I choć przepłynęliśmy mile, tylko po to, żeby się zaraz rozpłynąć,
nigdy bym nie pomyślał, że to będzie takie
nagłe. Wyrwany z najgłupszego snu,
jaki mogłem sobie wymarzyć.
 
Z dbałością o detale wybudowałeś tamę.
 
Pogubieni － a przecież dopiero zdążyliśmy się odnaleźć.
 
To wszystko jest cholernie oderwane;
(nigdy wcześniej nie umieliśmy odlecieć,
nie starczyło nam odwagi)
ja tam, ty jeszcze
dalej. Bez śladów,
w końcu nasze ścieżki były z waty.
Bez drogi powrotnej, jesteśmy wygnani
 
do miejsc, gdzie żadne gniazda nie mogą już nic znaczyć:
moje raz na jakiś czas spoglądanie, twój kłębek oskubanych
 
marzeń. Żal,
że domów można mieć wiele,
i żaden z nich nie jest jak ten jeden wers,
obraz. Ach, odcisnęliśmy swoje dłonie na płótnie farbami.