Bardzo obrazowy wiersz, Zoleńko.
I bardzo ciekawie pokazałaś związek dwojga ludzi jako miasto, z początku pełne przepychu, a potem chylące się ku upadkowi.
Naprawdę zasługuje na wyróżnienie.

Tylko powiedz mi, czemu u licha zaczynasz każdy wers wielką literą?
Chciałaś wpasować się w Homera?
Bo niestety utrudnia to płynne przejście z wersu do wersu.

Aha - "złogi z marzeń" - rozpatrz "złogi marzeń", bo chociaż to metafora, jednak bliższa znaczeniu słowa "złogi". Złogi piaskowca, na przykład, a nie złogi z piaskowca. Bo to coś, co zalega, odkłada się.
Ale i tak jest pięknie.

Serdeczności

Zolu, gratuluję wyróżnienia.
Podoba mi się zarówno koncept jak i wykonanie (duże litery na początku wersów, podobnie jak w jednym z ostatnich Twoich wierszy, pewnie zamierzone, więc się nie czepiam) Pochwalę metaforykę, a także płynność wiersza. Kolejny raz pokazujesz, że o miłości można pisać bez końca i na różne sposoby, nie zanudzając, msz, przy tym czytelnika – do mnie trafiłaś z przekazem. Tak sobie czytam: rzecz w tym, że miłość nie jest nam dana raz na zawsze, trzeba o nią zabiegać każdego dnia, budując solidne fundamenty, a nie liczyć na proste rozwiązania (narastających) problemów, inaczej, jak już wspomniała Wiktoria, wszystko runie.

Pozdrawiam serdecznie.



Edit: dużych liter już nie ma, więc nie było pytania.

kruchość nie jest odpowiednią właściwością do budowania miłości, a każde mury bez potrzebnej rewitalizacji kiedyś runą. bardzo zgrabnie wplecione cegiełki z epoki hellenistycznej, dodają fantastycznego klimatu powyższemu i tym lukrowanym a jednak surowym murom. nie wszystko złoto co się świeci, a słowa i zapewnienia w miłości to stanowczo za mało. potrzeba czynów inaczej nawet najwspanialsza runie jak domek z kart. z przyjemnością, Zolu:-) gratulacje, pozdrawiam serdecznie:-)

Aleks...

Zolu,

gdyby Twój wiersz był obrazem, to byłby ekspresjonistycznym, ukazującym metropolię wytrzeszczonych wieżowców, niespokojnym malowidłem. Jako tekst literacki mieszczący w sobie ten obraz jest również niezwykle ekspresywnym raportem z miasta po oblężeniu, ze wstrząsającą końcówką. Sztuka nie tworzy niewidzialnego świata, sztuka czyni niewidzialne widocznym - pisał Paul Klee. Tobie niezwykle poruszająco udało się oddać krajobraz niewidzialnego miasta po katastrofie.
Gratuluję wyróżnienia i świetnego tekstu