Jeszcze raz, (żeby to był ostatni)
kiedyś,
dojeżdżając do pętli, wstanę.
 
Ścisnę cię jak wiśnię, aż się rozpłyniesz
i ja się rozpłynę,
ale trochę niżej.
 
Niepewny, co zobaczę, gdy wyjdę cały,
do tej pory byłem jedynie podglądaczem.
 
Wieczorem przestawiałem zegar do tyłu i czas
stawał, rzeczy były śpiewane raz,
 
dwa – ty mnie okłamiesz, a ja uwierzę.
Ach,
wymówki nie są nic warte.
 
Będziesz niezbitym dowodem
na istnienie rzeczy nie dających się wytłumaczyć.