Ciągle piszę ten sam wiersz,

do znudzenia. Mówią, że poezja sflaczała,

chociaż podobno siedmiuset debiutantów rocznie

rozpoczyna oczekiwanie na Nobla.

Z niecierpliwością zalewając klawiatury kawą 

produkują nowe frazy,

gdzieś na granicy genialności, z poważnym

przechyłem na jedną stronę.

A może to świat okulał, trójnogi kuśtyka

w przyszłość. Warcząc niczym stary pies

na cienie w pełnym spektrum ślepoty.

Ale jest dobrze, bo na konkursie nie było

ofiar śmiertelnych. Podobnie jak poezji,

lecz to druga strona wytartego medalu.

Albo lustra – niepotrzebne można skreślić.

Ciągle piszę to samo wierszydło,

bez początku i końca

– życie lub wstęga Möbiusa. 

Do dowolnej nadinterpretacji.