Зимняя ночь

Мело, мело по всей земле
Во все пределы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

Как летом роем мошкара
Летит на пламя,
Слетались хлопья со двора
К оконной раме.

Метель лепила на стекле
Кружки и стрелы.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

На озаренный потолок
Ложились тени,
Скрещенья рук, скрещенья ног,
Судьбы скрещенья.

И падали два башмачка
Со стуком на пол.
И воск слезами с ночника
На платье капал.

И все терялось в снежной мгле
Седой и белой.
Свеча горела на столе,
Свеча горела.

На свечку дуло из угла,
И жар соблазна
Вздымал, как ангел, два крыла
Крестообразно.

Мело весь месяц в феврале,
И то и дело
Свеча горела на столе,
Свеча горела.
 
Zimowa noc
 
Przez świat pędziła ile sił
śnieżna zawieja.
Świeca płonęła aż po świt,
świeca płonęła.
 
Jak latem ćmy, niemądre ćmy
lecą wprost w ogień,
tak zlatywały się do szyb
płatki śniegowe.
 
Lepiła kółka, strzałki z nich
nocna zawieja.
Świeca płonęła aż po świt,
świeca płonęła. 
 
Płomień oświetlał sufit. Tam
drżały w półmroku
cienie splecionych z sobą ciał,
splecionych losów.
 
Na ziemię pantofelki dwa
spadały z hukiem.
Wosk ze świecznika niczym łza
kapał na suknię.
 
A wszystko za zasłoną z mgły,
gęstej jak welon.
Świeca płonęła aż po świt,
świeca płonęła.
 
Z kąta na świeczkę dmuchał wiatr,
żar namiętności
na obraz krzyża skrzydła dwa,
jak anioł, wznosił.
 
Mknęła przez świat w lutowe dni
śnieżna zawieja.
Świeca płonęła aż po świt,
świeca płonęła.