Heejjj, Al- Szamanko, po raz pierwszy Ciebie tutaj czytam, wchłonąłem ten wiersz z samego rana . W tej zwiewnej konstrukcji zamknęłam głęboki opis samotności, który uderza z mocą bokserskiego ciosu odbiorcę.Rutyna i monotonność zabijają naszą radość życia, pozwoli dzień po dniu stajemy się puści, bez żadnych perspektyw na przygodę. Patrzymy na odlatującego samoloty, które niczym Ikar wzbijają się w przestworza a my leżymy w hotelu i nic,przytłacza nas nowoczesny świat PRZYZIEMNE sprawy- praca, dzieci, wyścig szczurów. Nie możemy przez to mieć pasji, człowiek bez pasji nie znajduje sensu w życiu. Z biegiem lat szanse na marzenia błędną stają się snem który znika każdego ranka jak bańka mydlana. Zostaje tylko poduszka, która słucha naszych żalów ( jako jedyna ) Zabrałaś czytelnika w artystyczną podróż między meandrami metaforycznych wrażeń, doznań. Wiersz chociaż mały to skłania do refleksji. Ja tez lubię małe formy, więcej przekazują i jest większa szansa ze ktoś je przeczyta, bo nie zajmują tyle czasu hahahahahajagah. Daję najwyższą ocenę: SWIETNIE. Widzę że pisanie nie jest Ci obce, posiadasz dobry warsztat . Fajnie, że tutaj wpadłem, przyjemnie spędziłem pierwsze godziny lipcowego piątku

Zapraszam też do mnie prometeizm XXI wieku, ciekawi mnie Twoja opinia : http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/55458/prometeizm-xxi-wieku

oraz do drugiego tekstu pt filozoficzne ruminacje: http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/55368/filozoficzne-ruminacje

Pozdrawiam i życzę miłego dnia

Mi też się podoba, pewnie dlatego, że mam słabość do lotnisk

Ładnie nakreślona atmosfera. Jednak jest coś, co nieco mnie w wierszu "uwiera"
A jest to mnogość epitetów:


Pomyślałabym nad tym, jak nieco zmniejszyć ich ilość, bo w tak krótkim wierszu bardzo rzucają się w oczy, dociążając go niepotrzebnie.
"Betonowe objęcia" np. są już dosyć zużytą frazą, więc myślę, że spokojnie można napisać po prostu "w objęcia lotniska"


- te dwa fragmenty też troszkę na siebie nachodzą.


Tak sobie pomarudziłam, subiektywnie oczywiście, ale mimo to, wiersz da się odczuć. Szczególnie upodobałam sobie fragment z poduszką prostującą zmarszczki

Pozdrawiam!

Al, wiersz? Już mi ten widok się wyobraża, realnieje, zapamiętuje. Pewnie bym pozmieniała, bo ta poetycka korekta, niby poprawność; może tak?

ponury dzień
za hotelowym oknem bezduszność
szary kamień

słyszę jak oddycha poduszka
mozolnie prostuje zmarszczki
gaśnie zapach półprzytomnych wzniesień

w betonowe objęcia lotniska
spływają z chmur samoloty
- szczęśliwe

Nie wiem, tylko jak z tymi bezprzytomnymi wzniesieniami, po prostu nie widziałam tego miejsca, ale tam pewnie są jakieś góry?

Cieszę się, że kiedy akurat zajrzałam, trafiłam na Twój wiersz! Pozdrawiam, Al!

Miło Cię znowu przeczytać, Al.
I to w dobrym wierszu, bo tak - podoba mi się.


Z kontekstu wynika, że to chodzi o erotyczne "bezprzytomne wzniesienia".
Więc może, żeby było jaśniej - "bezprzytomnych uniesień"?


A tu nasuwa mi się słowo "wygładzającej nocne zmarszczki".

Tak sobie jeszcze porozmyślam, czy nie byłoby dobrze dać, jako nawiązanie to "wzniesień/uniesień", "poduszki" w liczbie mnogiej.
Wtedy nie wpadają na siebie końcówki "poduszki/zmarszczki".
I może wystarczyłoby bez "mozolnie", by wers nie był za długi?
Czyli:
- słyszę oddech poduszek
wygładzających nocne zmarszczki
gaśnie zapach bezprzytomnych uniesień -

Ale to oczywiście zupełnie niezobowiązująco.

Serdeczności

Fajnie Cię widzieć w nowej odsłonie po przerwie
Poczułem ten erotyzm.
I za to go cenię, że tak nieuchwytny.
Nie wiem, w którym momencie go poczułem.
Ale był.
Wyczuwalny, zasnuty słowem, co jako woalem przykrywa sedno.

Nie lubię nachalnej erotyki.
To nie dla mnie, nie widzę w tym nic dla siebie, ale...
Gdyby obcuję z utworem ulotnym, acz pełnym erotycznych soków, jestem za!
Jak tu, dziś u Ciebie.
To sztuka oddać namiętność, nie używając namiętnych słów.

Witaj, al-szamanko,

przyłączę się do pochwał, bo wiersz piękny, ma swój urok. I dużo mówiący tytuł: przelonie - tak sobie czytam: dwoje bliskich sobie ludzi, których na co dzień dzielą setki kilometrów (z różnych przyczyn), spotyka się w hotelu znajdującym się w pobliżu lotniska.

Podoba mi się klimat wiersza, a zwłaszcza ten, jak sama powiedziałaś, zakamuflowany erotyzm, który udało mi się odczuć w wersach:


Serdeczności.

Witaj Al.

Chyba dobre są czasem dłuższe rozstania z portalem, bo gdy się wraca, a czyta taki wiersz i to wiersz na co dzień osoby niepiszącej wierszy, to tylko niech gasną z zazdrości miasta...Tak bardzo brakuje mi w poezji tak zjawiskowych wierszy jak ten. Zbieram się wtedy do lirycznych odlotów - zastygam na chwilę w ciszy żeby pobyć w pięknym. Dobrze że wróciłaś. Może tak szybko nie odlecisz stąd. Pozdrawiam bbb.

Cześć, al.-szamanko. Wiersz podoba mi się bardzo - od tytułu po ostanie słówko. Nie ma wielu w nim wyrazów, ale nastrój dają super. Nieraz utwór musi być długi, ale żeby nie zmorzył czytającego. U Ciebie pewne pojęci, przedmioty mają ludzkie cechy. Tu tytuł "Przelotnie", jak spojrzenie, jednak bardzo czujne. Ogólnie niby takie szaro - szarawe klimaty, obserwacje i opowieść o minionych pięknych chwilach. Takich, jakie chcielibyśmy zatrzymać.
W ogóle wiersz oparty na przeciwieństwach i trochę rozgardiasz emocjonalny.
"smęt­ny dzień za ho­te­lo­wym oknem" - "ga­śnie za­pach bez­przy­tom­nych wznie­sień"
Ja w wierszu zauważyłam szczęśliwych - nieszczęśliwych. To tyle. dalej to byłoby tylko smęcenie. Piękny utwór. Pozdrawiam Aronia23

Dzisiaj, kiedy przejeżdżałam obok Balic (krakowskiego lotniska), przypomniałam sobie o tym wierszu, który swoją drogą - już od jakiegoś czasu "za mną chodzi". Czytałam go już oczywiście wcześniej kilka razy i zapamiętałam przede wszystkim za sprawą ostatniej zwrotki - przepiękna metafora.
Podoba mi się tutaj zarówno ta "bezduszna szarość", może znudzenie, ale i migawki podróży, tych kończących się i odbywających się tuż obok nas, jak i w samych nas. Czasami dogłębnie, czasami, jak w tytule, tylko przelotnie, ale chyba zawsze - po coś.
Bardzo ładny wiersz, Szamanko, a skoro chodzi za mną tak długo, to coś znaczy, także zabieram do ulubionych