Jak to - kaleka...? - KrystynaBrzezinska
Proza » Dla dzieci i młodzieży » Jak to - kaleka...?
A A A
Od autora: Opowiastka powstała na prośbę mojej koleżanki jako środek dydaktyczny do konspektu z zakresu socjoterapii. Odbiorcami z założenia miała być grupa dzieci w wieku 9 - 12 lat. Długo nie miałyśmy pomysłu. I wtedy koleżanka powiedziała : " Krysia, napisz mi bajkę". Cóż... nie jest to bajka. Jeszcze nie wiem co z tego wyrośnie.

Wyobraźcie sobie, że mieszkacie w bloku. To nie musi być jakiś wyjątkowy blok, raczej zwykły kilkupiętrowy budynek, z podwórkiem i placem zabaw… I wyobraźcie sobie, że to było wczoraj. Słońce wstało i zajrzało w Wasze okna. Ładny dzień, pomyśleliście i wybiegliście na dwór zapominając o śniadaniu. Jednak zaraz za progiem zatrzymaliście się zdumieni, bo podwórko wyglądało inaczej. Nie, nie, nic nie zniknęło, natomiast przybył duży samochód od przeprowadzek i mały żółty trabant. Ten trabant najbardziej was zaciekawił, więc jak poszukiwacze przygód podeszliście się przyjrzeć. A w samochodzie kolejna niespodzianka: zupełnie obcy ludzie! Małżeństwo z dzieckiem. Szyby w aucie były uchylone, powiedzieliście grzecznie „Dzień dobry” ale odpowiedziała wam cisza – cóż, to nie było miłe…. Ta pani była naburmuszona i miała przykrą minę – popatrzyła na was i zaraz odwróciła wzrok. A ten pan to w ogóle nie miał żadnej miny… I wtedy Ania, drobna blondyneczka pokazała na coś palcem. Zza tych państwa, no dobrze, zza szyby, wystawały uszy. Puchate, różowe, królicze uszy. Czyli dziecko to dziewczynka. Fajnie. Teraz będzie po równo.

Kiedy skończono wnosić sprzęty do bloku, Ci z trabanta postanowili również opuścić samochód. Drzwi się otworzyły i zamknęły. Dorośli jak to dorośli, widzieliście już wielu dorosłych… Ciekawi byliście różowych uszu i ich właścicielki. Ciężarówka odjechała i oto co ujrzeliście. W dziewczynce tylko te uszy były kolorowe, wszystko inne zdecydowanie szare… Miała szary płaszczyk i szare buciki na nóżkach, i szare getry, miś w jej rękach był bury, nawet buzia blada i niewyraźna. Nie patrzyła na was. Tak dziwnie nie patrzyła, nie odpowiedziała żadnym gestem na gwałtowny teatr waszych dłoni, kiedy jej pomachaliście nieśmiałym „cześć”. A potem zrobiło się jeszcze dziwniej, bo ten pan bez miny posadził, ją na dużym fotelu z kółkami jak rower i nie oglądając się na boki zaprowadził pojazd do bloku.


Kiedy zrobiło się pusto, pan Janek – sprzątacz, pokręcił głową, mruknął pod nosem : „Kaleka” i zabrał się do pielenia chwastów z chodnika… Rozległ się cichy jęk zawodu… Jak to – kaleka? To pewnie nie chodzi, nie biega jak wy? I jak tu się bawić w berka i podchody na takim fotelu z kołami? I nie przywitała się z wami, może nawet nie widzi… Jesteście mądre dzieci, słyszeliście o kalekach. No i jak tu się bawić, za piłką ganiać?


Ale klops…


Rozmowom przez cały dzień nie było końca, ale nie zobaczyliście już nowych sąsiadów. Wieczorem mamy zagoniły was do łóżek i przeminęła noc. Dziewczynki śniły o puchatych króliczkach, chłopcy o wyścigach samochodowych.
Małej „kalece” nie śniło się nic…

Na dworze zrobiło się zimno ale was ciągnie na plac zabaw. Już wiecie, że Nowa Rodzina, bo tak ją nazywacie, mieszka na pierwszym piętrze, że okna „kaleki” wychodzą w sam raz na podwórko. Widujecie ją czasem za szybą, jak tego pierwszego dnia. Nie wiecie jak ma na imię – nikt wam jej nie przedstawił, chyba nawet wasi rodzice nie wiedzą, udają też, że ich to wcale nie interesuje… Mówicie więc o niej Kaleka, jakby to było jej imię.


I tak mija rok szkolny i wreszcie nadchodzą wakacje. Pierwszego dnia lipca upał nie daje wam spokoju. Po obiedzie, już na podwórku, nie wierzycie własnym oczom. Nowa Rodzina jest na dworze. Państwo siedzą na ogrodowej ławeczce z nosami w książkach, a tuż, tuż przy piaskownicy stoi fotel na którym siedzi Kaleka. I patrzy na was, patrzy tak, jakby patrzyła przez was, jakby poza wami było coś czego jeszcze nie widziała. Powoli mija wam nieśmiałość i jak to dzieci zaczynacie zabawę.


To Karolek, wesoły grubasek, pierwszy zauważa jej reakcję. Tam gdzie ktoś krzyknie, mała z wózka zwraca spojrzenie. Kręci głową więc słyszy. Podrapał się Karolek po uszku, zmarszczył śmiesznie nosek i zanim komuś z was przyszłoby na myśl żeby go powstrzymać, podbiegł do wózka i dotknął dłoni Kaleki.


- Słyszysz mnie?


Przerywacie zabawę i zastygacie w zabawnych pozycjach. Robi się cicho. Wszystkie oczy kierują się w ich stronę, nawet Ten Pan podniósł wzrok. I po kilku sekundach które wydawały się minutami, dziewczynka – króliczek kiwnęła główką na potwierdzenie. Słyszy – to dobry początek. I wtedy Karolek z rozpędu, szczęśliwy że mu się udało, zadaje następne pytanie…


- Czy ty jesteś kaleka?


Matka dziewczynki podrywa się tak szybko, jakby ją osa ukłuła i zapanowuje chaos. Kobieta krzyczy coś o chamstwie i rozpuszczonych bachorach i wiele innych słów. Jesteście przerażeni, Karolek stoi w miejscu jak wmurowany, okna w bloku otwierają się i kobiety zaniepokojone wrzawą szukają źródła zamieszania. I nagle przez hałas i krzyki przebija się nowy dźwięk. Dziewczynka z wózka się śmieje. Śmieje się tak, jakby to był pierwszy śmiech w jej życiu, nierówno, chropawo. I ten śmiech zagłusza wszystko – krzyki Tej Kobiety, szmer nieśmiało dukanych przeprosin Karolka i zadziwia wszystkich wokół.


- Mam na imię Hania.


Kiedy się wszystko uspokoiło i możecie się już na spokojnie zapoznać, zadajecie dużo pytań. Jesteście ciekawi. A mała Hania jakoś wybacza wam niewiedzę i chętnie rozmawia.


A z tą Hanią to było tak… Jak się urodziła, to badania wykazały że nie będzie widzieć, bo ma niewykształcony nerw wzrokowy (czy jakoś tak , nie umiecie jeszcze tego słowa tak z kopyta powtórzyć). A kiedy doszła do wieku, w którym inne dzieci zaczynają raczkować i chodzić - ona nie mogła. Rodzice wozili ją do doktorów i na badania i właściwie dotąd nie powiedzieli jej dlaczego tak jest. Hania ma dziesięć lat i nie wie, czy kiedyś się tego nauczy. Ale umie już inne rzeczy. Ciekawi ją świat, chociaż widzi go zupełnie inaczej niż wy. Na przykład… Na przykład któregoś czwartkowego popołudnia, kiedy Hania zaprosiła was do domu na podwieczorek, Patrycja pochwaliła jej kocyk dla lalek. Hania wie, że tych kocyków jest kilka więc sprawdza dłonią i pyta, czy o ten czerwony chodzi. Jesteście zdumieni – jak to? – zna kolor a nie widzi… Czy ktoś jej podpowiada do uszka? A może wróżka? Bo w tym momencie, jesteście w stanie uwierzyć nawet we wróżki… Nawet chłopcy. Hania się śmieje – żadna wróżka!


- Rozejrzyjcie się – zachęca – w tym pokoju jest czerwony i zielony, niebieski i żółty i inne kolory. Na przykład ja nie zobaczę czerwonego jak wy, ale mogę go poczuć. Czerwony jest… - tu milknie na chwilę – jest ciepły jak wiatr w lato, miękki jak brzuszek kota i pachnie słodko.


Sprawdzacie, nawet oczy zamknęliście i co? Prawda. I tak się zaczyna zabawa w kolory i Hania rzadko się myli. Ale są rzeczy których Hania nie rozumie. Nie może ich dotknąć, są za daleko, zwierza się wam z tego. Przemyśleliście sprawę i chcecie jej opowiedzieć… Chcecie jej wszystko pokazać, już was wciąga jej świat w którym nawet beznadziejnie pospolity kamyk czy badylek to coś niesamowitego. Bo ma kolor. I tylko wy wiecie, że Hania ma to coś czego wam brak. Ona ma jeszcze kształt i smak i zapach i, tu znowu nowe słowo, ma fakturę… Jakoś nagle wszystko nabiera nowych barw, jest weselej niż było i wszyscy jesteście z siebie tacy dumni, jak te pawie z rysunków których Hania nie zobaczy, bo wy, tacy mali w świecie dorosłych, macie własny świat. Czasem mówicie, że gry komputerowe się nudzą, i komiksy też, bo są płaskie… A taka trawa na przykład, patrz Hania, to jest trawa, jeden kawałek trawy, to się nazywa źdźbło, i to jest gładkie, bez grudek, tu masz kawałek ziemi żebyś wiedziała co to grudka, jest gładkie i mokre rano a w południe suche i ciepłe, a wieczorem znowu zimne i mokre jak te lody, które jedliśmy wczoraj i jest zielone, wiesz Hania, jak twoje oczy – zielone.

I tylko czasem Hania smutnieje. Bo są rzeczy, których nie może dotknąć i chociaż powtarza sobie często: wyobraźmy sobie… wyobraźmy sobie… to nic jej się nie wyobraża i jej oczy robią się mokre jak trawa rano. Kiedy ją tak trzymasz za rękę i chcesz pocieszyć, że to nic, ty jej pokażesz, prosi lękliwie:


- Opowiedz mi niebo…

 

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
KrystynaBrzezinska · dnia 25.06.2016 18:45 · Czytań: 1957 · Średnia ocena: 0 · Komentarzy: 2
Inne artykuły tego autora:
Komentarze
Miladora dnia 26.06.2016 14:33
Bardzo ładna opowieść, Krysiu. :)
I piękne zakończenie.
Przedstawiłaś świat doznań od strony, nad którą nawet dorośli rzadko się zastanawiają, a co dopiero dzieci.
I takie poznanie nie tylko wzbogaca, lecz i buduje empatię. Zrozumienie, że "inny" nie znaczy "gorszy".

Natomiast - co do uwag technicznych - dobrze byłoby uzupełnić interpunkcję, bo zapominasz o stawianiu przecinków chociażby przed "że" lub "bo", a także imiesłowach.
No i przed dwukropkiem nie stawia się spacji.
A "Wasze" nie musi być wielką literą.

Miłej zabawy na pp. :)
KrystynaBrzezinska dnia 27.06.2016 20:22
Dzięki za opinię. Już poprawiłam. Tak po prawdzie, z prozą dopiero zaczynam przygodę, bo do tej pory pisałam raczej wiersze i to białe ;)
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Marek Adam Grabowski
29/03/2024 10:57
Dobrze napisany odcinek. Nie wiem czy turpistyczny, ale na… »
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:70
Najnowszy:wrodinam