O, a myślałam, że nikt już nie pamięta włoskiej villanelli.
Brawo, Apisku.

Treść rzeczywiście frustrująca, ale cóż... tak czasem bywa.
Natomiast w formie ciekawie połączyłeś rymy żeńskie i męskie.

Mam jednak kilka sugestii:

Pozbyłabym się zaimków w tych wersach.
Chociażby tak:
- siłą przełamuję oczu zwykły bunt -
- wymijam istoty podobnie wyprane -


- wyprane/rozbuchane - pokusiłabym się o mniej dokładny rym.
Może tak?
- głupawe oblicza ego typu baner - nie może być "niczym baner", chociaż pasuje, bo w pierwszym wersie masz już "niczym".
Można pokombinować jeszcze z megalomanią.


Może - niedającym nic - żeby nie powtarzać?

Zastanawiałam się także, jak wyglądałoby zakończenie, gdyby zastosować rymy żeńskie i dopiero w ostatnim wersie przełamać je rymem męskim.
Tak tylko dla zabawy:
- dzień skończony dziełem uwiędłym jak listek
układam zmęczenie nie chce mi się istnieć
noc niewypoczęta jeszcze setki rund -

Serdeczności

Dzień dobry Apisie. Wiersz o prawdziwym życiu. Wg mnie nie jest aż tak bardzo pesymistyczny, pokazuje po prostu prawdę. Ale piszący potrafi się i buntować - przełamany oczu bunt, i potrafi stąpać, gdy trzeba na jednej nodze. Oczywiście to nienaturalne, ale dobrze, że ma tez i drugą.
Pokazałeś współczesność, dość ostro wytykając pewne rzeczy. Ale za to, jak jest my wszyscy jesteśmy odpowiedzialni, bo mimo wymijania przeszkód - wszak nie wszyscy jeszcze wymarliśmy. Ale godzimy się na życie w pewnych ramach - często krzywych, bo obraz krzywy.
Zdanie "dzień skończony dziełem uwiędłym jak listek", że ludzie, mimo przekonania, tu spowodowanego już zmęczeniem, podejmą trud dalszego istnienia. Muszą czy chcą...? Pozdrawiam, Aronia23