A to dobre. A ja dopiero co to czytałam, ale nie napisałam komentarza, bo jakoś tak ... sama raczej jestem starszą panią więc nie wypadało mi ganić ani chwalić )))).
Pozdrowienia!

To, że gdzieś został wysoko oceniony, wcale nie musi wpływać na opinię innych komentatorów, bo każdy ma prawo do własnego odbioru i pojęcia poetyckiej estetyki.

I tak moja estetyka nie trawi wiersza opartego wyłącznie na bezokolicznikach i inwersjach.
Rozumiem teraz, że miało być "biblijnie", ale moim zdaniem ta stylizacja nie wyszła, gdyż niektóre wersy są tak zagmatwane, że próżno usiłowałam doszukać się w nich sensu.

Oto one:





Możesz mi to przetłumaczyć na polski?

Cóż, dla mnie król jest nagi.

Miłego

Droga Miladoro,

moje gapiostwo spowodowało, że zachciało mi się wciskać swój tekst, a teraz? To przez Twoje nagminne wytykanie inwersji [a fe, któż teraz tak pisze :szok:] "czasownikowań", "dopełniaczówek" etc. po trzech dniach obecności na "VIII Piętrze", aby nie narażać na szwank swojego zdrowia plus obrażać Komentatorów, wymiksowałam się na własną prośbę

Może i dobrze, że teraz Ci - Słoneczko - najuprzejmiej zapodam, iż tego rodzaju uwagi u osoby niewtajemniczonej mogą wywołać niejakie wstrząśnienie, niemniej dla piszącej niniejsze słowa, już wrażenia nie czynią. Co najwyżej wywołują - obojętnie jaki - uśmiech

Twoja racja nie musi być racją innych, a Twój przesubtelniony "poetycki" gust drogowskazem.

Poezja biblijna rządzi się własnymi, tak przez Ciebie inkryminowanymi, prawami dlatego powtarzam - w ramach testu - zamieściłam, co zamieściłam Oraz: ani myślę przekładać na język polski to, czego uprzejmie nie rozumiesz / nie zrozumiałaś, o czym Cię najsolenniej zapewnia:

uniwersytecki krytyk literacki oraz translatorka wyżej sygnowana "kresowa pani".

P.S. Abyś ubrała tego "nagiego króla", to - ewentualnie - dostarczę Ci dlań stosowne odzienie

Z wyrazami szacunku :-D

Nie będę tu wiele pisał, właściwie to podeprę komentarz Miladory (choć nie zawsze się z nią zgadzam to tym razem jednak moje widzenie poezji jest bardzo zbieżne).
Poprzez stylizację i bardzo mocne przerysowanie form, koturnowość wiersz staje się mało strawny - ale oczywiście to moja subiektywna opinia, bardzo subiektywna

Pozwolę sobie tylko na jedną uwagę, bo dziwi mnie, że "uniwersytecki krytyk literacki oraz translatorka" nic nie wie o prawach autorskich:

"Zamróz" słowo staropolskie Oraz: w najwcześniejszych polskich przekładach Bajek Andersena [par.: "Królowa śniegu"].

Odnośnie Biblii? Jest taki w literaturze (ogólnoświatowej) dział zatytułowany "Biblia a literatura" podobnie jak "Antyk a literatura" czy inne - nazwijmy - "toposy", które z tamtymi realiami, oprócz wątku, nie mają niczego wspólnego.

Dziękuję za próbę nie potępiania autorki "w czambuł" Niezbyt skromna autorka doskonale wie, co pisze, a jeżeli pisze, to na pewno "nie z czapy"

Zamieszczony wiersz(yk) jest wyłącznie testem. Na pewno przekornym zwłaszcza po tych "wysokopółkowych" kłębach fiołków w szwungach ze szykami albo szykiem ze szwungami

Wyrazy niekłamanego szacunku dla Komentatora

Nie doczytałam "Miladory". Cosik Ci się, Pani Komentatorko, pomyliło? Ewentualnie "nie dorozumiało" Gdzie napisałam o "kopiowaniu", czyli nieuszanowaniu czyichś autorskich praw?

To co, już nie wolno mi na Portalu Pisarskim skomentować dla czytelniczej publiczności z Portalu Pisarskiego zaprezentowanego wiersza?

W wierszu bardziej wyakcentowany jest warsztat i jego mobilność wobec treści.
Pisanie zadania domowego na wymagany temat.
Przerębel dla mnie jest wartością tego nietuzinkowego wysiłku.

No tak, po powyższych komentarzach, w których nie brakuje emocji - spróbuję i ja zabrać głos w sprawie tego wierszyka.
Bezokoliczniki. Siedem ich jest w uczynkach miłosiernych względem ciała. Następnych siedem w uczynkach miłosiernych co do duszy.
Sprawa pierwsza:



Głośny ostatnio temat chorych na Alzheimera umieszczonych w Domu w Trzciance.
Podobno byli mocno perfumowani, by nie niósł się od nich zapach moczu. Trudny temat w sterylnie czystych pomieszczeniach. Nowoczesnych, przeszklonych. Stary człowiek i morze pytań bez odpowiedzi, jak się względem niego zachować.

Wskazówki są w tych uczynkach miłosiernych. Proza życia zamieniona w poezję. Owszem, piękny temat. Jedna strona medalu. Drugą jest poezja zamieniona w prozę życia, jeżeli ,, idzie" o opiekunów sprawujących pieczę, czasowo dłuższą, nad osobą bądź osobami niezdolnymi do samodzielnej egzystencji, którzy uzurpują sobie prawo do wygórowanych roszczeń z tej przyczyny, że są niepełnosprawni, a mają zdrowy mózg. I dają opiekunom, przepraszam, że tak nazwę - nieźle w ,, czapę". I personelowi, i ludziom najbardziej spokojnym puszczają nerwy, gdy iksińska czy iksiński, starszy człowiek nie szanuje ani zdrowia, ani tego, co opiekunowie bądź lekarze zrobili, by to zdrowie starszej osobie poprawić.
No cóż, Uczynki miłosierne względem ciała i duszy przedstawione w poetyckiej formie. Trudny w odbiorze tekst, owszem. I trudny temat -
,, jak pocałunkiem zakrztusić się mrozem" -
Na zakończenie taka refleksja:
http://wiersze.doktorzy.pl/powiedz.htm
Tak więc - religijne formy poetyckie lubią ,, wyrastać" na bezokolicznikowym gruncie.

A ja się zastanawiam jaki sens ma publikowanie wiersza na portalu amatorskim, którego wartość może być zrozumiana tylko przez osoby mające wiedzę w danej dziedzinie?

Potem są takie sytuacje, jak ta, kiedy to autorka wyraża swoje oburzenie, z powodu niedocenienia i niezrozumienia. Może tego typu wiersze należało by publikować w stosownym do tego miejscu i nie byłoby takich problemów.

Mimo szczerych chęci nie odczytałam przekazu, a tu chyba chodzi o to, żeby dzielić się z czytelnikiem tym, co chcemy powiedzieć, a nie udowadniać swoje racje osiągnięciami, tytułami naukowymi itd.

Chyba, że chodziło o tak zwany "pijar". Jeśli tak, to najwyraźniej się udało.

Pozdrawiam.

Komentatorów znam skądinąd, dlatego starałam się unikać wklejania własnych, zresztą dla wielu Czytelników, moich typowych oraz rozpoznawalnych wierszy. Później jednak coś mnie podkusiło wybrałam najbardziej dla "poetycko poprawnych" be, i nie musiałam czekać długo na reakcję

Oburzenie? O, przepraszam, jakie to niby oburzenie? Nie raz i nie dwa przedstawia się "mądraluchom" wiersze nie swoje [np. tak uczynił Georg Trakl z sonetem Nietzsche'go] po czym - z wielką uciechą - słucha wybrzydzań

Bardzo się cieszę, że mój wiersz, tak wiersz, nie wierszyk znalazł się niemal w suterenie. Sporo poczytałam sobie tych z "góry", no i wrażenie?
Bez dyżurnych wytrychów "tęcz / tęczowych", "magicznych magii" ani rusz Ja już tam wolę siedzieć poniżej poziomu morza . Znaczy - w depresji

Prawda, że "Portal warsztatowy", jednak owe warsztaty nie powinny się li tylko ograniczać do akcentowania aktualnie obowiązujących poetyckich norm, jak widzę przy niemal tu wszystkich komentarzach. A gdzie, mili Państwo, m. in. zawarta w przesłaniu dusza Autora? Znaczy, podążając szkolnym tropem, co ów Autor tworząc własne dziełko miał wtedy na myśli?

I jeszcze jedno: ta wasza komentatorska dosłowność Gdyż waszym zdaniem, jeżeli Biblia to stricte Biblia, z biblijnymi zawojami, tunikami, płaszczami, chlamidami, niewolnikami, etc. etc.
A nie łaska tak bardziej abstrakcyjnie pomyśleć? Stąd właśnie owe, denerwujące was, tytuły. Oczywiście że tytuły, skoro w swoim wszechwiedzącym mniemaniu nie wychodzicie poza czubek własnego nosa, rozdając (skąpo) lizaki oraz cukierki, hojniej: papierki po czekoladkach do obwąchania i polizania, najhojniej - nagany. W skali od boldu wzwyż

Z wyrazami poważania...

Zupełnie nie rozumiem, dlaczego autorka tak długo i szeroko rozwodzi się nad postawą komentujących, niemal odsądzając ich od czci i wiary tylko dlatego, że ich reakcja różni się od oczekiwanej.
Wszak każdy ma prawo do własnego zdania i własnych upodobań. Czy przez to, że coś się komuś nie podoba, ten ktoś od razu staje się gorszy albo wręcz idiotą?
Przydałoby się więcej skromności, a mniej bicia piany.

"Wasza", "Wy" - doprawdy - nie czuję się członkiem jakiejś bliżej nieokreślonej zbiorowości, która ma jakieś jednorodne stanowisko, gust i preferencje dotyczące poezji. Wypowiadałam się tu we własnym imieniu, bywam tu rzadko i wypowiadam swoje własne zdanie. W swoim zacietrzewieniu nie dostrzegasz Autorze głosów uznania czy tolerancji co do tego utworu.
Nie posiadam pawiego ogona, nie zamierzałam nikogo dołować, wyraziłam tylko swój pogląd, że nie gustuję w tego typu poezji - do czego jak mi się zdaje mam prawo, co jest chyba naturalne i w Twoim świecie?

Komentarz do wiersza „Wyścig szczurów” – portal „ósme piętro” – 03.04.2012 r.

Odpowiedź:


Zabawne, że to jedyny z ponad pięciu tysięcy moich komentarzy na "ósmym piętrze", który wywołał natychmiastowe "wymiksowanie się" autora.
Przepraszam redakcję, że go zamieszczam.

Szkoda odpowiadać Wyjaśniłam, co miałam do wytłumaczenia ze swojej strony , gdyż każdy indywidualne - choćby nie końca słuszne - zdanie odrębne ma prawo mieć. Zwłaszcza, że użytkuje Portal - nomen omen - Pisarski. Natomiast sama ilość komentarzy powinna przede wszystkim - postawić na jakość, nie ilość etc. etc...

Z niezmiennymi wyrazami poważania

Postaram się swoim komentarzem wrócić na tory dyskusji merytorycznej o wierszu, chociaż nie wiem, czy to się uda. Wrzucając teksty na portale takie jak ten, warto przede wszystkim odpowiedzieć sobie na pytanie, czego się oczekuje - czy pochwał i poklepywania po plecach, czy szczerych i merytorycznych komentarzy, które często oznaczają surową krytykę. Jeśli już wiesz że Twój wiersz jest genialny, to po co szukasz tu opinii?

Jeśli chodzi o wiersz: ja widzę w Twoim tekście pewne zalążki pomysłu, bogatego języka i to sprawia, że nie mogę całkowicie przekreślić tego, co robisz i określić tego mianem bezwartościowego. Jednocześnie jako całości tego nie kupuję. To nie jest tak, że w poezji nie można używać bezokoliczników i inwersji, bo można. Trzeba tylko wiedzieć, co się robi i po co.

Religijna, archaiczna forma może być czasem usprawiedliwieniem dla właśnie takich środków stylistycznych. Tylko trzeba być w tym bardzo świadomym i konsekwentnym. Jeśli wiersz ma być stylizacją na epokę, to trzeba spędzić dużo czasu studiując język tej epoki, mentalność ludzi, jego możliwości i ograniczenia. Jeśli grasz konwencją, łączysz style, to trzeba wiedzieć jakie i po co. Niestety, problem polega również na tym, że wiele z tych starszych form jest już tak bardzo ogranych, że trudno korzystając z nich powiedzieć jeszcze coś nowego. Najczęściej wychodzi to samo, co było już tysiące razy, tylko gorzej.

Ja u Ciebie nie widzę konsekwentnej stylizacji, świadomej konwencji - raczej zlepek pewnych manier występujących w języku biblijnym, poezji baroku, poezji młodopolskiej. Wszystko to straszliwie egzaltowane, ozdobników jest tak wiele, że ginie gdzieś w nich sens, nie mówiąc już o tym, że nie czyta się tego dobrze.

Pozdrawiam serdecznie

Jak dla mnie wiersz jest taką litanią przejść między różnymi stanami. Trochę się to czyta jak „Metamorfozy” Owidiusza - ze wszystkimi zaletami i wadami tychże. Myślę, że taki tekst miałby swoją siłę, gdyby przemiany były jakoś zaskakujące w tym lub innym aspekcie lub też gdyby prowadziły do jakiegoś niezwykłego podsumowania. Tutaj wydaje mi się tych rzeczy brakuje, choć jest to na tyle interesujące, że dotrwałem do końca w lekturze.

Wypada wyłącznie podziękować

Serdecznie