Niedzielę się w parkach. Poranki zdają się nie mieć żadnych znaczeń,odkąd przyszłaś, przebrana w stokrotkę
- bo żółty, to przecież obiad we dwoje,wśród szelestu chmur, po których stąpasz boso - Stąpamy. Niebo łaskocze nam podniebienia,
jakby na złość - dla żartu. Bliskoznaczność, w odniesieniu do nas
rumieni się i chowa głowę w piasek, a potem jeszcze posypuje sobie plecy i czeka aż zmoknie dostatecznie, tak do końca.

Tuż po naszej myśli

Muszę mieć pewność, że to coś więcej, niż dziurawe liście
spadające na asfalt - prażące się i skwierczące pod butami, jak popcorn. Umieść mnie, miedzy kartkami ulubionych książek - przeczekaj zaschnięcie i rozsypywanie się, w pofatygowanych rękach lub zamieć. Zapomnij, jako rzeczownik oznaczający kogoś czy coś z drugiej strony.

Kropka.

Zamiast odzwierciedlać framugę, puchniesz pod dotykiem i zapachem następnego września - gdzie miotła, chybocząc się w kącie, pozwala nie zwalniać. Innym wystarczą same dźwięki - opowiadają o takim a takim głosie, jakby ten był w stanie udźwignąć pamiętnik. Lub przynajmniej pojedynczy puch. Ja potrzebuję słów i zapewnień, o które warto się starać, nawet jeśli to tylko fantazja - tej przecież w końcu, pod dostatkiem - pod językiem, szczególnie gdy leżysz obok i można dopowiedzieć co nieco - co nieco ugrać czy wytargować wśród tych wszystkich zgiełków, co to warczą na ciebie i schną.

Tymczasem pościel dogasa, przewrócona na nicę, z okien na chodnik kapie ziąb. A jedyne, co jestem w stanie jeszcze usłyszeć, to: A co, jeśli zapomnę którędy do domu? Zniknę gdzieś w lesie, pośrodku ścieżek, o których nie pamięta nikt poza nami i skończę w piecu. Przynajmniej wilk byłby syty. A co, jeśli nagle przydarzyłoby mi się znaleźć czwarty liść - schowany skrzętnie pomiędzy półkami i urwany w pół zdania, jak półmrok. Co, gdybym któregoś dnia wydostał się na powierzchnię, umorusany, pozbawiony nadgarstków i nie miał z kim o tym pogadać. Ot tak, żeby cię usłyszeć.