Samotność moja

Przybiera kształt kotki

Tej poranionej Soledad

Liże swe rany,

Świeże pod bandażem,

Nie da się dotknąć,

Ucieka w świat.

Oczy strachem okryte

Jak bielmem,

Nie wierzą, że ktoś

Zechce kochać ją

Drga, obrusza się

Przy każdym dotyku,

Kwili cichutko,

Ciałko jej drży.

Gdy w bólu jęczy

I chcesz ją przytulić,

Wierzga, pazury

Wbija ci w skórę.

Lecz jeśli poczekać

Zechcesz,

Powoli oswoisz,

Jedzenie podstawisz

Pod nos,

Mruczy z wdzięcznością

Ta Soledad.

I sama przyjdzie,

I da się pogłaskać.