Piękne i świetne, Mirek, bardzo ludzkie i nasze.
Jakbym cofnął czas i zobaczył pewną małą dziewczynkę, z którą bawiłem się w babcinym sadzie.
Bardzo lubię ten typ poezji, wracanie do złotych, przepięknych czasów, które już nigdy nie wrócą.
To jak sen, który chciałoby się śnić wiecznie, lecz zdarza się tylko raz na jakiś czas...

Na pochwałę zasługują rymy - pięknie uwypuklają treść.
A całość płynie i płynie i smutno się tylko robi, że na karku już tyle lat...
Smutny wiersz, ale w całej swej krasie piękny i pełny człowieczeństwem.
Bo każdy coś takiego przeżył lub przeżyje.
Dlatego treść choć z pozoru prosta, banalną bynajmniej nie jest.

Mirosławie, witam. Wiersz porusza najgłębsze zakamarki duszy mojej. Jest cudny. Delikatny jak jedwab. Tylko dotykać jego wersów sercem. Takie ludzkie uczucia są w nim, a mnie brakuje czasami człowieczeństwa na tym świecie "umaszynionym". Zrymowało mi się. Widzisz jak podziałała Twoja poezja na mnie - szarego człowieka. Nostalgia i tęsknota za dawnym światem. Urokliwym i bezpiecznym, choć i pokazującym umiejętność obserwacji mijającego czasu:
"Pamiętasz jak jesienią liście
robiły pustkę w drzew koronach?" i ...

"... to już stare czasy,
dawno mi­nę­ły i nie wrócą.
Teraz te same barw­ne ptaki
nad twoim gro­bem treny nucą."

Oraz ta babcia. Całokształt super. Wiesz, zajrzyj do mojego wiersza (a raczej mojej babci) pt. "Staruszki", jeżeli oczywiście masz na to czas i ochotę. Ciekawe, co nim myślisz? Pozdrawiam. Wiersza się prawie nauczyłam na pamięć. Poza tym to kawał takiej normalności. Dzięki. A23.