć notoco. Wiersz już przyciąga samym tytułem. Naprawdę wyczekiwałam niespodzianki w jego treści i nie zawiodłam się. Przede wszystkim podoba mi się, ot co. Wiersz tak naprawdę ukazuje straszną rzecz, raczej może sytuację:

"...przecież martwa chodzę
od przeszłości
bluźniąc bez słów"

Taka martwota to dziwny stan umysłu -

"to tak jakbyśmy byli razem
tyle że po dwóch stronach widnokręgu

zimno mi
coś ciśnie w pierś i nie daje oddychać".

Enigmatyczne słowa. Są razem, ale jednak po dwóch różnych stronach. Przewija się, moim zdaniem, wątek śmieci. Uczucie zimna, niemożność oddychania, ucisk - jakby nagrobka.
Osoba mówiąca w wierszu żyje, ale jakość jej funkcjonowania przygnębia, aż... brak oddechu.
Życie nijakie, kawa bez smaku. Dobrze, że daje chociaż wodę spragnionym kwiatom. Ale to też trochę bez sensu, bo zbliża się burza, czyli spadnie deszcz. Bohaterka tego utworu, spogląda w niebo i stwierdza, że już niedługo. Ale co niedługo? Myślę, że niedługo przyjdzie moment i będą znów razem po jednej stronie widnokręgu.

Nie wiem, czy dobrze odczytałam Twoje intencje. Ale tu jest możliwości interpretacji. Ja akurat tak widzę treść tego wiersza. Podoba mi się. To tyle. Pozdrawiam serdecznie Aronia23.