Wyrzuty umarłych liści.

______________________

Anioł:

Pokuty wielokroć poprzez jadowite żmije, żył z długim bolesnym pocałunkiem gadów, a jeszcze śpiewać będzie z anielskim wzruszeniem. To on prużeń hałasu boga usłyszy. Grając na szczerozłotych strunach , o których się nie śni. I tam, kędy się spieszą latarnie by umrzeć pochłonąć ciemności- śpiewać będzie. A w oczach ukarze srebrzyste ognie, którymi wielbi świat uroczysty.

Syriusz: 

I tajemniczych gwiazd światła podziwiam, wszystko się krzywi, zmienia w wołania. A duch przymierza otwiera bramy do nieba. Orszak grzechów w szał ohydnych skrywam. Bluźnierstwa rzężenia łkania! Dusza nie mając, gdzie uciec na wprost przed mną powstała niczym,  zwierciadeł, brama. Zobaczyłem bezkres i białości światy. A anioł jak posąg stał i paczył. Wszystko już przeszło, idę w nieznane wyznania- powiedział!  Wskazał palcem serce moje.  Gdy przeszło, mrze  w pamięci mej  ,a  ból jest wyraźniejszy niż słowa przymierza, gdzie  trud żywota,  niczym trawiący cicho  wnętrzności, rak  rozrywa. Okrutny wicher rozsypał w dal me słowa dla, których zszedł promień  z nieba. 

O purpurowych skrzydeł ogromnych staną wpatrzony, krzyknę, a on wciągną mnie w swoje boże wpływy. A potem z pnia mojego mózgu wirują i nikną me myśli. Sam stałem myśląc o nim. Czuję już chłód przygnębienia w mym sercu jak, by ciężkie okrutne wyrzuty pochłonęły sumienie.