mały zwariowany

to chyba nie ułuda
kiedyś bardzo żywa
upajałam się chemią

łyżeczka
pełna odżywczego syropu
gorzki posmak niedosytu

nadzieja
jest zawsze


nie obraź się, że tak się twoim tekstem pobawiłem
ale to nic nie znaczy, po prostu takie poranne spojrzenie

Milu,

dziękuję za komentarz i wiarę w to, że nawet ktoś tak kaleczący poezję jak ja, może coś jeszcze osiągnąć . To miłe z Twojej strony. Obiecuję popracować nad tym i owym, by w przyszłości pisać lepsze wiersze. O ile co jakiś czas będzie mnie nachodził taki wewnętrzny przymus, bo tak jak napisałam - to u mnie rzadkie zjawisko i widać, że na razie nieudolne.
Zapraszam również do prozy, jeśli znajdziesz chwilę.

Mike17,



Zgadzam się z Tobą, "nadzieja umiera ostatnia" i "nadzieja matką głupich" , ale ważne, że jest, bo "każda matka swoje dziecko kocha".
To miał być wiersz przede wszystkim o nadziei, która nie umiera, jest zawsze.
Wcześniejsze etapy wiersza, to przeszłość - zdrowie i teraźniejszość - choroba. Ale puentę odgadłeś znakomicie.

Pozdrawiam Was obojga cieplutko i życzę miłego popołudnia!

Dziękuję, Milu.

Wiem, wiem, że każdy musi od czegoś zacząć, ale jak widzę Twój polot, to jakoś mi tak głupio, że piszę takie wierszowe wypociny.
Jestem ciekawa czy spodobałby Ci się, jakby nie było, wiersz w moim prologu. Jak znajdziesz chwilkę to do niego zerknij, ale zastrzegam, że celowo są tak wykorzystane rymy proste. I może to być minusem dla kogoś takiego jak Ty. Czyli wyrobionego poetycko. Ze smakiem.

Pozdrawiam.

Kazdy z nas (portalowych wierszopisarzy) kiedyś lepiej lub gorzej zaczynał swoją przygodę z poezją. I powiem Ci, ze z tym jest jak z seksem - trochę uzaleznia, i nieważne jak się zaczyna, wazne jak sie kończy ) Jesteś otwartym człowiekiem, co widać po komentarzach, więc dobrze Ci wróżę