Musiałem cię już kiedyś zgubić, chociaż wtedy pewnie
nie zdawałem sobie sprawy, że decyduje pustułka.
To w końcu nie taki rzadki widok, w dodatku wyjęty
spod ochrony, można usunąć ruchem ręki, bezkarnie

złożyć na karb nieostrożności. Za chwilę chyba odleci
i pewność, że nie da się jej wyśledzić, rozstrzygnie.
Przyszłość nie istnieje, dzieci wracają z wakacji prosto
do perłowych macic, pomiędzy mineralne nacieki.

Kilka muszli i gałązka koralowca będą musiały świadczyć
za cały ocean, kiedy cofa się w głąb zatok, pozostawiając
pola do wypełnienia solą. Na rany Boga, nigdy nie zadane
do domu gdy trwoga, fala za falą ogarnia piasek

i naniesione dane układają się z pamięcią w jeden,
jedyny poranek, który możemy przebrnąć do końca.