Constans - każdy poranek nosi imię twe

Nie ma zmierzchu który

nie zamykałby chłodu

nieba twoich oczu

–  kiedy lot ptaków nisko na

chwilę przed sztormem na Bałtyku

Nie ma snu przez który by nie

przemknął twój bezsztelestny miazmat

 –  tabaka lawenda reminescencja

wiecznie zielonych absyntów i bylic

z północnoamerykańskich plaż

Wczoraj spoglądałam na ciszę

w której zasiadasz do stołu

i milczeniem smarujesz chleb

Moje spojrzenie na twój cień

wciąż tak maślane i ciepłe podczas

gdy Ty w tym zaklętym widzeniu

nawet nie wiesz, że zasiadam tuż obok

ciebie i spoglądam jak śpiesznie śniadanie

jesz, a potem wstajesz i odchodzisz

obarczony w codzienność

sam w niemy świt

– nie ma poranka

w którym nie otwierałabym ci 

drzwi do zapomnienia z jednostajną

prędkością znaczy całkiem niespiesznie

miarowo choć–  wrócisz do mnie

– to już zgoła niepewne