Bardzo ciekawy wiersz, mocny w warstwie myślowej. Albo go źle odczytuję, albo wcale nie jest taki zabawny. Raczej gorzki uśmiech. Generalnie lubię wiersze o straconych złudzeniach, chociaż jeśli chodzi o samą formę, to nie do końca mnie przekonuje, ale właściwie nie wiem, dlaczego. :-)

Najbardziej podoba mi się stwierdzenie, że owszem- na początku było słowo- jednak był to zdławiony jęk (co najwyżej), w dotatku kłamliwy. Z drugiej strony, takie mieszanie sacrum i profanum bywa ryzykowne.
Pozdrawiam.