w końcu zostaje tylko okno z widokiem, niepewność. i myśli
tak rozproszone, że trudno je wychwycić. sinusoida. polarny
chłód mocuje się z ciepłem płynącym z południa,
 
temperatura wzrasta, a chmury pięknej pogody, wypiętrzone,
zajmują coraz to większe płaty nieba. wiatr jakby się czegoś
bał – kluczy w różne strony, szukając dziury.
 
w całym tym zamieszaniu nie widać (s)kraju. niesamowite, jak
łatwo można rozpętać burzę – wystarczy jedno nieopatrzne
słowo, które, niczym ulewny deszcz, wywołuje lawinę błota –
 
kałuże rozpryskują się pod butami, a przenikliwe zimno
zmusza do podniesienia kołnierza. powiedz, proszę,
jak mam uwierzyć w solidne konstrukcje, Mario?
 
*
 
gdybym umiał odwrócić przeznaczenie, siedzielibyśmy teraz
razem, przyglądając się rwącej rzece i myśląc, jakie to wszystko
nieprzewidywalne i nieokiełznane, a tak, nie umiejąc odwrócić losu,
pomyślę tylko, jakie to wszystko zawirowane i nieujarzmione,
 
faktycznie, ale bez ciebie, chociaż ty, gdybym umiał odwrócić
przeznaczenie, sama z siebie wyraziłabyś nieprzewidywalność
i nieokiełznanie natury, tak jak odwrócenie przeznaczenia,
gdybym umiał je odwrócić.