Cześć, Wiolinie. Jestem kolejny już raz przy urzekającym Twoim wierszu. Zacznę może od 1. wersu wrotki. mogę tak? - mogę. Czyli : "naj­dłu­żej we mnie jest noc". Wiem z kontekstu wyrwane, ale że znam już całość, to rozumiem o czym traktuje powyższy. O bardzo delikatnym podejściu do przyrody - znać jej potrzeby i pomagać. Tez jest wiatr w Twoim wierszu, jak w moim. Tutaj taki dziwnie ukorzeniony we włosach wierzby, czyli stałości brak.
Je obserwator - czarodziej, który umie "organizować", ze się ta wyrażę, przyrodę. Jednak nie włazi z buciorami w urokliwe piękno, np. nocy, z którą jest bardzo blisko.
Jednak Twoje "wzejście", zmieni obraz świata - będzie jasno, taką ma moc opowiadacz, ale musi iść długą ciemną ulicą na jej koniec. Oczekiwanie czy wrócisz po resztę, zostawioną nocą.

I ostatnia zwrotka. Już znowu pożegnanie a dopiero wracałeś. Trochę tak to zrozumiałam, że świat jest ruchomy, czas mija, ale tak to już jest.
Powitania, pożegnania, powroty i bliskość oraz przewidywanie zmian "pójdą nowym
jak świa­tło za świa­tłem". Tutaj też można zawoalowaną myśl odnaleźć - żal po stracie. Postać z wiersza (chyba mówi się o niej peelka na PP?) nie chce przegapić odpowiedniej chwili, aby mieć je "Pożegnanie z Afryką".
No nie wiem czy przypadła Ci do gustu moja interpretacja a raczej odkrywanie wiersza warstwa po warstwie.
O wróblach nie napisałam i ich przewrotności - to one straszą tych, których zadaniem było pilnowanie pola, a tu nagle" z ilu stra­chów kpią wró­ble". Kończę tę mam nadzieję, nie nudną wypowiedź. Masz talent.
Przeszkadza mi tu jedna rzecz. Różna długość wersów. Ale to mnie, może tak musi być.

Ta poezja kołysze się i płynie z prądem moich myśli. Nic nie haczy i nie uwiera.

Dawno Cię nie czytałam, Wiolinie, i już wiem, że brakowało mi takiej liryki...


To sobie wezmę po cichutku...


Pozdrawiam serdecznie!

Dawno mnie tu nie było, zaglądam - i już wiedziałam, że nieprzypadkowo odczułam potrzebę zalogowania na portalu. Wiolinie, to że piszesz olśniewająco, że masz potężny talent, to wiesz, więc nie będę powielać tych faktów. Ciekawa jestem tylko, czy zdajesz sobie sprawę, że piszesz wiersze zbójeckie, które poruszają to, co dawno zepchnięte na samo dno serca. Ten utwór chce się chłonąć wszystkimi nerwami, chociaż wywołuje rosę na oczach i naraża na bezsenność. Biorę w całości, jakby napisany właśnie dla mnie, na dziś, na tę godzinę... Serdeczności!

Wiolinie,

jestem pod wrażeniem. Świeżość metafory i niezwykła spostrzegawczość w obserwacji świata, nazywanie tego, co wszyscy widzimy, a nie umiemy tak pięknie ująć. Wielkie ukłony.
Powtórzę za Alą, że inwersja w tym miejscu nie bardzo mi się podoba. Jednak jest tobardzo muzyczne, rytmiczne.



Zrób coś z tym, może zupełnie surrealnie:

czas mnie szybciej onieśmiela...

Sam najlepiej wiesz, jak to zmienić. I tak jest to cudko.

z.

Myślę, że trzymanie w sobie urazy nie uszczęśliwia nikogo. Z urazami jest jak z perzem, msz, to, że zwalczanie perzu jest trudne, wcale nie oznacza że walka z nim musi być przegrana
za­cią­gnę oczy na bez­chmur­ne pola
żeby umieć po­li­czyć z ilu stra­chów kpią wró­ble... - tak, mądry wiersz, Wiolinie.
Podoba mi się, bardzo.

Pozdrawiam serdecznie.

A Ty Wiolinie nic się nie zmieniłeś.
Jak zawsze dotykasz mnie swoim pisaniem jak takim pędzlem broczącym rosą, o miękkości skrzydła.

Strasznie mi się podoba druga zwrotka!

Kamea.